తమిళనాడు శాసనమండలి

తమిళనాడు శాసనమండలి
తమిళనాడు
రకం
రకం	ఎగువసభ
కాల పరిమితులు	6 సంవత్సరాలు
చరిత్ర
స్థాపితం	1861
తెరమరుగైనది	1986
సీట్లు	78
ఎన్నికలు
ఓటింగ్ విధానం	అనుపాత ప్రాతినిధ్యం, మొదట పోస్ట్, తరువాత నామినేటెడ్
మొదటి ఎన్నికలు	మొదటి ఎన్నికలు
సమావేశ స్థలం
ఫోర్ట్ సెయింట్ జార్జ్ 13°04′54″N 80°17′09″E / 13.081539°N 80.285718°E / 13.081539; 80.285718

తమిళనాడు శాసనమండలి తమిళనాడు మాజీ ద్విసభ శాసనసభ ఎగువ సభ. ఇది మద్రాసు ప్రెసిడెన్సీలో మొదటి ప్రాంతీయ శాసనసభకు మద్రాసు శాసనమండలిగా ఉనికిని ప్రారంభించింది.బ్రిటిష్ వలస ప్రభుత్వం దీనిని మొదట్లో ఒక సలహాసంస్థగా 1861లో ఏర్పాటు చేసింది. 1857 నాటి భారత తిరుగుబాటు తరువాత బ్రిటిష్ పార్లమెంటులో అమల్లోకి వచ్చిన ఇండియన్ కౌన్సిల్స్ యాక్ట్ 1861 ద్వారా దీనిని స్థాపించారు.దీని పాత్ర, మండలి సంఖ్యా బలం తరువాత 1892 రెండవ కౌన్సిల్ చట్టం ద్వారా విస్తరించబడ్డాయి. 1909లో పరిమిత ఎన్నికలు ప్రవేశపెట్టబడ్డాయి.ఈ మండలి 1921లో ఏకసభ శాసన సభగా మారింది. చివరికి 1937లో ద్విసభ శాసనసభ ఎగువ సభగా మారింది.1947లో భారతదేశం స్వాతంత్ర్యం పొందిన తరువాత, ఇది మద్రాసు ప్రెసిడెన్సీకి వారసుడు రాష్ట్రాలలో ఒకటైన మద్రాసు రాష్ట్ర శాసనసభ ఎగువసభగా కొనసాగింది.1969లో రాష్ట్రాన్ని తమిళనాడు అని పేరు మార్చినప్పుడు దీనికి తమిళనాడు శాసనమండలి అని పేరు మార్చారు. 1986 నవంబరు 1న ఎం. జి. రామచంద్రన్ పరిపాలనలో ఈ మండలి రద్దు అయింది.989, 1996, 2010లో ఎం. కరుణానిధి నేతృత్వంలోని డిఎంకె ప్రభుత్వంలో తిరిగి మండలిని పునరుద్ధరించడానికి ప్రయత్నించింది. ఈ విషయంలో మాజీ ఎఐఎడిఎంకె ప్రభుత్వం (2016-2021) మండలిని పునరుద్ధరించకూడదనే ఉద్దేశాన్ని వ్యక్తపర్చే ఒక తీర్మానాన్ని తమిళనాడు శాసనసభ ఆమోదించింది.

