Never Let Me Go (2010)

1952-yilda tibbiyot yutugʻi inson umrini 100 yildan ortiq uzaytirish imkonini berdi. 1978-yilda yosh Kathy H doʻstlari Tommy va Ruth bilan birga bolaligini Hailsham nomli internat maktabda oʻtkazdi. Maktabda talabalar sanʼat asarlari yaratishga daʼvat etiladi va ularning eng yaxshi ishlari Madame nomi bilan tanilgan ayol tomonidan yuritiladigan Galereyaga tushadi. Bir kuni maktabdagi oʻquvchilarga yangi oʻqituvchi Miss Lyusi bolalarga oʻzlarining kelajakdagi taqdirlari haqida, ular organ donorlari boʻlishlari, erta balogʻat yoshida oʻlishlarini aytadi. Koʻp oʻtmay, uni maktab direktori Emily xonim bolalarga bu sirni aytib bergani uchun ishdan boʻshatadi. Vaqt oʻtishi bilan Kathy Tommyni yoqtirib qoladi, Ruth ham Tommyni yaxshi koʻradi.

1985-yilda Kathy, Ruth va Tommy ayni oʻsmir davrlarida fermadagi kottejlarga koʻchib chiqishadi. Fermada ular oʻzlarinikiga oʻxshash maktablarning sobiq oʻquvchilarini uchratishadi va ularning barchasi klon ekanligi bilib va bu donorlikni kechiktirish ehtimoli haqidagi mish-mishlarni eshitishadi. Buning yagona imkoni – sevib qolgan va buni isbotlay oladigan donorlar uchun organ donorligidan vaqtincha voz kechish edi. Tommy Hailshamdagi „Galereya“ga yuborgan chizmalari asosida ularning ham jismlarida inson, sevgi ruhi borligiga Madame xonimni koʻndirishiga qattiq ishonadi.

1994-yilda Kathyning oʻzi donor boʻla turib, oʻzi kabi boshqa donorlarning jarrohlik amaliyotlarida gʻamxoʻrlik qiluvchi volontyor sifatida har bir donorlar nobud boʻlayotganini kuzatadi. Fermani tark etganidan soʻng Kathy Ruthni ham, Tommyni ham uchratmaydi, faqatgina ikkita donor jarrohlikdan keyin Ruthni bemorlar orasida koʻrib qoladi. Ular birgalashib Tommyni topishadi va u ham jarrohlik amaliyotidan keyin zaiflashib qolganini sezishadi. Dengiz qirgʻogʻiga yoʻl olishadi, u yerda Ruth Tommyni sevmasligini tan oladi va faqat yolgʻiz qolishdan qoʻrqqani uchun vasvasaga tushganini aytadi. Oʻtgan vaqt davomida Tommy va Kathy uchun oʻzini aybdor his qiladi va ular birga boʻlishlari yoʻlini izlaydi. U donorlikni „kechiktirish“ rost deb eshitadi va galereya egasi Madamening manzilini topadi. Ruth sevib qolgan juftliklar uchun donorlikni kechiktirish mumkinligini eshitadi. Biroz oʻtib Ruth jarrohlik stolida vafot etadi.

Kathy va Tommy nihoyat munosabatlarni boshlaydilar. Tommy oʻzining chizgan suratlarini donorlikni kechiktirishda yordam beradi deb ishonadi. Ikkovlari Hailshem direktori bilan birga yashaydigan xonimni topib, uning uyiga borishadi. Ikki oʻqituvchi ularga donorlikni kechiktirishning hech qanday iloji yoʻqligini va Tommyning asarlari unga yordam bermasligini aytishadi. Aslida, „Galereya“ ning maqsadi donor egalari ruhiyatini oʻrganish emas, balki „insonlardan“ tashqari ularda ham ruhiyat bor-yoʻqligini bilish edi. Tommyning umidlari puchga chiqib, direktorning uyidan qaytishayotganida alamzada dod solib yigʻlaydi. Tommy soʻnggi donorlik operatsiyasini yakunlaydi va vafot etadi. Kathy bir oy ichida birinchi donorlik operatsiyasi boshlanishini kutib, yolgʻiz qoladi. Bolaligidagi ogʻir hislar haqida oʻylarkan, taqdiri haqiqatan ham organlarini qabul qiladigan odamlarnikidan farq qiladimi deb oʻylaydi. Shunchaki barcha insonlar mukammal ekanini his qiladi.

Filmning soundtreklari toʻrt oy davomida britaniyalik bastakor Rachel Portman tomonidan yaratilgan^[2]. Uning soʻzlariga koʻra, filmning qaygʻuli mavzulari tufayli u filmga qo'shiqlari bilan „biroz umid bagʻishlamoqchi bo'lgan“. Portman musiqalarni yaratishda 48 kishilik musiqiy guruhdan iborat kichik orkestr bilan ishladi. Rejissyor va prodyuserlar Portmanni musiqa uchun boshqa yo'llarni ham sinab koʻrishga undashdi, bunda bolalar ovozidan foydalanib musiqalar yaratish ko'zda tutildi. Oxir-oqibat, ular oddiyroq va nozikroq yondashuvga kirishdilar. Orkestrning katta qismi pianino, torlar va arfa, skripka, violonchellar yakkaxonlar uchun yozilganligini taʼkidlab, u oʻz musiqasini „Chamber piece“ deb atadi^[2]. Ammo „skripka deyarli vibrato bilan ijro etilmaydi, chunki men hech qachon sentimental boʻlishini istamaganman“. Uning taʼkidlashicha, "oʻz didimga qarab, men vazmin tarafda qolaman, chunki bu filmga oʻzgacha gʻozallik beradi deb oʻylayman^[2]. Uning Never Let Me Go filmidagi ishi San-Diego kinotanqidchilar jamiyati mukofotiga sazovor boʻldi.