ஊணூர்

ஊணூர் என்னும் சங்ககால ஊர் இக்காலத்துக் கோடியக்கரைப் பகுதியாகும்.^{[சான்று தேவை]} இதன் கடற்கரைப் பகுதி மருங்கூர்ப் பட்டினம். உள்ளூர்ப் பகுதி நெல் விளையும் நிலம். நெல்(நெல்லரிசி) மக்களுக்கு ஊண்(உணவு) ^[1]. எனவே இந்த ஊரை ஊணூர் என்றது காரணப்பெயர். ^[2] அன்றில் பறவைகள் மிகுதியாக வாழ்ந்த ஊர் இது.

சங்கப் பாடல்களில் ஊணூர் தகவல்கள்

கடலலை மோதிக்கொண்டிருக்கும் ஊர் ஊணூர்.
இது பாதுகாக்கப்பட்ட நெற்களஞ்சியமாக விளங்கியது.
அன்றில் பறவைகளின் புகலிடமாகவும் விளங்கியது. நோலா-இரும்புள் ^[3] எனப் போற்றப்படும் அன்றில் பறவைகள் கூடி மகிழும் புகலிடம் இந்த ஊணூர்.
இங்குக் கடலில் வலை போட்டால் இறால் மீன் மிகுதியாகப் பெறலாம்.^[4]
ஊணூர் அரசன் வாய்மொழித் தழும்பன். இவன் யாழ்ப்பாணர்களின் தலைவன். ஊணூரில் பிச்சை எடுக்கும் யானைகள் வந்துபோகும்.^[5]
ஊணூரைத் தாண்டிச் சென்றால் மருங்கூர்ப் பட்டினம் என்னும் துறைமுகத்தை அடையலாம்.
ஊணூர் மன்னன் தழும்பனைத் தூங்கல் (தூங்கல் ஓரியார்) என்னும் புலவர் பாடியுள்ளார். இந்தப் பாடல் கிட்டியுள்ள சங்கநூல் தொகுப்பில் இல்லை.^[6]
இவ்வூர் மக்கள் நெல் அறுக்கும் அரிவாளால் மீனைச் சீவித் தூய்மை செய்வர்.^[7]
இந்த ஊணூர் தழும்பன் ஆட்சியில் படை எடுப்புக்கு உள்ளானது. இதற்கு காரணம் மகள் மறுக்கும் மாண்பு என்பது புறப்பாடலால் கிடைக்கும் செய்தி. இந்த மகள் மறுக்கும் மாண்பால் இந்த பெண்ணை தேடிய அரசனின் தேர்படையும் யானைப்படையும் இம்மண்ணை பாழ்படுத்தியதாம்.^[8]

அடிக்குறிப்பு

ஒப்பிட்டுக் காண்க

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]