สนธิสัญญาฮุดัยบียะฮ์

มีใจความว่า:^[4]

“ในนามของพระองค์ โอ้อัลลอฮ์!
นี่คือสัญญาระหว่างมุฮัมหมัด อิบนุ อับดุลลอฮ์ และซูฮัยล์ อิบนุ อัมร์ พวกเขายอมรับสัญญาสงบศึกเป็นเวลา 10 ปี ในช่วงนี้ทุกๆกลุ่มจะได้รับการปกป้อง และไม่ฆ่าใครฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง... ในปีนี้ มุฮัมหมัดจะต้องนำกลุ่มคนของเขากลับไปจนถึงปีหน้าและอยู่ได้แค่ 3 วัน โดยห้ามนำอาวุธมาทั้งสิ้น ยกเว้นไว้เพื่อป้องกันตัว”

หลังจากเซ็นสัญญาแล้ว มีหลายคนไม่เห็นด้วยเพราะปฏิเสธที่จะใช้ชื่อของอัลลอฮ์และรอซูลลุลลอฮ์ นั่นทำให้อุมัรสงสัยแล้วถามมุฮัมหมัดว่าท่านเป็นศาสดาอยู่หรือไม่^{[5][6][7][8][9][10][11]} แล้วสิ่งนี้บันทึกโดยซอฮิหฺมุสลิม^[12] หลังจากนั้นอุมัรกล่าวว่าถ้ามีผู้ชาย 100 สนับสนุนความคิดของฉัน ฉันคงจะออกจากศาสนาอิสลามไปแล้ว^[13][14][15]

สนธิสัญญาฮุดัยบียะฮ์เป็นสิ่งสำคัญสำหรับศาสนาอิสลาม เพราะเผ่ากุเรชจากมักกะฮ์จะไม่คิดว่ามุฮัมหมัดเป็นกบฎหรือผู้ลี้ภัย ก่อตั้งศาสนาอิสลามในมะดีนะฮ์ อนุญาตให้คนมุสลิมในมักกะฮ์เผยแพร่ศาสนาตามสาธารณะได้ สัญญานี้ทำให้ลดความขัดแย้งระหว่างคนมุสลิมและพหุเทวนิยม มีหลายคนเริ่มเห็นอิสลามเป็นแนวทางใหม่ซึ่งทำให้ผู้คนเข้าศาสนาอิสลามมากขึ้น และสัญญานี้จะเป็นพรมที่ทำให้เผ่าอื่นทำสนธิสัญญากับมุสลิม สนธิสัญญานี้เป็นตัวอย่างว่า อิสลามไม่ได้เผยแพร่ด้วยดาบ ถึงแม้ว่าศาสดามุฮัมหมัดมีทหารมากพอที่จะสู้กับชาวมักกะฮ์ แต่ท่านเลือกที่จะทำสนธิสัญญาแทนการสู้รบ

หนึ่งในอายะฮ์อัลกุรอ่านได้อธิบายเรื่องสนธิสัญญาว่าว่า "แท้จริงเราได้ให้ชัยชนะแก่เจ้าซึ่งเป็นชัยชนะอย่างชัดแจ้ง" (กุรอ่าน 48:1).

• สัญญาใต้ต้นไม้
• รายชื่อสนธิสัญญา
• อุรวะฮ์ อิบนุ มัสอู๊ด

• The Oxford History of Islam by John Esposito (Oxford U. Press, 1999)