กองรบพิเศษที่ 3 (สหรัฐ)
กองรบพิเศษที่ 3 (ส่งทางอากาศ) (อังกฤษ: 3rd Special Forces Group (Airborne); อักษรย่อ: 3rd SFG(A)) – มักเรียกกันง่าย ๆ ว่ากองที่ 3 – เป็นหน่วยรบพิเศษกองทัพบกสหรัฐ (SF) ซึ่งมีบทบาทในสมัยสงครามเวียดนาม (ค.ศ. 1963–1969) โดยได้หยุดปฏิบัติการ และกลับมาปฏิบัติการใหม่ในปี ค.ศ. 1990 กองที่ 3—ตามที่เรียกกันในบางครั้ง—ได้รับการออกแบบมาเพื่อกรีธาพลและปฏิบัติภารกิจทั้งเก้า ได้แก่ การสงครามนอกแบบ, การป้องกันภายในให้กับมิตรประเทศ, การปฏิบัติภารกิจโดยตรง, การปราบปรามการก่อกบฏ, การลาดตระเวนพิเศษ, การต่อต้านการก่อการร้าย, ยุทธการทางข้อมูลข่าวสาร, การต่อต้านการแพร่ขยายอาวุธอานุภาพทำลายล้างสูง และการสนับสนุนกองกำลังรักษาความมั่นคง[2] กองรบพิเศษที่ 3 มีหน้าที่หลักในการดำเนินงานภายในพื้นที่รับผิดชอบของแอฟริคอม โดยเป็นส่วนหนึ่งของหน่วยปฏิบัติการพิเศษ ทวีปแอฟริกา (SOCAFRICA) อันมีพื้นที่ปฏิบัติการหลัก (AO) คือทวีปแอฟริกาซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของคำสั่งโซคอมปี ค.ศ. 2015[3] แต่กองที่ 3 ก็ยังมีส่วนร่วมในแคริบเบียนและดินแดนตะวันออกกลางที่ยิ่งใหญ่ ทั้งนี้ กองรบพิเศษที่ 3 ได้ปฏิบัติการรบอย่างกว้างขวางในสงครามต่อต้านการก่อการร้าย และสมาชิกของกองรบนี้มีความโดดเด่นบนสมรภูมิในประเทศอัฟกานิสถาน
| กองรบพิเศษที่ 3 (ส่งทางอากาศ) | |
|---|---|
| 3rd Special Forces Group (Airborne) | |
 เครื่องหมายหน้าหมวกเบอเรต์ของกองรบพิเศษที่ 3 | |
| ประจำการ | 5 ธันวาคม ค.ศ. 1963 – 1 ธันวาคม ค.ศ. 1969 1 กรกฎาคม ค.ศ. 1990 – ปัจจุบัน |
| ประเทศ |  สหรัฐ |
| เหล่า |  กองทัพบกสหรัฐ |
| รูปแบบ | หน่วยปฏิบัติการพิเศษ |
| ขึ้นกับ |  กองบัญชาการรบพิเศษที่ 1 |
| กองบัญชาการ | ค่ายแบรกก์ รัฐนอร์ทแคโรไลนา |
| คำขวัญ | "เพื่อปลดปล่อยผู้ถูกกดขี่" (De Oppresso Liber) |
| ปฏิบัติการสำคัญ | สงครามเวียดนาม สงครามอ่าว |
| เครื่องหมายสังกัด | |
| อดีตแถบการรับรู้กองรบพิเศษที่ 3 (ส่งทางอากาศ) สวมใส่โดยทหารมีคุณสมบัติปฏิบัติการไม่พิเศษ—แทนเครื่องหมายหน้าหมวกเบอเรต์—จากคริสต์ทศวรรษ 1960 ถึง ค.ศ. 1984[1] |  |
