เรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์
เรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์ (อังกฤษ: Nimitz-class aircraft carrier) เป็นชั้นเรือบรรทุกเครื่องบินพลังงานนิวเคลียร์จำนวน 10 ลำที่เป็นกำลังหลักของกองทัพเรือสหรัฐ เรือลำแรกของชั้นนี้ตั้งชื่อตามผู้บัญชาการทัพเรือแปซิฟิกในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง เชสเตอร์ ดับเบิลยู. นิมิตซ์ (Chester W. Nimitz) ซึ่งเป็นนายทหารสหรัฐคนสุดท้ายที่ได้รับยศจอมพลเรือ[3] เรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์มีความยาวโดยรวม 1,092 ฟุต (333 เมตร) และระวางขับน้ำเต็มที่มากกว่า 100,000 ลองตัน (100,000 ตัน)[3] ถือเป็นเรือรบที่ใหญ่ที่สุดเท่าที่เคยสร้างมาและยังประจำการอยู่ จนกระทั่งยูเอสเอส เจอรัลด์ อาร์. ฟอร์ด เข้าประจำการในกองทัพเรือในปี 2017[6]
 ยูเอสเอส นิมิตซ์ (CVN-68) ซึ่งเป็นเรือลำแรกของเรือชั้นนิมิตซ์ อยู่กลางทะเลใกล้กับวิกทอเรีย รัฐบริติชโคลัมเบีย หลังจากปรับปรุงครั้งใหญ่ระหว่างปี 1999–2001 | |
| ภาพรวมชั้น | |
|---|---|
| ชื่อ: | |
| ผู้สร้าง: | นิวพอร์ตนิวส์ชิปบิลดิงคอมปานี |
| ผู้ใช้งาน: |  กองทัพเรือสหรัฐ |
| ก่อนหน้าโดย: | |
| ตามหลังโดย: | ชั้นเจอรัลด์ อาร์. ฟอร์ด |
| ชั้นย่อย: | |
| ราคา: | US$8,500 ล้าน[1] ($10,800 ล้าน ในปี 2022)[2] |
| สร้างเมื่อ: | 1968–2006 |
| ในราชการ: | 1975–ปัจจุบัน |
| ในประจำการ: | 3 พฤษภาคม ค.ศ. 1975 |
| วางแผน: | 10 |
| เสร็จแล้ว: | 10 |
| ใช้การอยู่: | 10 |
| ลักษณะเฉพาะ | |
| ประเภท: | เรือบรรทุกอากาศยาน |
| ขนาด (ระวางขับน้ำ): | 100,000–104,600 ลองตัน (101,600–106,300 ตัน) (บรรทุกเต็มพิกัด)[3] |
| ความยาว: |
|
| ความกว้าง: | |
| กินน้ำลึก: | |
| ระบบขับเคลื่อน: | |
| ความเร็ว: | 30+ นอต (56+ กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 35+ ไมล์ต่อชั่วโมง) |
| พิสัยเชื้อเพลิง: | ไม่จำกัด เดินทางได้ตลอดนาน 20 - 25 ปี |
| อัตราเต็มที่: |
|
| ลูกเรือ: | 5,000–5,200[1] (รวมนักบิน) |
| ระบบตรวจการและปฏิบัติการ: |
|
| สงครามอิเล็กทรอนิกส์และเป้าลวง: | |
| ยุทโธปกรณ์: | |
| เกราะ: | เคฟลาร์ หนา 2.5 นิ้ว (64 มม.) ในบริเวณที่สำคัญ[4] |
| อากาศยาน: | 85–90 ลำ อากาศยานปีกนิ่งและเฮลิคอปเตอร์[5] |
