จักรพรรดิเฮเซ (อาเตะ)

เฮเซเป็นพระราชโอรสองค์โตที่สุดในจักรพรรดิคัมมุกับจักรพรรดินีฟูจิวาระ โนะ โอโตมูโระ^[4] เฮเซมีจักรพรรดินีสามพระองค์กับพระราชโอรสและพระราชธิดา 7 พระองค์^[5]

• ค.ศ. 785: (ปีเอ็นเรียกุที่ 4, เดือนที่ 11^[6]): เฮเซได้รับการแต่งตั้งเป็นมกุฎราชกุมารเมื่อพระชนมายุ 12 พรรษา^[7]
• 9 เมษายน ค.ศ. 806 ^[8] (ปีไดโดที่ 1, วันที่ 17 เดือนที่ 3^[9]): ในปีที่ 25 ของรัชสมัยจักรพรรดิคัมมุ พระองค์สวรรคต และถึงแม้จะมีการโต้เถียงกันว่าใครควรเป็นผู้สืบทอดคนต่อไป นักวิชาการร่วมสมัยตีความว่าพระราชโอรสของพระองค์ได้รับตำแหน่งผู้สืบทอด (เซ็ซโซ) หลังจากนั้นไม่นาน จักรพรรดิเฮเซจึงขึ้นครองราชย์ (โซกูอิ)^[10]

ในรัชสมัยเฮเซ มีการจัดรูปแบบองครักษ์ใหม่ โดยองครักษ์ของจักรพรรดิที่มีอยู่แล้วกลายเป็นองครักษ์ฝ่ายซ้ายของจักรพรรดิ ในขณะที่องครักษ์ฝ่ายกลางกลายเป็นองครักษ์ฝ่ายขวาของจักรพรรดิ^[11] องครักษ์ทั้งสองฝ่ายได้รับผู้บัญชาการอาวุโสคนใหม่ ณ เวลานั้น จักรพรรดิเฮเซทรงแต่งตั้งซากาโนอูเอะ โนะ ทามูรามาโระ (ค.ศ. 758–811) เป็นผู้บัญชาการอาวุโสประจำองครักษ์ฝ่ายขวาของจักรพรรดิ^[11] โดยในรัชสมัยจักรพรรดิคัมมุก่อนหน้า ทามูรามาโระเคยได้รับแต่งตั้งเป็นโชกุนประจำกองสำรวจทางทหารต่อเอมิชิ^[12]

• ค.ศ. 809 (ปีไดโดที่ 4, เดือนที่ 1^[13]): หลังครองราชย์เป็นเวลา 4 ปี จักรพรรดิเฮเซทรงพระประชวร และทรงกลัวว่าพระองค์อาจไม่มีชีวิตรอด จักรพรรดิเฮเซจึงสละราชสมบัติให้แก่พระอนุชาของพระองค์ ผู้ภายหลังมีพระนามว่าจักรพรรดิซางะ^[11]
• 18 พฤษภาคม ค.ศ. 809 (ปีไดโดที่ 4, วันที่ 1 เดือนที่ 4^[14]): จักรพรรดิซางะขึ้นครองราชย์ตอนพระชนมายุ 24 พรรษา^[11]
• 5 สิงหาคม ค.ศ. 824 (ปีเท็นโจที่ 1, วันที่ 7 เดือนที่ 7^[15]): หลังจักรพรรดิเฮเซสละราชสมบัติเนื่องจากพระโรคเป็นเวลา 14 ปี พระองค์เสด็จสวรรคตด้วยพระชนมายุ 51 พรรษา^[16]

ปีในรัชสมัยเฮเซมีแค่หนึ่งศักราช (เน็งโง)^[17]

• ไดโด (806–810)

จักรพรรดินี (สถาปนาในภายหลัง): ฟูจิวาระ โนะ ทาราชิโกะ/ไทชิ (藤原帯子; สิ้นพระชนม์ ค.ศ. 794) ธิดาของฟูจิวาระ โนะ โมโมกาวะ^[18]