| อาร์มหน่วยที่ไหล่ของหน่วยบัญชาการรบพิเศษที่ 1 (ส่งทางอากาศ) สวมใส่โดยหน่วยกองรบพิเศษที่ 1 (ส่งทางอากาศ) | .png) |
กองรบพิเศษสหรัฐ | |
|---|---|
| ก่อน | ถัดไป |
| กองรบพิเศษที่ 1 | กองรบพิเศษที่ 5 |
ประวัติ
คริสต์ทศวรรษ 1960
กองรบพิเศษที่ 3 เคลื่อนพลครั้งแรกเมื่อวันที่ 5 ธันวาคม ค.ศ. 1963 ที่ค่ายแบรกก์ รัฐนอร์ทแคโรไลนา สี่สีของเสี้ยวหนึ่งของวงกลมที่เครื่องหมายหน้าหมวกเบอเรต์ของกองรบพิเศษที่ 3 นั้นมาจากเครื่องหมายหน้าหมวกของหน่วยรบพิเศษที่มีอยู่ก่อน ซึ่งสมาชิกกองรบพิเศษที่ 3 ถูกดึงออกมาในตอนแรก (ด้วยเหตุนี้ คำขวัญดั้งเดิมจึงเป็น "จากที่เหลือมาเป็นดีที่สุด") สีเหล่านี้ ได้แก่ สีเหลือง (กองรบพิเศษที่ 1 (ส่งทางอากาศ)), สีแดง (กองรบพิเศษที่ 7 (ส่งทางอากาศ)), สีดำ (กองรบพิเศษที่ 5 (ส่งทางอากาศ)) และสีขาว (กองฝึกรบพิเศษ (ส่งทางอากาศ)) ซึ่งกองรบพิเศษที่ 3 เดิมทีมุ่งเน้นไปที่ตะวันออกกลางและทวีปแอฟริกาในช่วงคริสต์ทศวรรษ 1960 หน่วยนี้ได้ฝึกกองกำลังติดอาวุธของประเทศมาลี, ประเทศอิรัก, ประเทศเอธิโอเปีย, ประเทศคองโก และประเทศจอร์แดน – นอกเหนือจากการสนับสนุนการปล่อยยานอวกาศอย่างยานเจมินี 6 และ 7 ใน ค.ศ. 1965 กองรบพิเศษที่ 3 ยังปฏิบัติงานร่วมกับกองรบพิเศษที่ 5 (ส่งทางอากาศ) ในสงครามเวียดนาม ส่วนใน ค.ศ. 1966 กองรบพิเศษที่ 3 ได้โอนอำนาจควบคุมชุดปฏิบัติการพิเศษสำนักงานความมั่นคงกองทัพบกที่ 403 และกองร้อยปฏิบัติการจิตวิทยาที่ 19 ไปยังกองรบพิเศษที่ 5[4] ด้วย "การแผลงเป็นเวียดนาม" ของความขัดแย้ง กองรบพิเศษที่ 3 (ส่งทางอากาศ) ได้ถูกหยุดยั้งการปฏิบัติงานใน ค.ศ. 1969 และเหล่าสมาชิกถูกย้ายกลับไปยังกองรบพิเศษอื่น ๆ (นายทหารกองรบพิเศษที่ 3 นายหนึ่งซึ่งอยู่ในเวียดนามใต้—พันตรี จอร์จ ดับเบิลยู. พีพรี—ได้เป็นทหารนายแรกบนภาคพื้นดินในการตีโฉบฉวยเซินเต็ย (ค.ศ. 1970) และต่อมาช่วยวางแผนการถอนทัพที่ไซ่ง่อน (30 เมษายน ค.ศ. 1975) และกลายเป็นทหารหน่วยรบพิเศษนายสุดท้ายที่ออกจากประเทศ)[ต้องการอ้างอิง]
อ้างอิง
แหล่งข้อมูลอื่น
วิกิมีเดียคอมมอนส์มีสื่อเกี่ยวกับ กองรบพิเศษที่ 3- 3rd Special Forces Group Veterans Website
- Global Security Profile
