โรคตื่นตระหนก

โรคตื่นตระหนก (อังกฤษ: panic disorder) เป็นโรควิตกกังวลอย่างหนึ่งซึ่งมีลักษณะเกิดอาการตื่นตระหนกกระทันหัน (panic attack) เป็นซ้ำ ทำให้เกิดช่วงวิตกกังวลสุดขีดเข้มข้นเป็นชุดระหว่างอาการตื่นตระหนกกะทันหัน อาจรวมการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมอย่างสำคัญกินเวลาอย่างน้อยหนึ่งเดือนและความวิตกกังวลอย่างต่อเนื่องเกี่ยวกับความนัยหรือความกังวลว่าจะมีอาการครั้งต่อ ๆ ไป

โรคตื่นตระหนก
คนหนึ่งกำลังเรียกขวัญอีกคนที่มีอาการตกใจกลัวอย่างรุนแรง
สาขาวิชา	จิตเวชศาสตร์, จิตวิทยาคลินิก
อาการ	รู้สึกกลัว, ใจสั่น, เหงื่อแตก, สั่น, หอบ, อาการชาชั่วครู่[1][2]
การตั้งต้น	ทันทีและกำเริบ[1]
สาเหตุ	ไม่ทราบ[3]
ปัจจัยเสี่ยง	ประวัติควอบครัว, การสูบบุหรี่, ความเครียด (จิตวิทยา), มีประวัติการกระทำทารุณต่อเด็ก[2]
วิธีวินิจฉัย	ขึ้นอยู่กับอาการ[2][3]
โรคอื่นที่คล้ายกัน	โรคหัวใจ, ภาวะต่อมไทรอยด์ทำงานมากเกิน, การใช้ยา[2][3]
การรักษา	จิตบำบัด, ยา[3]
ยา	ยาแก้ซึมเศร้า, เบ็นโซไดอาเซพีน, เบตาบล็อกเกอร์[1][3]
ความชุก	2.5% ต่อคน[4]

โรคตื่นตระหนกมิใช่อย่างเดียวกับโรคกลัวที่โล่ง (agoraphobia) แม้ผู้ป่วยโรคตื่นตระหนกจำนวนมากยังเป็นโรคกลัวที่โล่งด้วย อาการตื่นตระหนกกระทันหันไม่สามารถทำนายได้ ฉะนั้นบุคคลจึงอาจเครียด วิตกกังวลหรือกังวลสงสัยว่าจะเกิดอาการครั้งถัดไปเมื่อไร โรคตื่นตระหนกอาจแยกได้เป็นภาวะทางการแพทย์ หรือภาวะเสียดุลเคมี DSM-IV-TR อธิบายโรคตื่นตระหนกและความวิตกกังวลไว้แยกกัน ขณะที่ความวิตกกังวลจะมีสิ่งกระตุ้นความเครียด (stressor) เรื้อรังนำมา ซึ่งสร้างปฏิกิริยาปานกลางซึ่งกินเวลาได้หลายวัน สัปดาห์หรือเดือน แต่อาการตื่นตระหนกเป็นเหตุการณ์เฉียบพลันซึ่งเกิดจากสาเหตุกระทันหันและไม่ได้คาดหมาย ระยะเวลาสั้นและอาการรุนแรงกว่ามาก อาการตื่นตระหนกกระทันหันเกิดในเด็กได้เช่นเดียวกับผู้ใหญ่ อาการตื่นตระหนกในเยาวชนอาจเป็นทุกข์เป็นพิเศษ เพราะเด็กมีแนวโน้มเข้าใจน้อยกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น และบิดามารดายังมีแนวโน้มประสบความทุกข์เมื่อเกิดอาการ