1861 నాటి మొదటి ఇండియన్ కౌన్సిల్స్ చట్టం మద్రాసు లెజిస్లేటివ్ కౌన్సిల్ను ఒక సలహా సంస్థగా ఏర్పాటు చేసింది. దీని ద్వారా వలసరాజ్యాల పరిపాలన సలహా, సహాయం పొందింది. ఈ చట్టం మొదటిసారిగా నలుగురు ఆంగ్లేతర భారతీయ సభ్యులను మండలికి నామినేట్ చేయడానికి ప్రాంతీయ గవర్నరుకు అధికారం ఇచ్చింది. ఈ చట్టం ప్రకారం, నామినేటెడ్ సభ్యులు తమ సొంత బిల్లులను ప్రవేశపెట్టడానికి, మండలిలో ప్రవేశపెట్టిన బిల్లులపై ఓటు వేయడానికి అనుమతి ఉంది. అయితే కార్యనిర్వాహకవర్గాన్ని ప్రశ్నించడానికి, తీర్మానాలను ప్రవేశపెట్టడానికి లేదా బడ్జెటును పరిశీలించడానికి వారికి అనుమతి లేదు. అలాగే కేంద్ర శాసనసభ ఆమోదించిన చట్టాలలో వారు జోక్యం చేసుకునే అవకాశం లేదు. గవర్నరు మండలికి అధ్యక్షుడిగా ఉంటారు, ఎప్పుడు, ఎక్కడ, ఎంతకాలం పాటు మండలిని సమావేశపరచాలి, దేని గురించి చర్చించాలి అనే దానిపై అతనికి పూర్తి అధికారం ఉంది. అతనికి, కార్యనిర్వాహక మండలికి చెందిన ఇద్దరు సభ్యులకు, మద్రాసు అడ్వకేట్ జనరల్ మండలిలో పాల్గొనడానికి, ఓటు వేయడానికి అనుమతి ఉంది. ఈ చట్టం కింద నామినేట్ చేయబడిన భారతీయులు ఎక్కువగా జమీందార్లు, రైత్వారీ భూస్వాములు. వీరు తరచుగా వలస ప్రభుత్వంతో, వారి అనుబంధం ద్వారా ప్రయోజనం పొందారు. సహాయక సభ్యులు తరచుగా అనేకసార్లు తిరిగి నామినేట్ చేయబడ్డారు. జి. ఎన్. గణపతి రావు ఎనిమిది సార్లు, హుమాయున్ జా బహదూర్ 23 సంవత్సరాలు, టి. రామారావు, పి. చెంట్లారావులు ఆరు సంవత్సరాలు చొప్పున సభ్యులుగా నామినేట్ అయ్యారు. ఈ కాలంలో ఇతర ప్రముఖ సభ్యులలో వి. భాష్యం అయ్యంగార్, ఎస్. సుబ్రమణ్య అయ్యర్, సి. శంకరన్ నాయర్ ఉన్నారు. కౌన్సిల్ అరుదుగా సమావేశం అయ్యేది. కొన్ని సంవత్సరాలలో (1874 , 1892) ఒకసారి కూడా సమావేశమవ్వలేదు. ఒక సంవత్సరంలో ఇది కలిసిన గరిష్ట సంఖ్య పద్దెనిమిది. గవర్నరు తన వేసవి విశ్రాంతి స్థలమైన ఉదగమండలం వద్ద కౌన్సిల్ను సమావేశపరచడానికి ప్రాధాన్యత ఇచ్చేవాడు, ఇది భారతీయ సభ్యుల అసంతృప్తికి దారితీసింది. కౌన్సిల్ సమావేశమైన కొన్ని సార్లు, బిల్లులు, తీర్మానాలు హడావిడిగా జరగడంతో సమావేశం బహు కొద్ది గంటలు మాత్రమే కార్యకలాపాలు జరిగేవి.^[1]

1892లో ఇండియన్ కౌన్సిల్స్ యాక్ట్ ద్వారా కౌన్సిల్ పాత్ర విస్తరించబడింది. ఈ చట్టం మండలిలో అదనపు సభ్యుల సంఖ్యను గరిష్టంగా 20కి పెంచింది, వీరిలో తొమ్మిది మందికి మించకుండా అధికారులు ఉండాలనే నియమం ఉంది.ఈ చట్టం మండలికి ఎన్నికల పద్ధతిని ప్రవేశపెట్టింది, కానీ "ఎన్నిక" అనే పదాన్ని స్పష్టంగా ప్రస్తావించలేదు. ఎన్నికైన సభ్యులను అధికారికంగా "నామినేటెడ్" సభ్యులు అని పిలిచేవారు.వారి ఎన్నికల పద్ధతిని "సిఫార్సు" గా వర్ణించారు.జిల్లా బోర్డులు, విశ్వవిద్యాలయాలు, పురపాలకసంఘాలు, ఇతర సంఘాలు ఇటువంటి "సిఫార్సులు" చేశాయి.సభ్యుల పదవీకాలం రెండేళ్లుగా నిర్ణయించారు.కౌన్సిల్ వార్షిక ఆర్థిక నివేదికను చర్చించి, కొన్ని పరిమితులకు లోబడి ప్రశ్నలు అడగటానికి అవకాశం కల్పించబడింది.^[3] ఈ చట్టం అమలులో ఉన్నప్పుడు 1893-1909 సమయంలో జరిగిన ఎనిమిది ఎన్నికలలో ముప్పై ఎనిమిది మంది భారతీయ సభ్యులు "నామినేట్" చేయబడ్డారు.దక్షిణ జిల్లాబోర్డుల సమూహానికి ప్రాతినిధ్యం వహిస్తున్న సి. జంబులింగం ముదలియార్, ఎన్. సుబ్బారావు పంతులు, పి. కేశవ పిళ్ళై, సి. విజయరాఘవచారియార్, ఉత్తర పురపాలకసంఘాల సమూహానికి చెందిన కృత్తివెంటి పెరాజా పంతులు, మద్రాస్ కార్పొరేషన్ నుండి సి. శంకరన్ నాయర్, పి. రంగయ్య నాయుడు,మద్రాస్ విశ్వవిద్యాలయానికి చెందిన పి. ఎస్. శివస్వామి అయ్యర్, వి. కృష్ణస్వామి అయ్యర్, ఎం. కృష్ణన్ నాయర్ మొదలగువారు చురుకైన సభ్యులలో కొందరు.^[4] అయితే, కాలక్రమేణా, భారతీయ సభ్యుల ప్రాతినిధ్యం క్షీణించింది. ఉదాహరణకు, 1902లో బశ్యామ్ అయ్యంగార్, శంకరన్ నాయర్ స్థానాన్ని అక్వర్త్, సర్ జార్జ్ మూర్ ఆక్రమించారు.^[5] చట్టం అమలులో ఉన్న సమయంలో కౌన్సిల్ సంవత్సరంలో 9 రోజులకు మించి సమావేశం కాలేదు.^[4]