แทนที่จะใช้เครื่องยนต์กังหันก๊าซหรือระบบดีเซลไฟฟ้าที่ใช้ในการขับเคลื่อนเรือรบสมัยใหม่หลายลำ เรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์กลับใช้เครื่องปฏิกรณ์นิวเคลียร์แรงดันน้ำ (PWR) A4W จำนวน 2 เครื่อง เครื่องปฏิกรณ์เหล่านี้ขับเคลื่อนเพลาใบจักร 4 เพลาและสามารถทำความเร็วสูงสุดได้เกิน 30 นอต (56 กิโลเมตรต่อชั่วโมง; 35 ไมล์ต่อชั่วโมง) และมีกำลังสูงสุดประมาณ 260,000 แรงม้า (190 เมกะวัตต์) ด้วยพลังงานนิวเคลียร์ เรือจึงสามารถปฏิบัติงานได้นานกว่า 20 ปีโดยไม่ต้องเติมเชื้อเพลิง และคาดว่าจะมีอายุการใช้งานยาวนานกว่า 50 ปี เรือเหล่านี้จัดอยู่ในประเภทเรือบรรทุกเครื่องบินพลังงานนิวเคลียร์ และมีหมายเลขประจำเรือติดต่อกันตั้งแต่ CVN-68 ถึง 77[Note 1]
เรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์ทั้ง 10 ลำนี้สร้างขึ้นโดยบริษัทนิวพอร์ตนิวส์ชิปบิลดิง (Newport News Shipbuilding Company) ในรัฐเวอร์จิเนีย ยูเอสเอส นิมิตซ์ ซึ่งเป็นเรือลำแรกของชั้น เข้าประจำการเมื่อวันที่ 3 พฤษภาคม ค.ศ. 1975 ส่วนลำสุดท้ายของชั้นคือ ยูเอสเอส จอร์จ เอช. ดับเบิลยู. บุช เข้าประจำการเมื่อวันที่ 10 มกราคม ค.ศ. 2009 ตั้งแต่ทศวรรษที่ 1970 เรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์ได้เข้าร่วมในความขัดแย้งและปฏิบัติการต่าง ๆ ทั่วโลกมากมาย รวมถึงปฏิบัติการกรงเล็บอินทรีในอิหร่าน สงครามอ่าวเปอร์เซีย และล่าสุดในสงครามอิรักและสงครามอัฟกานิสถาน
เรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์ใช้ดาดฟ้าบินแบบเอียง พร้อมระบบ CATOBAR (Catapult Assisted Take-Off But Arrested Recovery) ในการปฏิบัติการบิน ซึ่งประกอบด้วยเครื่องดีดส่งแบบไอน้ำ (steam catapults) และเครื่องจับ (arrestor wires) สำหรับการปล่อยและหยุดเครื่องบิน ระบบนี้ไม่เพียงแต่ช่วยเพิ่มความเร็วในการปฏิบัติการบนดาดฟ้าบินเท่านั้น แต่ยังช่วยให้สามารถใช้งานเครื่องบินได้หลากหลายประเภทมากกว่าระบบ STOVL (Short Take-Off and Vertical Landing) ที่ใช้บนเรือบรรทุกเครื่องบินขนาดเล็กกว่า โดยปกติแล้ว เรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์จะบรรทุกฝูงบินประจำเรือ (Carrier Air Wing) ที่ประกอบด้วยเครื่องบินประมาณ 64 ลำ เครื่องบินหลักของฝูงบินเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็น F/A-18E และ F/A-18F Super Hornet นอกจากเครื่องบินแล้ว เรือยังติดอาวุธป้องกันระยะใกล้สำหรับการต่อสู้อากาศยานและป้องกันขีปนาวุธอีกด้วย
เรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์มีต้นทุนต่อลำประมาณ 8,500 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ในปี 2012[1] ซึ่งเทียบเท่ากับ 10,800 ล้านดอลลาร์สหรัฐ ตามอัตราเงินเฟ้อปี 2022[2]
