แซตเทิร์น V

แซตเทิร์น V^[a] (อังกฤษ: Saturn V) เป็นจรวดขนส่งหนักพิเศษปลดประจำการสัญชาติสหรัฐ ซึ่งถูกพัฒนาโดยนาซาสำหรับภารกิจการสำรวจดวงจันทร์ด้วยมนุษย์ในโครงการอะพอลโล แซตเทิร์น V เป็นจรวดเชื้อเพลิงเหลวสามท่อนที่ได้รับการประเมินความสามารถในการใช้ขนส่งมนุษย์ ประจำการระหว่างปี ค.ศ. 1967 ถึง 1973. สำหรับภารกิจส่งมนุษย์สู่ดวงจันทร์เก้าครั้ง และใช้ในการส่งสถานีอวกาศสกายแล็บขึ้นสู่วงโคจร

แซตเทิร์น V

การส่งขึ้นในภารกิจอะพอลโล 11บนจรวด แซตเทิร์น V เอสเอ-506, 16 กรกฎาคม ค.ศ. 1969
หน้าที่	พาหนะส่งของโครงการอะพอลโล และสถานีอวกาศสกายแล็บ
ผู้ผลิต	โบอิง (เอส-I ซี) นอร์ทอเมริกันเอวิเอชัน (เอส-II) ดักลาสแอร์คราฟท์คอมปานี (เอส-IV บี)
ประเทศ	สหรัฐอเมริกา
ต้นทุนโครงการ	$6.417 พันล้าน ตามมูลค่าปี ค.ศ. 1964–1973[1] (~$49.9 พันล้าน ตามมูลค่าปี ค.ศ. 2020)
ค่าใช้จ่ายต่อเที่ยวบิน	$185 ล้าน ตามมูลค่าปี ค.ศ. 1969–1971[2] ($1.23 พันล้าน ตามมูลค่าปี ค.ศ. 2019)
ขนาด
สูง	110.6 m (363.0 ft)
เส้นผ่านศูนย์กลาง	10.1 m (33.0 ft)
มวล	2,822,000–2,965,000 kg (6,221,000–6,537,000 lb)[3]
ท่อน	3
ความจุ
น้ำหนักบรรทุกสู่ LEO
ความสูง	170 km (90 nmi)
ความเอียงของวงโคจร	30°
มวล	141,136 kg (311,152 lb)[4][5][note 1]
น้ำหนักบรรทุกสู่ TLI
มวล	52,759 kg (116,314 lb)[6]
จรวดที่เกี่ยวข้อง
ตระกูล	แซตเทิร์น
รูปแบบดัดแปลง	แซตเทิร์น ไอเอ็นที-21
การเปรียบเทียบ	เอ็น 1 (ไม่เคยเข้าประจำการ) เอเนอร์เกีย SLS
ประวัติการบิน
สถานะ	ปลดประจำการ
จุดส่งตัว	LC-39, Kennedy Space Center
จำนวนเที่ยวบิน	13 (อะพอลโล: 12 สกายแล็บ: 1)
สำเร็จ	12 (อะพอลโล: 11 สกายแล็บ: 1)
ล้มเหลว	0
ล้มเหลวบางส่วน	1 (อะพอลโล: อะพอลโล 6)
เที่ยวบินแรก	9 พฤศจิกายน ค.ศ. 1967 (เอเอส-501[note 2] อะพอลโล 4) [7]
เที่ยวบินสุดท้าย	14 พฤษภาคม ค.ศ. 1973 (เอเอส-513 สถานีอวกาศสกายแล็บ) [8]
ข้อมูลท่อน ท่อนแรก – เอส-I ซี ความยาว 42.1 m (138.0 ft) เส้นผ่านศูนย์กลาง 10.1 m (33.0 ft) มวลเปล่า 137,000 kg (303,000 lb) [9] มวลรวม 2,214,000 kg (4,881,000 lb) [9] เครื่องยนต์ 5 ร็อคเก็ตไดน์ เอฟ-1 แรงส่ง 34,500 kN (7,750,000 lbf) ที่ระดับน้ำทะเล [10] แรงดลจำเพาะ 263 second (2.58 กิโลเมตรต่อวินาที) ที่ระดับน้ำทะเล ระยะเวลาการเผาไหม้ 168 วินาที เชื้อเพลิง RP-1 / LOX ท่อนที่สอง – เอส-II ความยาว 24.8 m (81.5 ft) เส้นผ่านศูนย์กลาง 10.1 m (33.0 ft) มวลเปล่า 40,100 kg (88,400 lb)[note 3] มวลรวม 496,200 kg (1,093,900 lb)[note 3] เครื่องยนต์ 5 ร็อคเก็ตไดน์ เจ-2 แรงส่ง 5,141 kN (1,155,800 lbf) ในสุญญากาศ แรงดลจำเพาะ 421 second (4.13 กิโลเมตรต่อวินาที) ในสุญญากาศ ระยะเวลาการเผาไหม้ 360 วินาที เชื้อเพลิง LH2 / LOX ท่อนที่สาม – เอส-IV บี (ไม่มีในการส่งสกายแล็บ) ความยาว 18.8 m (61.6 ft) เส้นผ่านศูนย์กลาง 6.6 m (21.7 ft) มวลเปล่า 15,200 kg (33,600 lb)[11][note 4] มวลรวม 123,000 kg (271,000 lb)[note 4] เครื่องยนต์ 1 ร็อคเก็ตไดน์ เจ-2 แรงส่ง 1,033.1 kN (232,250 lbf) ในสุญญากาศ แรงดลจำเพาะ 421 second (4.13 กิโลเมตรต่อวินาที) ในสุญญากาศ ระยะเวลาการเผาไหม้ 165 + 335 วินาที (จุดเครื่องยนต์ 2 ครั้ง) เชื้อเพลิง LH2 / LOX

