Муҳаррама Шарифзода
Муҳаррама Шарифзода (то 2021 Муҳаррама Шарифова; зод. 21 феврали 1963, деҳаи Ҷонварсӯз, ноҳияи Файзобод) — овозхон ва омӯзгори мусиқӣ[1], Ҳунарпешаи шоистаи Тоҷикистон (2006), Ҳунарпешаи халқии Тоҷикистон (2021)[2].
| Ном ба ҳангоми таваллуд | Муҳаррама Шарифова |
|---|---|
| Таърихи таваллуд | 21 феврал 1963 (61 сол) |
| Зодгоҳ | ноҳияи Файзобод |
| Кишвар |  Тоҷикистон |
| Ҳамкорӣ | Ансамбли «Дарё» |
| Ҷоизаҳо | Ҳунарпешаи шоистаи Тоҷикистон (2006) |
Зиндагинома
Муҳаррама Шарифзода 21 феврали 1963 дар деҳаи Ҷонварсӯзи ноҳияи Файзобод ба дунё омадааст[3]. Хатмкардаи Донишкадаи ҳунарҳои зебои Тоҷикистон аст. Аз соли 1991 овозхони ансамбли «Дарё» мебошад.
Эҷод
Беш аз 110 суруду таронаҳояшро дар хазинаи тиллоии телевизион ва радио сабт кардааст[3]. «Давлати ман», «Базми ағёр», «Бехабари ман», «Дили саргардон», «Биё, ки ба ҳам биравем», «Домани ишқ», «Зор гардӣ», «Дилпарешон», «Бевафо», «Ало, вое», «Ба лабхандиданот», «Ғарибӣ», «Содданигоҳ», «Мепарастам», «Доғи ману боғи манӣ», «Сӯзи ҷигар», «Нозанин», «Суруди Гулизор», «Гуларӯсак», «Ман тори дутор», «Аз субҳи сафо», «Ғамбемор» шаммае аз таронаҳояш мебошанд.
Унвону ҷоизаҳо
Барои хидматҳои бисёрсолааш дар соҳаи ҳунар соли 1999 бо «Ифтихорнома»-и Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон ва соли 2006 бо унвони «Ҳунарпешаи шоистаи Тоҷикистон» ва дар соли 2021 унвони «Ҳунарпешаи халқии Тоҷикистон» қадр шудааст.
Эзоҳ
Адабиёт
- Арбобони фарҳанги тоҷик. Донишнома / Муаллиф-мураттиб Ёрмуҳаммади Сучонӣ. — Душанбе, 2016. — 863 с.