இசுடான்சுலாவோ கான்னிசரோ

கான்னிசரோ 1826 ஆம் ஆண்டில் பலெர்மோவில் பிறந்தார். ^[3] மருத்துவத்தை தனது தொழிலாக ஏற்றுக் கொள்ளும் நோக்கத்துடன் அங்குள்ள பல்கலைக்கழகத்தில் நுழைந்தார், ஆனால் விரைவில் அவர் வேதியியல் படிப்பிற்குத் திரும்பினார். 1845 மற்றும் 1846 ஆகிய ஆண்டுகளில் இவர் இராஃபேல் பைரியா என்ற இத்தாலிய வேதியியலாளரின் (சாலிசின் என்ற வேதிச்சேர்மம் குறித்த ஆய்விற்காக நன்கறியப்பட்டவர்) உதவியாளராக செயல்பட்டுள்ளார். பின்னர் வேதியியல் பேராசிரியர் பைசாவிடமும் உதவியாளராகப் பணிபுரிந்து துரினில் சிறிது காலத்தில் அவரின் பதவியில் அமர்ந்தார்.

1848 சிசிலியன் சுதந்திர புரட்சியின் போது கான்னிசரோ தெற்கு இத்தாலியின் சிசிலி தீவின் பெருநகரமான மெசினாவில் ஒரு சேணேவி (பீரங்கி) அதிகாரியாக பணியாற்றியதோடு பிராங்காவில்லாவின் சிசிலிய பாராளுமன்றத்தின் துணைத்தலைவராகவும் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார். 1848 ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் மாதத்தில் மெசினாவின் வீழ்ச்சிக்குப் பிறகு, அவர் டார்மினாவில் தங்கவேண்டியிருந்தது. கிளர்ச்சியாளர்களின் வீழ்ச்சியின் பேரில், கான்னிசரோ 1849 ஆம் ஆண்டு மே மாதத்தில் மர்சேய் என்ற இடத்திற்குத் தப்பித்தார். பல்வேறு பிரெஞ்சு நகரங்களுக்குச் சென்ற பின்னர் அக்டோபரில் பாரிஸை அடைந்தார். மைக்கேம் யுகென் செவ்ரியுல் ஆய்வகத்தின் அறிமுகத்தைப் பெற்றார். அங்கு எப். எஸ். கிளோயெஸ் (1817 – 1883) உடன் இணைந்து 1851 ஆம் ஆண்டில், ஈதரியக் கரைசலில் சயனோசன் குளோரைடுடின் மீது அமோனியாவின் செயலால் சயனமைடைத் தயாரித்த முயற்சியால் வேதியியலில் தனது முதல் பங்களிப்பை அளித்தார். அதே ஆண்டில், பீட்மாண்டின் அலெஸாண்ட்ரியாவின் தேசியக் கல்லூரியில் இயற்பிய வேதியியல் பேராசிரியராக நியமனத்தை கன்னிசாரோ ஏற்றுக்கொண்டார். அலெஸாண்ட்ரியாவில், ஆல்ககால் கலந்த பொட்டாசியம் ஐதராக்சைடினால் அரோமேடிக் ஆல்டிகைடுகள் சிதைக்கப்பட்டு தொடர்புடைய அமிலம் மற்றும் ஆல்கஹால் கலவையாக மாறுவதைக் கண்டுபிடித்தார்.^[4] எடுத்துக்காட்டாக, பென்சால்டிகைடானது பென்சோயிக் அமிலம் மற்றும் பென்சைல் ஆல்ககாலாக சிதைகிறது. இந்த வினை பின்னர் அவரின் பெயரால், கான்னிசரோ வினை என அழைக்கப்பட்டது.

