RB Leipzig

Përpara se të investonte në Leipzig, Red Bull GmbH, e udhëhequr nga bashkëpronari Dietrich Mateschitz, kaloi tre vjet e gjysëm duke kërkuar një vend të përshtatshëm për të investuar në futbollin gjerman.^[6] Përveç Lajpcigut, kompania konsideroi gjithashtu një vendndodhje në Gjermaninë Perëndimore, duke eksploruar qytete të tilla si Hamburgu, Mynihu dhe Dyseldorfi.^[7]

Kompania bëri përpjekjen e saj të parë për të hyrë në skenën e futbollit gjerman në vitin 2006. Me këshillën e Franz Beckenbauer, një mik personal i Dietrich Mateschitz, kompania vendosi të investojë në Lajpcig.^{[8][9][10][11][12]} Klubi lokal i futbollit FC Sachsen Leipzig, pasardhësi i ish-kampionëve të Gjermanisë Lindore BSG Chemie Leipzig, kishte vite që ishte në vështirësi financiare.^[13][14] Red Bull GmbH hartoi plane për të investuar deri në 50 milionë euro për klubin e ri. Kompania planifikoi një blerje, me një ndryshim të ngjyrave të ekipit dhe emrit të klubit. I përfshirë në marrëveshje ishte sipërmarrësi i filmave Michael Kölmel, sponsori i FC Sachsen Leipzig dhe pronari i Zentralstadion.^[13][15] Deri në vitin 2006, FC Sachsen Leipzig luajti në Oberliga, e cila atëherë ishte niveli i katërt në sistemin e ligës gjermane të futbollit. Duke luajtur në kategorinë e katërt, klubi duhej t'i nënshtrohej procedurës së licencimit të Federatës Gjermane të Futbollit (DFB). Red Bull GmbH dhe klubi ishin afër një marrëveshjeje, por planet u anulluan nga DFB, e cila hodhi poshtë emrin e ri të propozuar të klubit "FC Red Bull Sachsen Leipzig" nga frika ndikimit të madh nga kompania.^[13][16][17] Pas muajsh protestash të tifozëve kundër përfshirjes së Red Bullit, të cilat u përkeqësuan në dhunë, kompania zyrtarisht braktisi planet.^[18]

Red Bull GmbH më pas iu drejtua ish Gjermanisë Perëndimore. Kompania kontaktoi me klubin kult me bazë në Hamburg, FC St. Pauli, i njohur për mbështetësit e tij të prirur nga e majta, dhe takoi përfaqësuesit e klubit për të diskutuar një marrëveshje sponsorizimi. Pak kohë më parë, mbështetësit e FC St. Pauli kishin marrë pjesë në protesta kundër marrjes së SV Austria Salzburg nga Red Bull. Pasi u bë e qartë për St. Paulin se kompania kishte plane që shkonin përtej sponsorizimit konvencional, ajo menjëherë i dha fund kontaktit dhe pyetja nuk u konsiderua kurrë nga menaxhmenti i klubit.^[7] Red Bull më pas kontaktoi me TSV 1860 München. Negociatat filluan me dyer të mbyllura, por klubi nuk ishte i interesuar për një investim dhe i dha fund diskutimeve.^[19][20]

Në vitin 2007, Red Bull GmbH bëri plane për të investuar te Fortuna Düsseldorf, një klub tradicional me më shumë se 100 vjet histori.^[21] Planet u bënë publike dhe u zbulua se kompania donte të merrte më shumë se 50 për qind të aksioneve. U përhapën thashethemet se kompania dëshironte të riemërtonte klubin me emrin "Red Bull Düsseldorf". Kjo u prit menjëherë me protesta të ashpra nga mbështetësit e klubit.^[7] Ashtu si me FC Sachsen Leipzig, oferta e Red Bull hasi gjithashtu në vështirësi ligjore: statutet e DFB-së nuk lejonin ndryshimin e emrit të klubit për qëllime reklamimi, as që një investitor i jashtëm të merrte shumicën e aksioneve.^[21][22][23] Përfundimisht, planet u refuzuan plotësisht nga anëtarët e klubit.^[7][20] Kompania filloi të rishqyrtojë ish-Gjermaninë Lindore.^[7]

