Que din os rumorosos
na costa verdecente,
ó raio transparente
do prácido luar?
Que din as altas copas
de escuro arume harpado
co seu ben compasado
monótono fungar?
Do teu verdor cinguido
e de benignos astros,
confín dos verdes castros
e valeroso chan,
non deas a esquecemento
da inxuria o rudo encono;
desperta do teu sono
fogar de Breogán.
Os bos e xenerosos
a nosa voz entenden,
e con arroubo atenden
o noso rouco son,
mais só os iñorantes,
e féridos e duros,
imbéciles e escuros
non os entenden, non.
Os tempos son chegados
dos bardos das idades
que as vosas vaguidades
cumprido fin terán;
pois onde quer, xigante
a nosa voz pregoa
a redenzón da boa
nazón de Breogán.'' | ¿Qué dicen los rumorosos,
en la costa enverdecida
al transparente rayo
de la plácida luz de luna?
¿Qué dicen las altas copas
de oscuro follaje arpado
con su bien acompasado
monótono zumbar?
De tu verdor ceñido
y de benignos astros,
confín de los verdes castros
y del valeroso suelo,
no des al olvido
de la injuria el rudo enconamiento;
despierta de tu sueño
Hogar de Breogán.
Los buenos y generosos,
nuestra voz entienden
y con devoción atienden
nuestro ronco sonido,
pero solo los ignorantes
y los salvajes y los duros,
imbéciles y oscuros,
no nos entienden, no.
Ya llegaron los tiempos
de los bardos de las edades
en que vuestras vaguedades
cumplido fin tendrán;
pues, por doquier, gigante
nuestra voz pregona
la redención de la buena
Nación de Breogán. | เสียงพึมพำว่าอะไร
บนชายฝั่งอันเขียวขจี
ภายใต้แสงที่สดใจ
แห่งเสงจันทร์อันเงียบสงบ?
ทำอะไรอยู่บนยอดไม้สูงตระหง่า
เสวนาบนกิ่งไม้สนคดเคี้ยวสีเข้ม
ในความสามัคคี
เสียงพึมพำ ช่างน่าเบื่อ?
โอบล้อมด้วยสีเขียวขจีในตัวท่าน
และด้วยดวงดาวที่อ่อนโยน
ป้อมปราการ เนินเขาเป็นสีเขียว
และแผ่นดินที่น่ายกย่อง
อย่าปล่อยให้ลืมเลือนไป
ด้วความเคียดแค้นและเหยียดหยาม
ตื่นขึ้นมาจากการนิทราของเข้า
โอ้ บ้านของ โบรกัน (Breoghan)
เป็นคนดีและมีน้ำใจ
ด้วยเสียงของเขาอย่างเข้าใจ
และพวกเขารับฟังด้วยความกระตือรือร้น
ด้วยเสียงอันแข็งกร้าวของเรา
แต่เป็นเพียงแค่คนโง่เขลา
และป่าเถื่อนและแข็งกร้าว
พวกโง่เขลาและมืดมน
ที่ไม่เข้าใจพวกเรา
ถึงเวลาแล้วที่พวกเรา
ขับขานด้วยบทกวียุคโบราณ
เมื่อท่านทั้งหลายเดินลาดตะเวณ
จะพบจุสิ้นสุดโดยพลัน
ความสูงใหญ่ มีอยู่ทุกแห่ง
เสียงของเราดังลั่น
ด้วยการไถ่บาป
ประชาชน แห่งโบรกัน | |
