ฤดูพายุไซโคลนแปซิฟิกใต้ พ.ศ. 2564–65 เป็นช่วงฤดูที่เคยมีการก่อตัวของพายุหมุนเขตร้อนภายในมหาสมุทรแปซิฟิกใต้ ถึงทางตะวันออกของเส้น 160°ตะวันออก ฤดูกาลอย่างเป็นทางการเริ่มนับตั้งแต่วันที่ 1 พฤศจิกายน พ.ศ. 2564 ไปจนถึง 30 เมษายน พ.ศ. 2565 อย่างไรก็ตาม พายุหมุนเขตร้อนสามารถก่อตัวได้ตลอดเวลาในระหว่างวันที่ 1 พฤศจิกายน พ.ศ. 2564 ถึง 30 มิถุนายน พ.ศ. 2565 และจะถูกนับรวมไปเป็นส่วนหนึ่งของฤดูกาลด้วย ในตลอดฤดูกาลนี้ พายุหมุนเขตร้อนจะถูกตรวจสอบโดยศูนย์อุตุนิยมวิทยาชำนัญพิเศษประจำภูมิภาค (RSMC) ในนันจี และศูนย์เตือนภัยพายุหมุนเขตร้อนในบริสเบน, ออสเตรเลีย และ เวลลิงตัน, นิวซีแลนด์ นอกจากนั้นยังมี ศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วม (JTWC) ซึ่งจะออกคำเตือนอย่างไม่เป็นทางการเพื่อความสนใจของชาวอเมริกัน
| ฤดูพายุไซโคลนแปซิฟิกใต้ พ.ศ. 2564–2565 |
|---|
 แผนที่สรุปฤดูกาล |
| ขอบเขตฤดูกาล |
|---|
| ระบบแรกก่อตัว | 13 ธันวาคม พ.ศ. 2564 |
|---|
| ระบบสุดท้ายสลายตัว | 9 เมษายน พ.ศ. 2565 |
|---|
| พายุมีกำลังมากที่สุด |
|---|
|
| ชื่อ | โดวี |
|---|
| • ลมแรงสูงสุด | 175 กม./ชม. (110 ไมล์/ชม.)
(เฉลี่ย 10 นาที) |
|---|
| • ความกดอากาศต่ำที่สุด | 940 hPa (มิลลิบาร์) |
|---|
|
| สถิติฤดูกาล |
|---|
| ความแปรปรวนทั้งหมด | 11 ระบบ |
|---|
| พายุดีเปรสชันทั้งหมด | 7 ลูก |
|---|
| พายุไซโคลนเขตร้อน | 6 ลูก |
|---|
| พายุไซโคลนกำลังแรง | 2 ลูก |
|---|
| ผู้เสียชีวิตทั้งหมด | ทั้งหมด 1 คน |
|---|
| ความเสียหายทั้งหมด | 105 ล้านดอลลาร์สหรัฐ
(ค่าเงิน USD ปี 2022) |
|---|
|
ฤดูพายุไซโคลนแปซิฟิกใต้
2562–63, 2563–64, 2564–65, 2565–66, 2566–67 |
RSMC นันจี จะออกการเตือนภัยโดยแนบหมายเลขและตัวอักษร F ต่อท้ายให้กับพื้นที่ความแปรปรวนของอากาศที่ก่อตัวขึ้นภายในหรือเคลื่อนตัวเข้าสู่แอ่ง ในขณที่ JTWC จะให้รหัสเรียกขานกับพายุหมุนเขตร้อน และใช้ตัวอักษร P ต่อท้าย โดยกรมอุตุนิยมวิทยาฟีจี สำนักอุตุนิยมวิทยา และ เมทเซอร์วิส จะใช้มาตราพายุหมุนเขตร้อนของออสเตรเลียเป็นหลักและวัดความเร็วลมในช่วงสิบนาที ขณะที่ศูนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมจะวัดความเร็วลมใน 1 นาที และใข้มาตราเฮอริเคนแซฟเฟอร์–ซิมป์สัน (SSHWS) มาเทียบเคียง
ภาพรวมฤดูกาล
มาตราพายุหมุนเขตร้อนในมหาสมุทรแปซิฟิกใต้| การแปรปรวนของลมในเขตร้อน | พายุไซโคลนระดับ 3 (143–159 กม./ชม.) |
| พายุดีเปรสชันเขตร้อน | พายุไซโคลนระดับ 4 (160–204 กม./ชม.) |
| พายุไซโคลนระดับ 1 (63–88 กม./ชม.) | พายุไซโคลนระดับ 5 (≥205 กม./ชม.) |
| พายุไซโคลนระดับ 2 (89–142 กม./ชม.) |
พายุ
พายุไซโคลนรูบี
วันที่ 13 ธันวาคม พายุไซโคลนรูบีเคลื่อนตัวเข้าสู่แอ่งจากภูมิภาคออสเตรเลีย มีความรุนแรงเป็นพายุไซโคลนระดับ 2 ตามมาตราออสเตรเลีย[1][2] โดยพายุรูบีสลายตัวลงสี่วันให้หลังในวันที่ 17 ธันวาคม
การแปรปรวนของลมในเขตร้อน 02F