ฮิ: เจ้าหญิงจักรพรรดิอาซาฮาระ (朝原内親王; 779–817) พระราชธิดาในจักรพรรดิคัมมุ

ฮิ: เจ้าหญิงจักรพรรดิโอยาเกะ (大宅内親王; สวรรคต ค.ศ. 849) พระราชธิดาในจักรพรรดิคัมมุ

ฮิ: เจ้าหญิงจักรพรรดิคันนาบิ (甘南美内親王; 800-817) พระราชธิดาในจักรพรรดิคัมมุ

โชชิ นางใน (ไนชิ-โนะ-คามิ): (ญี่ปุ่น: 藤原薬子; โรมาจิ: Fujiwara no Kusuko; สวรรคต ค.ศ. 810) อดีตพระมเหสีใน ชูนางง ฟูจิวาระ โนะ ทาดานูชิ^[19] และพระราชธิดาในฟูจิวาระ โนะ ทาเน็ตสึงุ

ฮิ: พระราชธิดาในฟูจิวาระ ทาดานูชิ

นางใน: อิเซะ โนะ สึงูโกะ (伊勢継子; 772–812) พระราชธิดาในอิเซะ โนะ โอนะ

• เจ้าชายองค์ที่สาม: เจ้าชายจักรพรรดิทากาโอกะ (高丘親王; 799–881) มกุฎราชกุมารใน ค.ศ. 809 (ถอดถอนใน ค.ศ. 810)
• เจ้าชายองค์ที่สี่: เจ้าชายจักรพรรดิโคเซะ (巨勢親王; สวรรคต ค.ศ. 882)
• เจ้าหญิงจักรพรรดิคามิตสึเกโนะ (上毛野内親王; สวรรคต ค.ศ. 842)
• เจ้าหญิงจักรพรรดิอิโซโนกามิ (石上内親王; สวรรคต ค.ศ. 846)
• เจ้าหญิงองค์ที่สาม: เจ้าหญิงจักรพรรดิโอฮาระ (大原内親王; สวรรคต ค.ศ. 863) ไซโอที่ 14 ประจำศาลเจ้าอิเซะ (806–809)

นางใน: ฟูจิอิ โนะ ฟูจิโกะ/โทชิ (葛井藤子) พระราชธิดาในฟูจิอิ โนะ มิจิโยริ

• เจ้าชายองค์แรก: เจ้าชายจักรพรรดิอาโบะ (阿保親王)

นางใน: คิ โนะ อิโอกาซุ (紀魚員) พระราชธิดาในคิ โนะ คตสึโอะ

• เจ้าหญิงจักรพรรดิเอนุ (叡努内親王; สวรรคต ค.ศ. 835)

^[20]

• Brown, Delmer M.; Ishida, Ichirō (1979). The Future and the Past (a translation and study of the Gukanshō, an interpretive history of Japan written in 1219). Berkeley: University of California Press. ISBN 978-0-520-03460-0. OCLC 251325323.
• Imperial Household Agency (2004). 平城天皇 山桃陵 [Emperor Heizei, Yamamomo Imperial Mausoleum] (ภาษาญี่ปุ่น). สืบค้นเมื่อ February 4, 2011.
• Ponsonby-Fane, Richard Arthur Brabazon. (1959). The Imperial House of Japan. Kyoto: Ponsonby Memorial Society. OCLC 194887
• Titsingh, Isaac. (1834). Nihon Ōdai Ichiran; ou, Annales des empereurs du Japon. Paris: Royal Asiatic Society, Oriental Translation Fund of Great Britain and Ireland. OCLC 5850691
• Varley, H. Paul. (1980). Jinnō Shōtōki: A Chronicle of Gods and Sovereigns. New York: Columbia University Press. ISBN 978-0-231-04940-5; OCLC 59145842