ఇండియన్ కౌన్సిల్ యాక్ట్ 1909 (సాధారణంగా "మింటో-మోర్లే సంస్కరణలు" అని పిలుస్తారు) ఇది అధికారికంగా మండలికి సభ్యులను ఎన్నుకునే పద్ధతిని ప్రవేశపెట్టింది. కానీ అది సభ్యుల ప్రత్యక్ష ఎన్నికకు వీలు కల్పించలేదు. ఇది మండలిలో స్వయంచాలక అధికారిక (కార్యనిర్వాహక) మెజారిటీలను రద్దు చేసింది. సాధారణ ప్రజాప్రయోజనం, బడ్జెట్ విషయాలపై తీర్మానాలను ప్రవేశపెట్టడానికి, అనుబంధ ప్రశ్నలను అడగడానికి దాని సభ్యులకు అధికారం ఇచ్చింది.^[6] మొత్తం 21 మంది ఎన్నికైన సభ్యులు, 21 మంది నామినేటెడ్ సభ్యులు ఉన్నారు. ఈ చట్టం 16 మంది నామినేటెడ్ సభ్యులను అధికారికంగా ఉండటానికి అనుమతించింది. మిగిలిన ఐదుగురు అధికారులు కానివారుగా ఉండాలనే నియమం ఉంది.అవసరమైనప్పుడు ఇద్దరు నిపుణులను నియమించే అధికారం గవర్నర్కు కల్పించబడింది. మునుపటిలాగే, గవర్నరు, ఇద్దరు కార్యనిర్వాహక మండలి సభ్యులు, అడ్వకేట్ జనరల్ మండలిలో సభ్యులుగా ఉండేవారు. కేశవరావు, ఎఎస్ కృష్ణారావు, ఎన్ కృష్ణస్వామి అయ్యంగార్, బిఎన్ శర్మ, బివి నరసింహ అయ్యర్, కె. పెరాజు పంతులు, టివి శేషగిరి అయ్యర్, పి శివరావు, విఎస్ శ్రీనివాస శాస్త్రి, పి త్యాగరాయ చెట్టి, యాకుబ్ హసన్ సేఠ్ వంటి వారు క్రియాశీలక సభ్యులుగా ఉన్నారు.

మాంటేగ్-చెమ్స్ఫోర్డ్ నివేదిక సిఫారసుల ఆధారంగా, 1919 భారత ప్రభుత్వ చట్టం అమలు చేయబడింది. ఈ చట్టం ప్రాంతీయ శాసనమండళ్లను విస్తరించింది, ఎన్నికైన సభ్యుల సంఖ్యను నామినేటెడ్,అధికారిక సభ్యుల కంటే ఎక్కువగా పెంచింది. ఇది ప్రావిన్సులలో ద్వైపాక్షిక వ్యవస్థను ప్రవేశపెట్టింది.ఈ చట్టం భారతదేశంలో ప్రాతినిధ్య ప్రభుత్వాన్ని తీసుకువచ్చినప్పటికీ,గవర్నర్కు అధికారాలు ఉండేవి.ఇది కేంద్ర లేదా ప్రావిన్సులకు చెందినవిగా విషయాలను వర్గీకరించింది. ప్రావిన్షియల్ కౌన్సిల్స్ ఆమోదించిన ఏ చట్టాన్ని అయినా గవర్నరు జనరల్ అధిగమించవచ్చు. ఇది ప్రావిన్సులలో "పాక్షిక బాధ్యతాయుతమైన ప్రభుత్వం" అనే భావనను తీసుకువచ్చింది.ప్రాంతీయ విషయాలను రెండు వర్గాలుగా విభజించారు. రిజర్వు, బదిలీ. విద్య, పారిశుద్ధ్యం, స్థానిక స్వపరిపాలన, వ్యవసాయం, పరిశ్రమలు బదిలీ చేయబడిన అంశాలుగా జాబితా చేయబడ్డాయి. లా, ఫైనాన్స్, రెవెన్యూ, హోం వ్యవహారాలు రిజర్వ్డు సబ్జెక్టులుగా ఉన్నాయి. బదిలీ చేయబడిన విషయాలకు సంబంధించిన బడ్జెట్ను ప్రావిన్షియల్ కౌన్సిల్ నిర్ణయించవచ్చు. ఆ విషయాలతో వ్యవహరించే కార్యనిర్వాహక యంత్రాంగాన్ని ప్రాంతీయ శాసనసభ ప్రత్యక్ష నియంత్రణలో ఉంచారు. అయితే, గవర్నరు, అతని కార్యనిర్వాహక మండలి పరిధిలోకి వచ్చే రిజర్వు విషయాలపై ప్రాంతీయ శాసనసభ, మంత్రులకు ఎటువంటి నియంత్రించే అధికారం లేదు.