Lajpcigu konsiderohej një vend ideal për një investim. Potenciali për të krijuar një klub të ri në Lajpcigu dukej i madh. Qyteti kishte një histori të pasur në futboll, duke qenë vendi i takimit për themelimin e DFB dhe shtëpia e kampionëve të parë kombëtar gjerman të futbollit, VfB Leipzig.^[6] Gjatë ekzistencës së Gjermanisë Lindore, skuadra lokale si 1. FC Lokomotive Leipzig dhe rivali i saj, BSG Chemie Leipzig, luajtën në nivelin më të lartë të sistemit të ligës së futbollit të Gjermanisë Lindore, madje edhe në nivel ndërkombëtar. Megjithatë, gjendja aktuale e futbollit atje ishte e dobët. Asnjë ekip nga qyteti nuk kishte luajtur në Bundesligë që nga viti 1994,^[24] dhe asnjë ekip nuk kishte luajtur në një ligë profesionale që nga viti 1998.^[7] Dy skuadrat e saj më të mira së shpejti do të luanin në Oberliga dhe futbolli vendas u rrënua nga dhuna e tifozëve.^[6] Qyteti ishte i etur për futboll të nivelit të lartë.^[25] Lajpcigu kishte një popullsi prej rreth 500,000 banorë. Kështu, qyteti kishte fuqi të konsiderueshme ekonomike dhe potencial tifozësh. Në të njëjtën kohë, nuk kishte asnjë klub të Bundesligës të vendosur askund afër qytetit, gjë që forcoi më tej mundësinë e tërheqjes së sponsorëve dhe tifozëve.^[26]

Qyteti i Lajpcigut ishte me fat që kishte një infrastrukturë të zhvilluar, në formën e një aeroporti ndërkombëtar, lidhjeve me autostrada dhe, më e rëndësishmja, një stadiumi të madh dhe modern futbolli.^[27][28] Zentralstadion ishte një nga stadiumet e FIFA Kupës së Botës 2006 dhe stadiumi i dytë më i madh në Lindjen e Gjermanisë, pas Olympiastadion të Berlinit.^[29]

Një investim në një klub që luan në një nga divizionet më të larta në Gjermani do të kishte qenë një çështje e kushtueshme për Red Bullin. Nga përvoja e mëparshme, kompania e dinte se traditat ekzistuese të një klubi të tillë do të pengonin suksesin në ligë.^[30] Kompania e dinte gjithashtu se një investim në një klub që luan në një nga divizionet më të larta do të haste vështirësi ligjore, duke e bërë një investim të tillë të rrezikshëm.^[31][32] Në vend të kësaj, kompania zbuloi se një klub i sapokrijuar, i krijuar për kompaninë, do të ishte alternativa më e mirë për një investim.^[20][27] Në fillim të vitit 2009, Red Bull GmbH kontaktoi Shoqatën e Futbollit të Saksonisë (SFV), në lidhje me procedurën për të krijuar një klub të ri në Saksoni.^[18]

Një klub i sapokrijuar do të kishte nevojë për ekipe dhe një licencë për të luajtur. Nëse nuk merrte licencë nga një klub tjetër, do të duhej të fillonte të luante në ligën më të ulët, Kreisklasse.^[33] Kompania më pas filloi kërkimin e një klubi që luante në Oberliga,^[18] e cila në atë kohë ishte niveli i pestë i sistemit të futbollit gjerman, dhe për këtë arsye nuk i nënshtrohej sistemit të licencimit të DFB.^[16] Me këshillën e sipërmarrësit të medias Michael Kölmel,^[25] kompania u drejtua te SSV Markranstädt, një klub i vogël nga një qytet 13 kilometra në perëndim të Lajpcigut.^[34] Klubi ishte i prirur pozitivisht për të hyrë në një partneritet me një kompani globale.^[31] Presidenti i klubit, Holger Nussbaum, donte të siguronte financat afatgjata të klubit dhe hartoi një plan për të angazhuar Red Bull GmbH. Holger Nussbaum i paraqiti planin e tij sipërmarrësit Kölmel, i cili pa shansin e tij dhe vendosi të bashkohej në marrëveshje.^[6][31] I ndihmuar nga Kölmel, Red Bull GmbH filloi negociatat me SSV Markranstädt.^[6] Pesë javë pas fillimit të negociatave, SSV Markranstädt kishte rënë dakord t'i shiste licencën e saj për Oberligën Red Bullit.^[34] Kostoja nuk u bë e ditur, por SSV Markranstädt besohet se ka marrë një kompensim prej 350,000 €.^[28][35]