1855 ஆம் ஆண்டின் இலையுதிர்காலத்தில், கான்னிசரோ ஜெனோவா பல்கலைக்கழகத்தில் வேதியியல் பேராசிரியரானார், மேலும் பீசா மற்றும் நேபிள்ஸில் பேராசிரியராகப் பணியாற்றிய பின்னர், பலெர்மோவில் கனிம மற்றும் கரிம வேதியியல் பீடத்தின் தலைவர் பதவியை ஏற்றுக்கொண்டார். அங்கு, அவர் அரோமேடிக்சேர்மங்களைப் பற்றியும், அமீன்களைப் பற்றியும் படிப்பதற்கும், தொடர்ந்து பணியாற்றுவதற்கும் பத்து ஆண்டுகள் செலவிட்டார், 1871 ஆம் ஆண்டில் அவர் ரோம் பல்கலைக்கழகத்தில் வேதியியல் தலைவராக நியமிக்கப்பட்டார். ^[5]

கரிம வேதியியல் குறித்த அவரது பணியைத் தவிர, கன்னிசாரோ தனது 1858 ஆம் ஆண்டு சுண்டோ டி அன் கோர்சோ டி ஃபிலோசொபிய சிமிகா அல்லது ஸ்கெட்ச் ஆஃப் எ கோர்ஸ் ஆஃப் கெமிகல் பிலாசபி என்ற தனது ஆய்வறிக்கையின் மூலம் வேதியியலுக்கு பெரும் சேவையை வழங்கினார். அதில் அவர் முன்னதாக அவகாட்ரோவால் அனுமானிக்கப்பட்ட அணு எடை மற்றும் மூலக்கூறு எடைகளுக்கு இடையிலான வேறுபாட்டைக் குறித்து வலியுறுத்தினார். ^{[6] [7]} எளிதில் ஆவியாகக் கூடிய சேர்மங்களில் உள்ள தனிமங்களின் அணு எடையை அந்த சேர்மங்களின் மூலக்கூறு எடைகளிலிருந்து எவ்வாறு கழிக்க முடியும் என்பதையும், ஆவி அடர்த்தி அறியப்படாத தனிமங்களின் அணு எடையை அவற்றைக் கொண்டுள்ள சேர்மங்களின் ஆவி அடர்த்தி மற்றும் அத்தனிமங்களின் தன் வெப்ப மதிப்பு ஆகியவற்றிலிருந்து எவ்வாறு தீர்மானிக்க முடியும் என்பதையும் கான்னிசரோ காட்டினார். அணுக் கோட்பாட்டின் அடிப்படை முக்கியத்துவம் வாய்ந்த, இந்த சாதனைகளுக்காக, அவருக்கு 1891 ஆம் ஆண்டில் அரச கழகம் கோப்லி பதக்கத்தை வழங்கியது.

1871 ஆம் ஆண்டில், கான்னிசரோவின் அறிவியல் புகழ் அவரை இத்தாலிய செனட்டில் இடம்பெறச் செய்தது, ^[8] அதில் அவர் துணைத் தலைவராக இருந்தார், ^[9] மற்றும் பொது அறிவுறுத்தல் குழுவின் உறுப்பினராகவும், பிற வழிகளிலும் இத்தாலியில் அறிவியல் கல்வி தொடர்பான முக்கிய சேவைகளை வழங்கினார்.

அணுக்கள், மூலக்கூறுகள் மற்றும் அணு எடைகள் குறித்த விவாதத்தில் அன்றைய நிலையில் இருந்த பங்களிப்பால் மிகவும் பிரபலமானார். ஒரே அழுத்தம் மற்றும் வெப்பநிலையில் சம அளவு வாயுக்கள் சம எண்ணிக்கையிலான மூலக்கூறுகள் அல்லது அணுக்களைக் கொண்டிருக்கின்றன என்ற அமேடியோ அவோகாட்ரோவின் கருத்தையும், அணு எடைகளைக் கணக்கிட சம அளவு வாயு பயன்படுத்தப்படலாம் என்ற கருத்தையும் அவர் வென்றார். அவ்வாறு செய்யும்போது, கான்னிசரோ வேதியியல் பற்றிய புதிய புரிதலை உண்டாக்கினார். ^[10]