วันที่ 17 ธันวาคม กรมอุตุนิยมวิทยาฟีจีรายงานว่าระบบการแปรปรวนของลมในเขตร้อน 02F ได้ก่อตัวขึ้นบริเวณพื้นที่ลมเฉือนแนวตั้งระดับต่ำ ประมาณ 625 กิโลเมตรทางตะวันออกเฉียงเหนือของพอร์ตวิลา ประเทศวานูวาตู โดยกรมอุตุนิยมวิทยาฟีจีกำหนดรหัสเรียกให้กับการแปรปรวนของลมในเขตร้อนระบบนี้ว่า 02F การพาความร้อนที่เกี่ยวข้องกับระบบยังคงตั้งอยู่ในแนวลมพัดสอบ ซึ่งห่างจากศูนย์กลางการหมุนเวียนลมระดับต่ำของตัวระบบ[3] โดยในวันที่ 20 ธันวาคม กรมอุตุนิยมวิทยาฟีจีได้ออกประกาศเกี่ยวกับระบบเป็นฉบับสุดท้าย[4]
พายุไซโคลนกำลังแรงโคดี
วันที่ 5 มกราคม กรมอุตุนิยมวิทยาฟีจีได้รายงานว่าการแปรปรวนของลมในเขตร้อนก่อตัวขึ้น[5] และให้รหัสกับระบบว่า 03F โดยระบบ 03F ได้ทำให้เกิดฝนตกหนักในประเทศฟีจีในฐานะพายุดีเปรสชันเขตร้อน ซึ่งทำให้เกิดน้ำท่วมและความเสียหายในด้านโครงสร้างพื้นฐาน ประชาชนราว 4,000 คนต้องอพยพออกจากที่พักอาศัย[6] วันที่ 10 มกราคม เกิดเหตุชายผู้หนึ่งจมน้ำในประเทศฟีจี ขณะกำลังพายามว่ายน้ำฝ่าไปในแม่น้ำที่เกิดน้ำท่วม[7] วันเดียวกันนั้น ระบบได้ทวีกำลังแรงขึ้นเป็นพายุไซโคลนระดับ 1 โดยกรมอุตุนิยมวิทยาฟีจีได้มอบชี่อให้กับพายุว่า โคดี ขณะที่ศุนย์เตือนไต้ฝุ่นร่วมได้กำหนดให้ระบบเป็นพายุโซนร้อน
พายุดีเปรสชันเขตร้อน 04F
การแปรปรวนของลมในเขตร้อน 04F ก่อตัวขึ้นในวันที่ 15 มกราคม โดยตำแหน่งสุดท้ายของระบบที่มีการติดตามคือวันที่ 18 มกราคมในฐานะพายุดีเปรสชันเขตร้อน
การแปรปรวนของลมในเขตร้อน 05F
การแปรปรวนของลมในเขตร้อน 05F ก่อตัวขึ้นในวันที่ 19 มกราคม และสลายตัวไปในวันที่ 22 มกราคม
การแปรปรวนของลมในเขตร้อน 06F
วันที่ 28 มกราคม กรมอุตุนิยมวิทยาฟีจีได้เริ่มติดตามระบบของการแปรปรวนของลมในเขตร้อน ซึ่งก่อตัวขึ้นห่างจากพอร์ตวิลา ประเทศวานูอาตูไปทางทิศตะวันตกประมาณ 185 กิโลเมตร โดยได้รับรหัสว่า 06F
การแปรปรวนของลมในเขตร้อน 07F
พายุไซโคลนกำลังแรงโดวี
พายุไซโคลนเอวา
พายุไซโคลนฟีลี
พายุไซโคลนจีนา
รายชื่อพายุ
ภายในมหาสมุทรแปซิฟิกใต้ พายุดีเปรสชันเขตร้อนจะถูกตัดสินว่ามีกำลังเป็นพายุไซโคลนเมื่อมันมีความเร็วลมที่ 65 กม./ชม. และจะต้องมีการปรากฏชัดของพายุเกลขึ้นที่อย่างน้อยครึ่งหนึ่งของศูนย์กลางพายุ โดยพายุดีเปรสชันเขตร้อนที่ทวีกำลังเป็นพายุไซโคลนภายในขอบเขตระหว่างเส้นศูนย์สูตรลงไปทางใต้ถึงเส้นขนานที่ 25 องศาใต้ และระหว่างเส้นเมริเดียนที่ 160 องศาตะวันออก ถึง 20 องศาตะวันตก จะได้รับชื่อจากกรมอุตุนิยมวิทยาฟีจี (FMS) ขณะที่พายุดีเปรสชันเขตร้อนที่ทวีกำลังเป็นพายุไซโคลนทางใต้ของเส้นขนานที่ 25 องศาใต้ในขอบเขตเส้นเมริเดียนเดียวกันกับข้างต้น จะได้รับชื่อจากเมทเซอร์วิซแห่งนิวซีแลนด์ (MetService) ซึ่งทำงานร่วมกันกับกรมอุตุนิยมวิทยาฟีจี ส่วนพายุไซโคลนใดที่เคลื่อนตัวมาจากแอ่งภูมิภาคออสเตรเลีย ซึ่งพายุเหล่านั้นจะได้รับชื่อจากสำนักอุตุนิยมวิทยามาก่อนแล้ว จะคงชื่อเดิมของพายุนั้นไว้[8]
ดูเพิ่ม
อ้างอิง
แหล่งข้อมูลอื่น
