การุญ จันทรางศุ
รองศาสตราจารย์ การุญ จันทรางศุ[1] เป็นอดีตสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร แบบบัญชีรายชื่อพรรคไทยรักไทย (เลื่อนขึ้นมาแทนคนที่เป็นรัฐมนตรี ร้อยเอก สุชาติ เชาว์วิศิษฐ) เมื่อวันที่ 19 มีนาคม พ.ศ. 2544 อุปนายกสภาวิศวกร คนที่ 1[2] , กรรมาธิการกิจการสภาผู้แทนราษฎร, กรรมการบริษัท บีทีเอส กรุ๊ป โฮลดิ้งส์ จำกัด (มหาชน)[3], รองประธานคณะกรรมาธิการการสื่อสารและโทรคมนาคม คนที่ 5 เมื่อวันที่ 12 มิถุนายน พ.ศ. 2544, อดีตนายกวิศวกรรมสถานแห่งประเทศไทยในพระบรมราชูปถัมภ์, อดีตกรรมการสภาวิศวกร, อดีตนายกสมาคมนักเรียนเก่าเตรียมอุดมศึกษา ในพระบรมราชูปถัมภ์
การุญ จันทรางศุ | |
---|---|
ข้อมูลส่วนบุคคล | |
เกิด | 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2492 |
ศาสนา | พุทธ |
พรรคการเมือง | ไทยรักไทย (2541 – 2546) พลังประชาชน (2546 – 2551) |
ประวัติ
การุญ จันทรางศุ เกิดเมื่อวันที่ 18 กรกฎาคม พ.ศ. 2492 จบการศึกษามัธยมศึกษาตอนต้นจากโรงเรียนกรุงเทพคริสเตียนวิทยาลัย, มัธยมศึกษาตอนปลายจากโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษา, ปริญญาตรีวิศวกรรมศาสตร์บัณฑิต เกียรตินิยม จากจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย แล้วไปเรียนต่อทางด้านโยธาจบปริญญาโท และปริญญาเอกด้านวิศวกรรมโครงสร้างที่มหาวิทยาลัยโอไฮโอสเตต สหรัฐอเมริกา [4][5]
การุญเคยเป็นอาจารย์คณะวิศวกรรมศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย เคยเป็นรองคณบดีฝ่ายกิจกรรม คณะวิศวกรรมศาสตร์ และรองคณบดีฝ่ายวางแผนและพัฒนา คณะเดียวกัน เป็นหัวหน้าภาควิศวกรรมโยธา คณะวิศวกรรมศาสตร์ และรักษาการหัวหน้าภาควิชาวิศวกรรมแหล่งน้ำ ควบคู่ไปด้วย และดำรงตำแหน่งรองผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานคร ฝ่ายโยธา เมื่อวันที่ 22 เมษายน พ.ศ. 2535นอกจากนั้น การุญยังเคยเป็นกรรมการอำนวยการ บริษัท ระบบขนส่งมวลชนกรุงเทพ จำกัด (มหาชน) อยู่ในระยะหนึ่ง และยังเป็นกรรมการสภาวิศวกรหลายสมัย
ในทางการเมือง การุญเป็นหนึ่งในผู้ก่อตั้งพรรคไทยรักไทยและเป็นสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร แบบบัญชีรายชื่อ (พ.ศ. 2544 - 2547) ทั้งนี้ในกลางปี พ.ศ. 2547 การุญได้ลงสมัครรับเลือกตั้งเป็นผู้ว่าราชการกรุงเทพมหานคร โดยสังกัดพรรคพลังประชาชน ซึ่งได้เบอร์ 11 และเรียกชื่อตัวเองในการเลือกตั้งครั้งนี้ว่า "ดร.เค"[6] ซึ่งไม่ได้รับการเลือกตั้ง
เครื่องราชอิสริยาภรณ์
- พ.ศ. 2547 –
เครื่องราชอิสริยาภรณ์อันเป็นที่เชิดชูยิ่งช้างเผือก ชั้นสูงสุด มหาปรมาภรณ์ช้างเผือก (ม.ป.ช.)[7]
- พ.ศ. 2544 –
เครื่องราชอิสริยาภรณ์อันมีเกียรติยศยิ่งมงกุฎไทย ชั้นสูงสุด มหาวชิรมงกุฎ (ม.ว.ม.)[8]
- พ.ศ. 2546 –
เครื่องราชอิสริยาภรณ์จุลจอมเกล้า ชั้นที่ 3 ตติยจุลจอมเกล้าวิเศษ (ต.จ.ว.)[9]