RasenBallsport Leipzig e.V. u themelua më 19 maj 2009. Të shtatë anëtarët themelues ishin ose punonjës ose agjentë të Red Bull GmbH.^[6] Andreas Sadlo u zgjodh president dhe Joachim Krug u emërua si drejtor sportiv. Andreas Sadlo, një tjetër anëtar themelues, ishte një agjent i njohur futbollisti, i cili punonte për agjencinë "Stars & Friends".^[36][37] Për të shmangur kundërshtimet e ardhshme nga Federata Gjermane e Futbollit (DFB), Sadlo dha dorëheqjen si agjent i lojtarëve, përpara se të merrte postin e presidentit. Statutet e DFB-së nuk do të lejonin që një agjent lojtarësh të përfshihej në punët operative të një klubi.^[18] Krug më parë ishte punësuar si trajner dhe menaxher nga Rot Weiss Ahlen, i njohur në atë kohë si LR Ahlen dhe i sponsorizuar nga prodhuesi i kozmetikës LR International.^[38][39][40]

RB Leipzig u bë angazhimi i pestë i futbollit në portofolin sportiv të Red Bull, pas FC Red Bull Salzburg në Austri, New York Red Bulls në Shtetet e Bashkuara, Red Bull Brasil në Brazil dhe Red Bull Ghana në Ganë.^[25] Ndryshe nga klubet e mëparshme, RB Leipzig nuk mbajti emrin e korporatës. Statutet e DFB-së nuk do të lejojnë që një emër korporate të përfshihet në emrin e klubit.^[22][25] Në vend të kësaj, klubi miratoi emrin e pazakontë RasenBallsport. Duke përdorur inicialet "RB", si në "Red Bull",^[6] identiteti i korporatës njihej ende.^[40][41][42]

RB Leipzig filloi si një partneritet me skuadrën e divizionit të pestë SSV Markranstädt. Partneriteti nënkuptonte që SSV Markranstädt do të siguronte bërthamën fillestare të RB Leipzig, si pikënisje për kërcimin e RB në futbollin gjerman.^[16][18] RB Leipzig mori një licencë për të luajtur për Oberliga, tre skuadrat më të mira të meshkujve dhe një ekipin e parë të meshkujve nga SSV Markranstädt.^[25][36][37] Ekipi i parë u mor plotësisht, me stafin e tij stërvitor dhe trajnerin kryesor, Tino Vogel, djali i ish-legjendës së futbollit gjermano-lindor Eberhard Vogel.^[25][43][44]

RB Leipzig do të luante sezonin e tij inaugurues në Oberliga në Stadion am Bad në Markranstädt. Stadiumi kishte 5,000 vende dhe ishte fusha tradicionale e shtëpisë së SSV Markranstädt. Planet ishin që RB të kalonte së shpejti në Zentralstadion shumë më të madh,^[16] me shpresë në vitin 2010, pasi të përparonte në Regionalliga.^[25][30] Stadiumi ishte në pronësi të Michael Kölmel, i cili ishte i njohur për Red Bull GmbH prej vitesh dhe, si partner negociator, kishte lehtësuar themelimin e RB Leipzig.^[6][30] Michael Kölmel kishte qenë vetë i përfshirë në futbollin lokal më parë, si sponsor i FC Sachsen Leipzig. Ai ishte i etur për të gjetur një qiramarrës të fortë për stadiumin, i cili e pa për herë të fundit FC Sachsen Leipzig të luante në Regionalliga me dyer të mbyllura.^[30][43] Negociatat midis Red Bull GmbH dhe Michael Kölmel filluan menjëherë pas themelimit të klubit. Red Bull GmbH rezervoi të drejtën e emërtimit të stadiumit në qershor 2009, që do të thotë se emri nuk mund t'i shitej një kompanie tjetër.^{[26][30][31][45]}

Në themelimin e saj, RB Leipzig synoi të luante futboll të kategorisë së parë të Bundesligës brenda tetë viteve.^[43] Duke ndjekur modelin e ndjekur më parë nga Red Bull GmbH në Austri dhe SHBA, klubi ishte vendosur t'i ngjiste kategoritë shpejtë.^[25] Parashikohej se Red Bull GmbH do të investonte 100 milionë euro në klub për një periudhë dhjetëvjeçare dhe Mateschitz foli hapur për mundësinë e fitimit përfundimtar të kampionatit gjerman.^{[25][41][43][46]} Ekipi i fundit nga Lajpcigu që e kishte arritur këtë gjë ishte VfB Leipzig në vitin e largët 1913.^[6]