ตามข้อมูลใน ค.ศ. 2023 จรวดแซตเทิร์น V ยังคงเป็นพาหนะส่งเดียวที่ได้ส่งมนุษย์ไปเกินกว่าวงโคจรต่ำของโลก (LEO) จรวดแซตเทิร์น V มีสถิติในการส่งน้ำหนักบรรทุกที่มีมวลและความจุมากที่สุดขึ้นสู่วงโคจรต่ำของโลก: 141,136 kg (311,152 lb) ในนี้รวมถึงมวลของจรวดท่อนที่สามและเชื้อเพลิงที่เหลืออยู่สำหรับการส่งหน่วยควบคุมและบริการอะพอลโลและหน่วยลงดวงจันทร์ไปสู่ดวงจันทร์

จรวดแซตเทิร์น V เป็นจรวดรุ่นที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในตระกูลจรวดแซตเทิร์น ซึ่งถูกออกแบบภายใต้การกำกับของแวร์นแฮร์ ฟ็อน เบราน์ ณ ศูนย์การบินอวกาศมาร์แชล ในเมืองฮันต์สวิลล์, รัฐแอละแบมา โดยมีโบอิง นอร์ทอเมริกันเอวิเอชัน ดักลาสแอร์คราฟท์คอมปานี และไอบีเอ็ม เป็นผู้รับจ้างหลัก ทั้งหมดแล้วมีการสร้างจรวดที่สามารถบินได้ 15 ลำ รวมกับอีกสามลำสำหรับการทดสอบภาคพื้นดิน ในนี้ 13 ลำถูกส่งขึ้นจากศูนย์อวกาศเคนเนดีโดยไม่มีการสูญเสียลูกเรือหรือน้ำหนักบรรทุก รวมแล้วมีนักบินอวกาศ 24 คนที่ถูกส่งไปสู่ดวงจันทร์ ตั้งแต่ภารกิจอะพอลโล 8 (ธันวาคม ค.ศ. 1968) ถึง อะพอลโล 17 (ธันวาคม ค.ศ. 1972)