ฟิลิป โชวอลเตอร์ เฮนช์
ฟิลิป โชวอลเตอร์ เฮนช์ (อังกฤษ: Philip Showalter Hench; 28 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1896 – 30 มีนาคม ค.ศ. 1965) เป็นแพทย์ชาวอเมริกัน เกิดที่เมืองพิตต์สเบิร์ก เป็นบุตรของจาคอบ บิกเลอร์ เฮนช์และคลารา โชวอลเตอร์[1] เรียนจบปริญญาตรีจากวิทยาลัยลาฟาแย็ต ก่อนจะทำงานเป็นแพทย์สนามและได้รับปริญญาเอกสาขาแพทยศาสตร์จากมหาวิทยาลัยพิตต์สเบิร์ก เฮนช์ทำงานที่โรงพยาบาลเซนต์ฟรานซิสและเป็นสมาชิกของคลินิกเมโย[2] ระหว่างปี ค.ศ. 1928–1929 เฮนช์ไปเรียนต่อที่มหาวิทยาลัยไฟรบวร์คและคลินิกฟรีดริช ฟอน มึลเลอร์ในมิวนิก[3]
ฟิลิป โชวอลเตอร์ เฮนช์ | |
|---|---|
| เกิด | 28 กุมภาพันธ์ ค.ศ. 1896 พิตต์สเบิร์ก รัฐเพนซิลเวเนีย สหรัฐอเมริกา |
| เสียชีวิต | 30 มีนาคม ค.ศ. 1965 (69 ปี) โอโชริออส จาเมกา |
| สัญชาติ | อเมริกัน |
| ศิษย์เก่า | วิทยาลัยลาฟาแย็ต มหาวิทยาลัยพิตต์สเบิร์ก |
| มีชื่อเสียงจาก | ค้นพบคอร์ติโซน |
| รางวัล | รางวัลแลสเกอร์-ดีเบกคี (ค.ศ. 1949) รางวัลมูลนิธิพาสซาโน (ค.ศ. 1950) รางวัลโนเบลสาขาสรีรวิทยาหรือการแพทย์ (ค.ศ. 1950) |
| อาชีพทางวิทยาศาสตร์ | |
| สาขา | การแพทย์ |
| สถาบันที่ทำงาน | คลินิกเมโย |
เฮนช์ทำงานที่คลินิกเมโยในปี ค.ศ. 1923 ในภาควิชาโรครูมาตอยด์และเป็นหัวหน้าภาควิชาในอีก 3 ปีต่อมา เฮนช์ตั้งสมมติฐานว่าสเตอรอยด์อาจช่วยบรรเทาอาการปวดข้อได้ เจึงร่วมมือกับนักชีวเคมี เอ็ดเวิร์ด แคลวิน เคนดัลล์ ทดลองใช้สเตอรอยด์ที่สกัดจากต่อมหมวกไตรักษาผู้ป่วยโรคข้ออักเสบ ต่อมาสารชนิดนี้เรียกว่าคอร์ติโซน[4] ในปี ค.ศ. 1950 เฮนช์ เคนดัลล์และทาเดอุช ไรค์สไตน์ได้รับรางวัลโนเบลสาขาสรีรวิทยาหรือการแพทย์ จากผลงานการค้นพบฮอร์โมนของต่อมหมวกไต รวมถึงระบุโครงสร้างและผลทางชีววิทยา[5]
เฮนช์แต่งงานกับแมรี เจเนวีฟ คาห์เลอร์ในปี ค.ศ. 1927 มีบุตรด้วยกัน 3 คน[6] เฮนช์เสียชีวิตในปี ค.ศ. 1965 ด้วยโรคปอดบวม ขณะพักผ่อนอยู่ที่เมืองโอโชริออส ประเทศจาเมกา