มหาสงครามซู ค.ศ. 1876

นักรบชาวอินเดียนประมาณการว่ามีอยู่ระหว่าง 900 ถึง 4,000 คน^[2]

นักรบของดาโกตาซูจำนวน 7 กองในทศวรรษ 1870 อยู่ที่ประมาณ 15,000 นาย ซึ่งมีทั้งชาย หญิง และเด็ก ซึ่งส่วนใหญ่อยู่ในบริเวณสงวนให้ซูและเป็นพลเรือน สายข่าวชาวอินเดียนกล่าวในเดือนพฤศจิกายน 1875 ว่า มีชาวอินเดียนอาศัยในพื้นที่ดังกล่าว "ที่เป็นนักรบมีไม่กี่ร้อยคน"^[3] นายพลครูกประเมินว่าเขาอาจเผชิญกับนักรบมากถึง 2,000 คน^[4] ชาวซูที่ยังคงอยู่ในพื้นที่นั้นในช่วงที่เกิดสงครามเป็นชาวโอกลาลาและฮันค์ปาปา มีจำนวนทั้งหมดประมาณ 5,500 คน^[5] ในจำนวนนี้เมื่อรวมชาวไชแอนเหนือประมาณ 1,500 คนและชาวอาปาโฮแล้ว ชาวอินเดียนที่ไม่เป็นมิตรต่ออเมริกันจากทั้งหมด 7,000 คนโดยประมาณจึงมีนักรบได้มากถึง 2,000 นาย ส่งผลให้มีนักรบชาวอินเดียนเข้าร่วมการต่อสู้ในยุทธการที่ลิตเติลบิกฮอร์นระหว่าง 900 ถึง 2,000 คน^[6]

ชาวอินเดียนมีข้อได้เปรียบในด้านการเคลื่อนที่ที่รวดเร็วและความชำนาญภูมิประเทศ แต่ชาวอินเดียนทั้งหมดล้วนเป็นนักรบเฉพาะกาล ในฤดูใบไม้ผลิ พวกเขามักอยู่กับที่กับเหล่าม้าเพื่อความอยู่รอดตลอดฤดูหนาวอันยาวนาน ในขณะที่ฤดูร้อนและฤดูใบไม้ร่วงก็ใช้เวลาไปกับการล่ากระบือเพื่อเลี้ยงชีพครอบครัว นักรบชาวอินเดียนกึ่งหนึ่งติดอาวุธปืนคาบศิลาที่ค่อนข้างเก่า ที่เหลือติดธนูและหอก ซึ่งหอกของชาวอินเดียนถูกออกแบบมาเพื่อการต้อนฝูงม้าและสังหารในระยะใกล้ แต่แทบจะใช้ประโยชน์ไม่ได้เมื่อใช้สังหารศัตรูที่อยู่ไกลหรือมีการป้องกันเป็นอย่างดี นักรบอินเดียนใช้การต่อสู้แบบดั้งเดิมเพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของแต่ละคนเองมากกว่าการต่อสู้ต่อเป้าหมายอย่างมียุทะศาสตร์ ถึงแม้ว่าเครซีฮอร์สจะปลูกฝังความคิดในการสมานฉันท์กันระหว่างชาวซูด้วยกันก็ตาม ในขณะที่ไชแอนมีความเป็นเอกภาพและมีการจัดการที่ดีที่สุดในเหล่าอินเดียนราบด้วยกัน ทำให้ทั้งชาวซูและไชแอนอยู่ในสงครามอย่างยาวนาน โดยมีคู่สงครามที่มีความแค้นฝังลึกอย่างยาวนานอย่างชาวคราวและโชชอนคอยตัดเสบียงอยู่เรื่อยๆ

ในการต่อสู้กับซู กองทัพอเมริกันล้อมรอบพื้นที่สงวนซูและพื้นที่ใกล้เคียง กองทัพที่ใหญ่ที่สุดในการประจัญหน้ากับชาวอินเดียนที่เกิดขึ้นในฤดูร้อน ค.ศ.1876 บริเวณพื้นที่สงวนดังกล่าว ประกอบด้วยทหารประมาณ 2,500 นาย เหล่าแมวเซาและพลเรือนอีกนับร้อยคน^[7] ทหารส่วนมากเดิมเป็นผู้อพยพและไร้ประสบการในการสู้รบตามแนวชายแดน ทั้งยังใช้การรบในรูปแบบอินเดียนดั้งเดิม^[8] ในขณะที่กองทัพทหารม้าของสหรัฐอเมริกาติดอาวุธปืนคาลิเบอร์ .45 รีวอลเวอร์จังหวะเดียวและสปริงฟิลด์แบบ 1873 ซึ่งเป็นปืนไรเฟิลจังหวะเดียวและโหลดกระสุนจากพานท้ายปืน ซึ่งช่วยให้ทหารอเมริกาได้เปรียบอย่างมากจากระยะการยิงที่เหนือกว่าอาวุธของชาวอินเดียน