แบร์นาแด็ต ซูบีรู

นักบุญแบร์นาแด็ต มีนามเดิมว่า มารี แบร์นาร์ด ซูบีรู เกิดเมื่อวันที่ 7 มกราคม ค.ศ. 1844 เป็นบุตรสาวของนายฟร็องซัว กับนางหลุยส์ ซูบีรู ตั้งแต่เด็กมารี แบร์นาร์ดป่วยด้วยโรคหอบหืดอย่างรุนแรงมาตั้งแต่เด็ก^[1]

ในวันที่ 11 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1858 ขณะที่มารี แบร์นาร์ด กับน้องสาว และเพื่อนหาเก็บฟืนมาหุงข้าว ทั้งสามก็ได้เห็นสตรีคนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นที่ถ้ำเล็ก ๆ ในบนฝั่งแม่น้ำกาฟ เดอ โป แบร์นาแด็ตยังได้พบเห็นสตรีนั้นอย่างต่อเนื่องมาอีกตลอดระยะเวลา 5 เดือน รวมทั้งสิ้น 18 ครั้ง สตรีนิรนามสอนแบร์นาแด็ตให้สวดสายประคำ และให้เธอไปบอกบาทหลวงอธิการโบสถ์ให้สร้างโบสถ์น้อยขึ้นบริเวณนั้น สตรีนิรนามบอกความลับเธอหลายข้อซึ่งแบร์นาแด็ตได้เก็บไว้จนชั่วชีวิต เธอได้บอกเล่าเหตุการณ์นี้ให้คนรอบข้างฟัง แต่ไม่มีใครเชื่อ แบร์นาแด็ตพยายามถามชื่อเธอมาตลอด จนกระทั่งการประจักษ์ครั้งที่ 16 เมื่อวันที่ 25 มีนาคม สตรีนั้นจึงบอกแบร์นาแด็ตว่า “ฉันคือการปฏิสนธินิรมล”

ฝ่ายคริสตจักรโรมันคาทอลิกได้ดำเนินการสอบสวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น และออกประกาศรับรองว่าพระนางมารีย์พรหมจารีได้มาประจักษ์แก่แบร์นาแด็ตที่ลูร์ดจริง มีการสร้างสักการสถานแม่พระประจักษ์ที่ลูร์ดขึ้นตามที่พระแม่มารีย์ฝากบอกผ่านแบร์นาแด็ต

ส่วนแบร์นาแด็ตได้ตัดสินใจเป็นนักบวชคณะภคินีเมตตาธรรมแห่งเนอแวร์ ในเดือนกรกฎาคม ปี ค.ศ. 1866 ระหว่างที่ยังอยู่ในขั้นโนวิซ ซิสเตอร์แบร์นาแด็ตได้ช่วยงานหลายอย่าง จนกระทั่งล้มด้วยด้วยวัณโรค และถึงแก่กรรมเมื่อวันที่ 16 เมษายน ค.ศ. 1879

หลังจากซิสเตอร์แบร์นาแด็ตถึงแก่กรรม สมเด็จพระสันตะปาปาปิอุสที่ 10 ได้แต่งตั้งท่านเป็นผู้น่าเคารพ ต่อมาในวันที่ 14 มิถุนายน ค.ศ. 1925 ท่านได้รับการประกาศเป็นบุญราศีโดยสมเด็จพระสันตะปาปาปิอุสที่ 11 และได้รับการประกาศเป็นนักบุญเมื่อวันที่ 8 ธันวาคม 1933 ในสมณสมัยเดียวกัน^[2][3]