గవర్నరు కార్యనిర్వాహక మండలిలో ఎక్స్ అఫిషియో సభ్యులతో పాటు మొత్తం 127 మంది సభ్యులు ఉన్నారు.అధ్యక్ష పదవిలో ఉన్న 127 నియోజకవర్గాల్లో 61 నియోజకవర్గాల నుంచి 98 మంది ఎన్నికయ్యారు. ఈ నియోజకవర్గాలలో మూడు ఏకపక్ష విభాగాలు ఉండేవి.

• మతపరమైన నియోజకవర్గాలు-ముహమ్మద్ కాని పట్టణ, ముహమ్మద్ కాని గ్రామీణ, బ్రాహ్మణేతర పట్టణ,మహ్మద్ పట్టణ, మహ్మద్ద్ గ్రామీణ, భారతీయ క్రైస్తవ,యూరోపియన్, ఆంగ్లో-ఇండియన్

• భూస్వాములు, విశ్వవిద్యాలయాలు, రైతులు, వాణిజ్య సంఘాలు (సౌత్ ఇండియా ఛాంబర్ ఆఫ్ కామర్స్ & నాట్టుకోట్టై నగరాతర్ అసోసియేషన్)

• ప్రాదేశిక నియోజకవర్గాలు. 28 నియోజకవర్గాలు బ్రాహ్మణులు కానివారికి కేటాయించబడ్డాయి. 29 మంది సభ్యులను నామినేట్ చేశారు. వీరిలో గరిష్టంగా 19 మంది ప్రభుత్వ అధికారులు, 5 మంది పరైయార్, పల్లర్, వళ్ళువర్, మాలా, మడిగ, సక్కిలియార్, తొట్టియార్, చెరుమన్, హోలియా వర్గాలకు ప్రాతినిధ్యం వహిస్తారు. "వెనుకబడిన ప్రాంతాలకు" ప్రాతినిధ్యం వహిస్తుంది. కార్యనిర్వాహక మండలి సభ్యులతో సహా, శాసనసభ మొత్తం బలం 134. ^{[7][8][9][10]}

ఈ చట్టం కింద మద్రాసు శాసన మండలికి మొదటి ఎన్నికలు నవంబరు 1920లో జరిగాయి. కౌన్సిల్ మొదటి సమావేశాన్ని 1921 జనవరి 12న డ్యూక్ ఆఫ్ కన్నాట్ ప్రారంభించారు. మొత్తంగా ఇటువంటివి ఐదు మండలులు ఏర్పాటు చేయబడ్డాయి (1920, 1923, 1926, 1930, 1934) మండలుల పదవీకాలం మూడు సంవత్సరాలు (నాల్గవ మండలి మినహా, ద్వైపాక్షిక పాలన రద్దు చేయాలనే ఆశతో ఒక సంవత్సరం పొడిగించబడింది. మొదటి, రెండవ, నాల్గవ కౌన్సిలులు జస్టిస్ పార్టీ మెజారిటీలు నియంత్రించగా, మూడవ కౌన్సిల్ విచ్ఛిన్నమైన తీర్పును స్వతంత్ర మంత్రిత్వశాఖ వర్గీకరించింది. ఐదవ కౌన్సిల్ కూడా విచ్ఛిన్నమైన తీర్పును, మైనారిటీ జస్టిస్ ప్రభుత్వాన్ని చూసింది.^[11][12]