Klubi luajti ndeshjen e parë zyrtare më 31 korrik 2009 kundër VfK Blau–Weiß Leipzig në Kupën e Saksonisë, duke fituar 5–0. Më 8 gusht, RB luajti ndeshjen e parë në kampionat, duke marrë një barazim 1–1 kundër FC Carl Zeiss Jena II. Përgjatë vazhdimit të sezonit, Leipzig pësoi humbjen e parë në histori kundër Budissa Bautzen më 13 shtator. Pavarësisht disa ndalesave, klubi u emërua Herbstmeister (Kampion dimri), duke u renditur në vendin e parë pas gjysmës së parë të sezonit 2009–10. Në janar 2010, klubi u përforcua pas mbërritjes së mesfushorit me eksperiencë Timo Rost nga Energie Cottbus në 2. Bundesliga.^[47] Klubi e siguroi vendin e parë në NOFV–Oberliga Süd në javën e 25të, duke u ngjitur në Regionalliga Nord për sezonin 2010–11. Ekipi pësoi vetëm dy humbje gjatë sezonit dhe kishte një golavarazh 74–17. E drejta për të luajtur në Regionalliga u lëshua nga DFB më 4 maj 2010. RB Leipzig synoi një vend në DFB–Pokal 2010–11, i cili do të ishte fituar duke fituar Kupën e Saksonisë 2009–10. Skuadra arriti në çerek-finale në Kupën e Saksonisë, por u eliminua nga FSV Zwickau më 13 nëntor 2009. Presidenti Andreas Saldo u largua gjatë sezonit^[48] dhe u zëvëndësua nga ish drejtori sportiv i Hamburger SV, Dietmar Beiersdorfer.^[49][50] Pas përfundimit të ndeshjes së fundit, trajneri Tino Vogel, ndihmësi i tij Lars Weißenberger dhe drejtori sportiv Joachim Krug u shkarkuan nga detyra.^[51]

Para hyrjes në Regionalliga, në klub pati dy ndryshime të rëndësishme. Klubi ktheu ekipin e dytë, të tretë dhe të katërt në SSV Markranstädt. Për të zëvendësuar ekipin rezervë, klubi miratoi ekipin e parë të ESV Delitzsch si ekipin e tij rezervë dhe bleu të drejtën e tij për të luajtur në Bezirksliga Leipzig.^[52] Ekipi i parë u zhvendos nga Stadion am Bad në Markranstädt, për ta bërë Zentralstadion në Lajpcig shtëpinë e tyre të re. Ish stadiumi i FIFA Kupës së Botës 2006 u riemërua njëkohësisht Red Bull Arena.^[18][53] Klubi e nisi sezonin me disa barazime; fitorja e parë erdhi në javën e katërt kundër Holstein Kiel. Gjatë merkatos së dimrit, klubi zyrtarizoi transferimin e mesfushorit brazilian Thiago Rockenbach.^[54] Pavarësisht se ishte pretendent për t'u ngjitur një kategori më lartë, RB Leipzig u rendit në vendin e katërt. Megjithatë, ata fituan Kupën e Saksonisë duke mposhtur në finale Chemnitzer FC me rezultatin 1–0. Ky ishte trofeu i parë i klubit, i cili me këtë sukses u kualifikua në DFB-Pokal 2011–12.^[55]

Peter Pacult u konfirmua trajneri i ri për sezonin 2011–12. Ekipi u përforcua me lojtar si Carsten Kammlott dhe Tim Sebastian.^[56][57] Gjithashtu, lojtarë si Lars Müller, Sven Neuhaus, Thomas Kläsener dhe Nico Frommer u larguan nga klubi.^[55] Vetëm tre lojtarë nga sezoni i kaluar kishin mbetur në ekip për sezonin e ri. Më 29 korrik 2011, RB Leipzig debutoi në DFB-Pokal, duke eliminuar klubin e Bundesligës, WfL Wolfsburg, me rezultatin 3–2 në Red Bull Arena; të tre golat e ekipit u shënuan nga Daniel Frahn.^[58] Pas kësaj, klubi u eliminua në raundin tjetër nga FC Augsburg. Në këtë sezon, klubi regjistroi fitores më të madhe në histori, duke mposhtur SV Wilhelmshaven me rezultatin 8–2.^[59] Në ndeshjen e fundit të kampionatit, ekipi nuk shkoi më shumë se një barazim 2–2 me VfL Wolfsburg II, duke mos arritur për të dytin sezon rresht ngjitjen një kategori më lartë.

