Aydınlanmacı mutlakiyet

Aydınlanmacı mutlakiyetçilik (veya Aydınlanmacı despotizm), hükümdarlarının Aydınlanma'dan etkilendiği mutlâkî krallık yönetimi. Aydınlanmacı krallar, aydınlanma ilkelerini, bilhassa akılcılığı benimserler ve hükümranlıklarındaki bölgelerde bu ilkeleri uygularlar. Dini toleransa, basın ve konuşma özgürlüklerine ve özel mülkiyet hakkına izin verme eğilimindedirler. Çoğu sanatı, bilimi ve eğitimi teşvik eder.

Aydınlanmacı mutlakiyetçiler

I. Petro (1682–1725)
II. Katerina (1762–1796)^[1]
III. Carlos (1759–1788)^[2]
II. Friedrich (Prusya kralı) (1740–1786)^[3]
Napolyon Bonapart Fransız Cumhuriyeti birinci kosülü (1799–1804) ve Birinci Fransız İmparatorluğu imparatoru (1804–1814).
VI. Frederik (1808–1839)^[4]
III. Gustav (1771–1792)^[4]
II. Joseph (Kutsal Roma imparatoru) (1765–1790)^[2]
I. José (bakanı Sebastião José de Carvalho e Melo aracılığıyla) (1750–1777)
Maria Theresa (1740–1780)
III. Selim (1789–1808)^[5]
II. Mahmud (1808–1839)^[6]
I. Leopold, Toskana Büyük Dükü (1765–1790)^[2]
Kangxi (1661-1722)^[7]
Qianlong (1735-1796)^[8]
I. Ferdinando (1816–1825)
Maria Karolina, Napoli^[9] ve Sicilya (1768–1814) Kraliçesi
VII. Christian (bakanı Johann Friedrich Struensee aracılığıyla) (1770–1772)
Filippo (Parma dükü) (bakanı Guillaume du Tillot aracılığıyla) (1748–1765)
Francesco III d'Este, Duke of Modena (1737–1780)
Ercole III d'Este, Duke of Modena (1780–1796)
Charles Emmanuel III of Sardinia (1730–1773)
Victor Amadeus III of Sardinia (1773–1796)
Mihailo Obrenović III of Serbia (1839–1842, 1860–1868)

Ayrıca bakınız

Aydınlanma Çağı

Kaynakça

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]