อักษรทิเบต

ในช่วงพ.ศ. 1100-1200 พระเจ้าซงแจ็นกัมโป กษัตริย์ในทิเบตใต้ ส่งเทินมี สัมโภฏะ เสนาบดีคนหนึ่ง ไปอินเดีย เพื่อหาข้อมูลทางพุทธศาสนา สมโภตาได้ประดิษฐ์อักษรทิเบตขึ้น โดยใช้อักษรเทวนาครีเป็นแบบ และเขียนไวยากรณ์ภาษาทิเบต โดยใช้ไวยากรณ์ภาษาสันสกฤตเป็นตัวอย่าง อักษรทิเบตนี้ ใช้เขียนคัมภีร์ทางพุทธศาสนา พจนานุกรมสันสกฤต-ทิเบตเล่มแรก มีเมื่อราวพ.ศ. 1400 การพิมพ์ด้วยแม่พิมพ์ไม้ ที่นำมาจากประเทศจีน ได้ใช้กันอย่างแพร่หลายในระยะแรก ปัจจุบันยังคงใช้ในวัดเล็ก ๆ

อักษรทิเบต
มนต์ โอมมณีปัทเมฮุม
ชนิด	อักษรสระประกอบ
ช่วงยุค	ประมาณ พ.ศ. 1193 (ค.ศ. 650)–ปัจจุบัน
ทิศทาง	Left-to-right
ภาษาพูด	ภาษาทิเบต ภาษาซองคา ภาษาลาดัก ภาษาสิกขิม ภาษาบัลติ
อักษรที่เกี่ยวข้อง
ระบบแม่	อักษรโปรโต-คานาอันไนต์ อักษรฟินิเชีย อักษรแอราเมอิก อักษรพราหมี อักษรคุปตะ อักษรสิทธัม อักษรทิเบต
ระบบลูก	อักษรลิมบู อักษรเลปชา อักษรพักส์-ปา
ISO 15924
ISO 15924	Tibt (330), ​Tibetan
ยูนิโคด
ยูนิโคดแฝง	Tibetan
ช่วงยูนิโคด	U+0F00–U+0FFF
บทความนี้ประกอบด้วยสัญกรณ์การออกเสียงในสัทอักษรสากล (IPA) สำหรับคำแนะนำเบื้องต้นเกี่ยวกับสัญลักษณ์ IPA โปรดดู วิธีใช้:สัทอักษรสากล สำหรับความแตกต่างระหว่าง [ ], / / และ ⟨ ⟩ ดูที่ สัทอักษรสากล § วงเล็บเหลี่ยมและทับ

วรรณคดีทิเบต มักเกี่ยวกับพุทธศาสนา รวมทั้งงานที่แปลจากภาษาสันสกฤต ภาษาจีน และงานดั้งเดิมของทิเบตเอง เช่นงานเกี่ยวกับศาสนาบอน ซึ่งนับถือกันอยู่ก่อน การเข้ามาของศาสนาพุทธ