สนามกีฬาหลักเกอโลราบุงการ์โน
6°13′6.88″S 106°48′9.04″E / 6.2185778°S 106.8025111°E
GBK, SUGBK, Stadion Utama, Stadion Senayan | |
.jpg) สนามกีฬาหลักเกอโลราบุงการ์โนในเวลากลางคืน ค.ศ. 2020 | |
 | |
| ชื่อเดิม | สนามกีฬาหลักเซอนายัน (จนถึง 24 กันยายน ค.ศ. 1962) สนามกีฬาหลักเกอโลราเซอนายัน (ค.ศ. 1969 – 17 มกราคม ค.ศ. 2001) |
|---|---|
| ที่ตั้ง | เกอโลรา ตานะฮ์อาบัง จาการ์ตาตอนกลาง ประเทศอินโดนีเซีย |
| ขนส่งมวลชน |
|
| เจ้าของ | รัฐบาลอินโดนีเซีย (ผ่านรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการต่างประเทศ) |
| ผู้ดำเนินการ | ศูนย์จัดการศูนย์เกอโลราบุงการ์โน |
| ที่นั่งพิเศษ | 4[7] |
| ความจุ | 77,193 ที่นั่ง[5] ประวัติที่นั่ง
|
| สถิติผู้ชม | 150,000 เปอร์ซิบบันดุง ปะทะ พีเอสเอ็มเอส เมดัน (23 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1985)[6][ไม่แน่ใจ ] |
| ขนาดสนาม | 105 โดย 68 เมตร (344 โดย 223 ฟุต) |
| พื้นผิว | Zeon Zoysia[1] |
| การก่อสร้าง | |
| ลงเสาเข็ม | 8 กุมภาพันธ์ 1960 (ทั้งอาคาร) |
| เปิดใช้สนาม | 21 กรกฎาคม 1962 |
| ปรับปรุง | 2016–2018 |
| ปิด | 2016–2018 |
| เปิดใหม่ | 14 มกราคม 2018 |
| งบประมาณในการก่อสร้าง | 12,500,000 ดอลลาร์สหรัฐ (ค.ศ. 1958, ทั้งอาคาร) 769.69 พันล้านรูปียะฮ์ (ค.ศ. 2016–2018)[2] |
| สถาปนิก | เฟรเดริค ซีลาบัน |
| การใช้งาน | |
| ฟุตบอลทีมชาติอินโดนีเซีย (บางนัด) เปอร์ซีจาจาการ์ตา (2008–2016, 2018–2020, 2021–ปัจจุบัน)[3][4] | |
| เว็บไซต์ | |
| GBK.id/stadion-utama/ | |
สนามกีฬาหลักเกอโลราบุงการ์โน (อินโดนีเซีย: Stadion Utama Gelora Bung Karno) เป็นสนามกีฬาอเนกประสงค์แห่งหนึ่ง ตั้งอยู่ในศูนย์กีฬาเกอโลราบุงการ์โนในเขตหมู่บ้านเกอโลรา ตำบลตานะฮ์อาบัง ใจกลางกรุงจาการ์ตา ประเทศอินโดนีเซีย สนามกีฬาแห่งนี้ตั้งชื่อตามซูการ์โนหรือ "บุงการ์โน" ประธานาธิบดีคนแรกของอินโดนีเซีย[8] ส่วนมากใช้ในการแข่งขันฟุตบอล โดยมีความจุอยู่ที่ประมาณ 77,193 ที่นั่ง
ชื่อ
แม้ว่าสนามกีฬาแห่งนี้จะเป็นที่รู้จักในชื่อ สนามกีฬาเกอโลราบุงการ์โน (Stadion Gelora Bung Karno) หรือ สนามกีฬาเกเบกา (Stadion GBK) แต่ก็มีชื่อทางการว่า สนามกีฬาหลักเกอโลราบุงการ์โน เนื่องจากในศูนย์กีฬาเกอโลราบุงการ์โนยังมีสนามกีฬาอื่น ๆ อีก เช่น สนามกีฬาเทนนิส เป็นต้น ในยุคระเบียบใหม่ของอินโดนีเซีย ศูนย์กีฬาเกอโลราบุงการ์โนถูกเปลี่ยนชื่อเป็น "ศูนย์กีฬาเกอโลราเซอนายัน" (Gelanggang Olahraga Gelora Senayan) ส่วนสนามกีฬาหลักของศูนย์ฯ ถูกเปลี่ยนชื่อเป็น สนามกีฬาหลักเกอโลราเซอนายัน (Stadion Utama Gelora Senayan) เมื่อ ค.ศ. 1969 ตามนโยบายเลิกทำให้เป็นซูการ์โน (de-Soekarnoisasi) ของประธานาธิบดีซูฮาร์โตในขณะนั้น หลังจากซูฮาร์โตหมดอำนาจ ศูนย์กีฬาและสนามกีฬาหลักก็ถูกเปลี่ยนชื่อกลับตามเดิมโดยประธานาธิบดีอับดูร์ระฮ์มัน วาฮิด ตามกฤษฎีกาประธานาธิบดีฉบับหนึ่งซึ่งมีผลบังคับตั้งแต่วันที่ 17 มกราคม ค.ศ. 2001
ประวัติ
การก่อสร้างเริ่มต้นขึ้นเมื่อวันที่ 8 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1960 และเสร็จในวันที่ 21 กรกฎาคม ค.ศ. 1962[9] โดยการก่อสร้างได้รับเงินสนันบสนุนจากการกู้เงินมาจากสหภาพโซเวียตในบางส่วน โดยเมื่อสนามสร้างเสร็จ สามารถจุผู้ชมได้มากถึง 108,000 คน แต่ในปัจจุบันก็เหลือเพียง 88,083 คน จากการปรับปรุงเพื่อการแข่งขันเอเชียนคัพ 2007[10] โดยสนามจะแบ่งเป็น 24 ส่วน กับ 12 ทางเข้า เพื่อเข้าไปในพื้นที่ส่วนบนและส่วนล่าง โดยคุณสมบัติพิเศษของสนามนี้คือการก่อสร้างหลังคาเหล็กขนาดใหญ่เป็นวงแหวนรอบสนาม โดยเรียกว่า "เตอมูเกอลัง" (แปลว่า แหวนที่บรรจบติดกัน) นอกจากการที่ไม่ให้ผู้ชมต้องนั่งชมตากแดดที่ร้อนแล้ว วัตถุประสงค์อีกอย่างหนึ่งก็คือ การที่ทำให้สนามนี้ดูยิ่งใหญ่อีกด้วย[11]
แกลลอรี
สนามกีฬาหลักเกอโลราบุงการ์โน ในการแข่งขันเอเชียนคัพ 2007
โถงหลักในด้านทิศตะวันตกของสนาม
สนามฟุตบอลในสนามกีฬาหลักเกอโลราบุงการ์โน
การสร้างสนาม เมื่อเดือนเมษายน ปี ค.ศ. 1962
สนามกีฬาหลักเกอโลราบุงการ์โน มุมมองจากชั้นที่ 46 ของอาคารวิซมา 46
พิธีเปิดกีฬาเอเชียนเกมส์ ครั้งที่ 18
อ้างอิง
บรรณานุกรม
- Pour, Julius (2004), Dari Gelora Bung Karno ke Gelora Bung Karno (ภาษาอินโดนีเซีย), Jakarta: Grasindo, ISBN 978-979-732-444-5.
แหล่งข้อมูลอื่น
- Pusat Pengelolaan Komplek Gelora Bung Karno เก็บถาวร 2019-08-18 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน - เว็บไซต์อย่างเป็นทางการ