เรือในชั้น
กองทัพเรือสหรัฐได้ระบุรายชื่อเรือบรรทุกเครื่องบินชั้นนิมิตซ์จำนวน 10 ลำดังต่อไปนี้:[1]
| ชื่อ | หมายเลขตัวเรือ | ชั้นย่อย | วางกระดูกงู | ปล่อยลงน้ำ | ประจำการ | เติมเชื้อเพลิงและยกเครื่อง | ท่าเรือประจำ | อ้างอิง |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| นิมิตซ์ (Nimitz) | CVN-68 | ชั้นนิมิตซ์ | 22 มิถุนายน 1968 | 13 พฤษภาคม 1972 | 3 พฤษภาคม 1975 | 1998–2001 | ฐานทัพเรือคิตแซป, เบรเมอร์ตัน, รัฐวอชิงตัน | [7][8] |
| ดไวต์ ดี. ไอเซนฮาวร์ (Dwight D. Eisenhower) | CVN-69 | 15 สิงหาคม 1970 | 11 ตุลาคม 1975 | 18 ตุลาคม 1977 | 2001–2005 | ฐานทัพเรือนอร์ฟอล์ก, นอร์ฟอล์ก, รัฐเวอร์จิเนีย | [9][10] | |
| คาร์ล วินสัน (Carl Vinson) | CVN-70 | 11 ตุลาคม 1975 | 15 มีนาคม 1980 | 13 มีนาคม 1982 | 2005–2009 | ฐานทัพอากาศนอร์ทไอแลนด์, แซนดีเอโก, รัฐแคลิฟอร์เนีย[11] | [12][13] | |
| ทีโอดอร์ โรเซอเวลต์ (Theodore Roosevelt) | CVN-71 | ชั้นทีโอดอร์ โรเซอเวลต์ | 31 ตุลาคม 1981 | 27 ตุลาคม 1984 | 25 ตุลาคม 1986 | 2009–2013 | ฐานทัพอากาศนอร์ทไอแลนด์, แซนดีเอโก, รัฐแคลิฟอร์เนีย | [3][14] |
| เอบราแฮม ลิงคอล์น (Abraham Lincoln) | CVN-72 | 3 พฤศจิกายน 1984 | 13 กุมภาพันธ์ 1988 | 11 พฤศจิกายน 1989 | 2013–2017 | ฐานทัพอากาศนอร์ทไอแลนด์, แซนดีเอโก, รัฐแคลิฟอร์เนีย | [15][16] | |
| จอร์จ วอชิงตัน (George Washington) | CVN-73 | 25 สิงหาคม 1986 | 21 กรกฎาคม 1990 | 4 กรกฎาคม 1992 | 2017–2023 | ฐานทัพเรือนอร์ฟอล์ก, นอร์ฟอล์ก, รัฐเวอร์จิเนีย | [3][17] | |
| จอห์น ซี. สเตนนิส (John C. Stennis) | CVN-74 | 13 มีนาคม 1991 | 11 พฤศจิกายน 1993 | 9 ธันวาคม 1995 | 2021– | ฐานทัพเรือนอร์ฟอล์ก, นอร์ฟอล์ก, รัฐเวอร์จิเนีย | [3][18] | |
| แฮร์รี เอส. ทรูแมน (Harry S. Truman) | CVN-75 | 29 พฤศจิกายน 1993 | 7 กันยายน 1996 | 25 กรกฎาคม 1998 | — | ฐานทัพเรือนอร์ฟอล์ก, นอร์ฟอล์ก, รัฐเวอร์จิเนีย | [3][19] | |
| โรนัลด์ เรแกน (Ronald Reagan) | CVN-76 | ชั้นโรนัลด์ เรแกน | 12 กุมภาพันธ์ 1998 | 4 มีนาคม 2001 | 12 กรกฎาคม 2003 | — | ฐานทัพเรือโยโกซูกะ, โยโกซูกะ, ประเทศญี่ปุ่น | [3][20] |
| จอร์จ เอช.ดับเบิลยู. บุช (George H.W. Bush) | CVN-77 | 6 กันยายน 2003 | 9 ตุลาคม 2006 | 10 มกราคม 2009 | — | ฐานทัพเรือนอร์ฟอล์ก, นอร์ฟอล์ก, รัฐเวอร์จิเนีย | [21] |
หมายเหตุ
อ้างอิง
แหล่งข้อมูลอื่น
