ราชาธิปไตยแบบสืบสันตติวงศ์

ราชาธิปไตยแบบสืบสันตติวงศ์ เป็นรูปแบบหนึ่งของระบอบการปกครองและการสืบทอดอำนาจซึ่งราชบังลังก์จะถูกส่งมอบผ่านจากสมาชิกคนหนึ่งของตระกูลผู้ปกครองไปยังสมาชิกอีกคนหนึ่งในตระกูลเดียวกัน หนึ่งในผู้ปกครองมาจากตระกูลเดียวกันที่ประกอบกันเป็นราชวงศ์

ตามประวัติศาสตร์ เป็นระบอบราชาธิปไตยที่พบเห็นกันเป็นเรื่องปกติอย่างมากและยังคงเป็นรูปแบบที่โดดเด่นในระบอบราชาธิปไตยที่ยังเหลืออยู่ มีจุดข้อดีคือความต่อเนื่องของการรวมศูนย์กลางของอำนาจและความมั่นคั่งและความสามารถในการคาดการณ์ที่สามารถคาดหมายที่จะควบคุมวิธีการของการจัดการปกครองและให้การอุปถัมภ์ หากพระมหากษัตริย์ทรงมีพระปรีชาสามารถ ไม่กดขี่ข่มเหง และดำรงไว้ซึ่งฐานันดรศักดิ์ที่เหมาะสม นอกจากนี้อาจจะให้ข้อเสนอที่เป็นปัจจัยที่มั่นคงของความเป็นที่นิยมชื่นชอบและความภักดีต่อตระกูลผู้ปกครอง^[1] การตัดสินวินิจฉัยสิ่งที่ถือว่าเป็นการกดขี่ ทรงเกียรติ และกระแสนิยมจะยังคงอยู่ในขอบเขตของพระมหากษัตริย์ ข้อเสียที่สำคัญของระบอบราชาธิปไตยแบบสืบสันตติวงศ์จะเกิดขึ้น เมื่อทายาทผู้มีสิทธิโดยตรงอาจจะไม่มีความเหมาะสมทางร่างกายหรือทางอารมณ์ที่แปรปรวนในการปกครอง^[2] ข้อเสียอื่น ๆ คือ ประชาชนไม่สามารถเลือกประมุขแห่งรัฐได้ ไม่ยินยอมที่จะมีการกระจัดกระจายความมั่นคั่งและอำนาจในวงกว้างของสังคมและความต่อเนื่องของโครงสร้างทางศาสนาและสังคม-เศรษฐกิจที่ล้าสมัย เพื่อสิทธิพิเศษส่วนใหญ่ของพระมหากษัตริย์ ตระกูล และผู้สนับสนุน^[3]

ในระบอบราชาธิปไตยแบบสืบสันตติวงศ์ส่วนใหญ่ที่ยังเหลืออยู่ ลำดับการสืบสันตติวงศ์โดยทั่วไปแล้วจะใช้บางรูปแบบของสิทธิของบุตรหัวปี แต่ก็มีวิธีการอื่น ๆเช่น สิทธิตามอาวุโส และสิทธิการสืบทอดมรดกของตระกูล (Tanistry) (ซึ่งจะมีการเสนอชื่อทายาทผู้มีสิทธิโดยตรงจากท่ามกลางผู้คัดเลือกที่มีคุณสมบัติที่ดีพร้อม).

ผลการวิจัยได้แสดงให้เห็นว่าระบอบการปกครองแบบการสืบสันตติวงศ์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในรูปแบบของสิทธิของบุตรหัวปี จะมีเสถียรภาพมากกว่ารูปแบบของการปกครองแบบอำนาจเบ็ดเสร็จที่มีการจัดเตรียมการสืบทอดแบบทางเลือก^{[4][5][6][7][8][9]}