สปรูซ
สปรูซ (อังกฤษ: Spruce) เป็นต้นไม้ในสกุล Picea ซึ่งประกอบไปด้วยพืชจำพวกสนไม่ผลัดใบประมาณ 35 สปีชีส์ จัดอยู่ในวงศ์ Pinaceae พบในเขตอบอุ่นและเขตไทกาของซีกโลกเหนือของโลก Picea เป็นสกุลเดียวในอนุวงศ์ Piceoideae สปรูซเป็นไม้ยืนต้นขนาดใหญ่ เมื่อโตเต็มที่จะสูงประมาณ 20-60 เมตร (ประมาณ 60–200 ฟุต) และมีกิ่งก้านเป็นวงรอบและมีรูปทรงกรวย สปรูซแตกต่างกับต้นไม้ในตระกูลสนอื่น ๆ ตรงที่ใบ ซึ่งมีสี่ด้านและยึดติดกับโครงสร้างที่มีลักษณะเหมือนหมุดขนาดเล็กบนกิ่ง และโดยโคน (ไม่นับใบประดับที่ยื่นออกมา) ซึ่งจะห้อยลงมาหลังจากผสมเกสรแล้ว ต้นสปรูซจะสลัดใบเมื่ออายุ 4-10 ปี ทำให้กิ่งก้านขรุขระเต็มไปด้วยหมุดที่ไม่ถูกสลัด ในสกุลอื่นที่คล้ายคลึงกัน กิ่งก้านจะค่อนข้างเรียบ
| Spruce ช่วงเวลาที่มีชีวิตอยู่: Valanginian–Recent | |
|---|---|
 | |
| สปรูซนอร์เวย์ (Picea abies) | |
การจำแนกชั้นทางวิทยาศาสตร์  | |
| โดเมน: | ยูแคริโอต |
| อาณาจักร: | พืช |
| เคลด: | พืชมีท่อลำเลียง |
| เคลด: | Gymnosperms |
| หมวด: | Pinophyta |
| ชั้น: | Pinopsida |
| อันดับ: | Pinales |
| วงศ์: | วงศ์สนเขา |
| วงศ์ย่อย: | Piceoideae Frankis |
| สกุล: | Picea Mill. |
การใช้
การก่อสร้าง
ไม้สปรูซถูกนำมาใช้เพื่อวัตถุประสงค์หลากหลายอย่าง ตั้งแต่งานก่อสร้างทั่วไปและลังไม้ ไปจนถึงการใช้งานในเครื่องบินไม้ ฟลายเออร์เครื่องบินลำแรกของพี่น้องไรต์สร้างขึ้นจากไม้สปรูซ[1]
เนื่องจากสปรูซไม่มีคุณสมบัติต้านทานแมลงหรือการผุหลังจากตัด โดยทั่วไปจึงใช้สำหรับการก่อสร้างในที่ร่มเท่านั้น ไม้สปรูซเมื่อปล่อยไว้ข้างนอกจะอยู่ได้นานไม่เกิน 12-18 เดือน ขึ้นอยู่กับชนิดของสภาพอากาศที่สัมผัส[2]
อาหารและยา
ยอดสดของสปรูซหลายชนิดเป็นแหล่งวิตามินซีตามธรรมชาติ[3] กัปตันคุกทำเบียร์แอลกอฮอล์จากสปรูซระหว่างการเดินทางในทะเลเพื่อป้องกันโรคเลือดออกตามไรฟันให้ลูกเรือ[4][5] ใบและกิ่งก้านหรือน้ำมันหอมระเหย สามารถใช้ต้มเบียร์สปรูซได้
ไม้เครื่องดนตรี
ไม้สปรูซเป็นวัสดุมาตรฐานที่ใช้ในซาวด์บอร์ดสำหรับเครื่องดนตรีหลายชนิด เช่น กีตาร์ แมนโดลิน เชลโล ไวโอลิน เปียโน และพิณ
อ้างอิง
แหล่งข้อมูลอื่น
- theplantlist.org / Picea (Spruce) เก็บถาวร 2019-02-07 ที่ เวย์แบ็กแมชชีน
- conifers.org / Gymnosperm Database - Picea
- efloras.org / Picea
- pinetum.org / Arboretum de Villardebelle: Cones of selected species of Picea: page 1, Arboretum de Villardebelle page 2