เหตุกราดยิงที่มหาวิทยาลัยเวอร์จิเนียเทค

37°13′37″N 80°25′19″W / 37.227°N 80.422°W / 37.227; -80.422

การกราดยิงที่เวอร์จิเนียเทก
เป็นส่วนหนึ่งของการกราดยิงหมู่ในสหรัฐ
การจุดเทียนระลึกในคืนวันที่ 17 เมษายน 2007 ด้านหน้าเบอร์รัสฮอลล์ [แผนที่เชิงโต้ตอบ + บทความใกล้ฉัน]
สถานที่	แบล็กสเบิร์ก รัฐเวอร์จิเนีย สหรัฐ
พิกัด	37°13′23″N 80°25′16″W / 37.2231°N 80.4211°W / 37.2231; -80.4211 (Ambler Johnston Hall)[1] 37°13′46″N 80°25′23″W / 37.2294°N 80.4231°W / 37.2294; -80.4231 (Norris Hall)[2]
วันที่	16 เมษายน 2007; 17 ปีก่อน (2007-04-16) ป. 7:15 – 9:51 a.m.[3]: 25  (EDT)
เป้าหมาย	นักศึกษา อาจารย์ ที่เวอร์จิเนียเทก
ประเภท	กราดกราดยืงในโรงเรียน, การกราดยิงหมู่, ฆาตกรรมหมู่, ฆาตกรรมและฆ่าตัวตายตาม, การยิงโดยสุ่ม
อาวุธ	ปืนพก Glock 19 ปืนพก Walther P22[4]
ตาย	33 (รวมผู้ก่อเหตุ)[5]: 127
เจ็บ	23 (17 จากบาดแผลกระสุนปืน, 6 จากการกระโดดออกทางหน้าต่าง)[6]: 92 [7]
ผู้ก่อเหตุ	โช ซิง-ฮี
ผู้ต่อต้าน	ลีวียู ลีเบรสกู เควิน กรานาตา จี. วี. โลกนาถัน ดีเร็ก โอเนลล์ เคตลิน แคนลีย์ เฮนรี ลี แซก เพตเควิตซ์ แมตธิว ลา พอร์ที[8]
เหตุจูงใจ	สรุปไม่ได้ (เป็นไปได้ส่ามาจก ความเกลียดชังมนุษย์ หรือ ล้างแค้นการกลั่นแกล้ง)

การกราดยิงที่เวอร์จิเนียเทก เป็นการยิงต่อเนื่องโดยสุ่มเมื่อ 16 เมษายน 2007 ประกอบด้วยการโจมตีสองครั้งในวิทยาเขตของมหาวิทยาลัยรัฐและสถาบันเทคโนโลยีเวอร์จิเนียในแบล็กส์เบิร์ก รัฐเวอร์จิเนีย สหรัฐอเมริกา ผู้ก่อเหตุคือโช ซึง-ฮี นักศึกษาปริญญาตรีในมหาวิทยาลัยนี้ ชาวเกาหลีใต้ผู้อยู่อาศัยในสหรัฐ ฆาตกรรมเหยื่อรวม 32 ราย และบาดเจ็บ 17 คน โดยใช้อาวุธปืนพกกึ่งอัตโนมัติสองกระบอก ผู้ได้รับบาดเจ็บอีกหกคนจากเหตุการณ์เป็นการบาดเจ็บหลังกระโดดหนีออกทางหน้าต่าง

การกราดยิงระลอกแรกเริ่มต้นที่เวสต์ แอมเบลอร์ จอห์นสตัน ฮอลล์ (West Ambler Johnston Hall) อาคารหอพัก มีผู้เสียชีวิตสองราย ส่วนการกราดยิงระลอกหลักเป็นการกราดยิงในสถานศึกษา ก่อเหตุที่นอริสฮออล์ (Norris Hall) อาคารเรียน โชเดินเข้ามายังอาคารเรียนนี้ ใช้โซ่ล่ามปิดประตูทางเข้าทั้งหมด และกราดยิงเข้าไปในห้องเรียนสี่ห้องและตามทางบันได มีผู้เสียชีวิตเพิ่มสามสิบราย ในขณะที่ตำรวจกำลังบุกเข้าอาคารเรียน โชยิงตัวตายเข้าทางศีรษะ เสียชีวิตในที่เกิดเหตุ เหตุการณ์นี้ถือเป็นการกราดยิงหมู่ที่มีผู้เสียชีวิตมากที่สุดในประวัติศาสตร์ยุคใหม่ของสหรัฐในเวลานั้น กระทั่งเก้าปีต่อมาที่ซึ่งเกิดเหตุกราดยิงหมู่ที่ไนต์คลับในออร์แลนโด ตามด้วยเหตุกราดยิงหมู่ในลาสเวกัสในปีต่อมา เหตุการณ์นี้ยังคงเป็นการกราดยิงในสถานศึกษาที่มีผู้เสียชีวิตมากที่สุด และเป็นครั้งที่เลวร้ายที่สุดในรัฐเวอร์จิเนีย

เหตุการณ์นี้นำไปสู่การวิพากษ์วิจารณ์อย่างหนักถึงวัฒนธรรมปืนในสหรัฐ^[9] และกระตุ้นให้เกิดการถกเถียงว่าด้วยความรุนแรงจากปืน, กฎหมายควบคุมปืน, ช่องโหว่ในระบบการรักษาสุขภาพจิตในสหรัฐ, สภาวะจิตใจของผู้ก่อเหตุ, ความรับผิดชอบของผู้บริหารเวอร์จิเนียเทก,^[10] กฎหมายว่าด้วยความเป็นส่วนตัว, จริยธรรมในการทำข่าว และปัญหาอื่นอีกมากมาย หน่วยงานข่าวที่ออกอากาศบางส่วนของประกาศเจตจำนงในรูปมัลติมีเดียของโชถูกวิจารณ์โดยครอบครัวของเหยื่อ, หน่วยบังคับใช้กฎหมายของรัฐ และสมาคมจิตแพทย์อเมริกัน^[11][12]

ก่อนหน้านี้ โชเคยถูกวินิจฉัยด้วยภาวะไม่ยอมพูดในบางสถานการณ์ และโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง ตลอดช่วงชีวิตในโรงเรียนมัธยมต้นและมัธยมปลาย เขาได้รับการรักษาและการศึกษาสำหรับเด็กพิเศษ เขาเข้าศึกษาต่อที่เวอร์จิเนียเทกหลังจบการศึกษา เนื่องด้วยกฎหมายเรื่องความเป็นส่วนตัวของสหรัฐ มหาวิทยาลัยไม่ทราบถึงประวัติการวินิจฉัยโรคและประวัติการเข้ารับการศึกษาสำหรับเด็กพิเศษของโช ในปี 2005 โชถูกกล่าวหาว่าแอบติดตามนักศึกษาหญิงสองคน^[13] หลังการตรวจสอบในครั้งนั้น โชได้รับการประกาศจากหน่วยยุติธรรมพิเศษให้เป็นผู้มีความเจ็บป่วยทางจิตและมีคำสั่งให้เข้ารับการรักษา กระนั้น โชไม่เคยเข้ารับการรักษาในหน่วยงานใด ๆ (institutionalized) ซึ่งทำให้เขาสามารถซื้ออาวุธปืนได้^[14] เหตุการณ์นี้ส่งผลให้รัฐเวอร์จิเนียปิดช่องว่างทางกฎหมายซึ่งทำให้บุคคลที่ผิดปกติทางจิตโดยคำสั่งศาลสามารถซื้อปืนได้ตราบที่ไม่มีขึ้นทะเบียนกับระบบ National Instant Criminal Background Check System (NICS)^[15]