Sezoni 2012–13 nisi me ndryshme të mëdha në klub; Ralf Rangnick u emërua drejtori sportiv i ri, kurse Alexander Zorniger u bë trajneri i ri i ekipit, duke zëvendësuar Peter Pacult.^[60][61] Ekipi u përmirësua krahasuar me dy sezonet e kaluara, duke fituar titullin Herbstmeister dy ndeshje para përfundimit të pjesës së parë të sezonit. Më 7 maj 2013, ekipi siguroi matematikisht vendin e parë pasi vendi i dytë FC Carl Zeiss Jena u mposht nga Berliner AK 07. Klubi gjithashtu triumfoi në Kupën e Saksonisë, duke mposhtur sërisht Chemnitzer FC, këtë herë me rezultatin 4–2.^[62] Me suksesin në Regionallig Nordost, klubi siguroi një vend në play-off për ngjitjen në 3. Liga. RB Leipzig i fitoi të dy ndeshjet kundër Sportfreunde Lotte, duke siguruar zyrtarisht ngjitjen në 3. Liga.^[63][64]

Sezoni i ri 2013–14 nisi me një humbje kundër FC Augsburgut në DFB-Pokal, e cila ishte humbja e parë e klubit pas një viti. Në kampionat, ekipi e nisi një fitore minimale 1–0 kundër Hallescher FC dhe konkuroi për vendin e parë gjatë pjesës së parë të sezonit.^[65] Gjatë merkatos dimërore, Christos Papadimitriou, Juri Judt, Carsten Kammlott dhe Bastian Schulz u larguan nga klubi kurse nga ana tjetër mbërritën Diego Demme nga SC Paderborn 07, Federico Palacios Martínez nga VfL Wolfsburg, Mikko Sumusalo nga HJK Helsinki dhe Georg Teigl nga FC Red Bull Salzburg. Më 3 maj 2014, RB Leipzig siguroi ngjitjen në 2. Bundesliga pas një fitore 5–1 kundër 1. FC Saarbrücken.^[66][67] Klubi e mbylli kampionatin në vendin e dytë dhe u bë i pari në historinë e 3. Liga që siguron ngjitjen në 2. Bundesliga që në sezonin e parë.^[67][68]

Pas promovimit në 2. Bundesliga, organizata përgjegjëse për licencimin nuk ishte më DFB, por Liga Gjermane e Futbollit (DFL).^[69] DFL shpalli vendimin e saj të parë në procesin e licencimit më 22 prill 2014. RB Leipzig do t'i jepej një licencë për sezonin 2014–15 të 2. Bundesliga, por vetëm në kushte të caktuara.^[70] U shtuan kritikat se klubit i mungonte pjesëmarrja, se menaxhimi i klubit ishte shumë i përqendruar në vetëm një pjesë të vogël të njerëzve dhe se klubi nuk ishte mjaftueshëm i pavarur nga Red Bull GmbH.^[71][70] Për të siguruar pavarësinë dhe për të përmirësuar pjesëmarrjen, DFL vendosi tre kërkesa që klubi duhej të plotësonte për të marrë një licencë.^[71][72] Një nga kërkesat ishte rimodelimi i stemës, pasi stema ngjante shumë me logon e korporatës së Red Bull GmbH. Një kërkesë e dytë ishte ndryshimi i përbërjes së organeve organizative të klubit.^[73] Një kërkesë e tretë ishte ulja e tarifave të anëtarësimit dhe hapja e shoqatës për anëtarë të rinj.^[74]

RB Leipzig paraqiti një apel më 30 prill 2014.^[75] Drejtori sportiv Ralf Rangnick u shfaq në media dhe shprehu gatishmërinë e tij për të arritur një kompromis me DFL, duke thënë se e rëndësishme nuk është ajo që shkruhet në fanellë, por ajo që është brenda.^[76] Ankesa u refuzua në një vendim të dytë nga DFL më 8 maj 2014.^[77] Pronari i Red Bull GmbH Dietrich Mateschitz foli në media, duke kritikuar hapur vendimin e DFL. Ai i përshkroi kërkesat si "kërkesë për prerje koke" dhe refuzoi kategorikisht një sezon tjetër në Ligën e 3-të, duke kërcënuar përfundimisht se do t'i jepte fund projektit në Lajpcig nëse nuk jepej licenca.^[78][79][80] RB Leipzig paraqiti një apel të dytë më 12 maj 2014.^[81] Komiteti i licencimit të DFL u vendos të merrte një vendim për apelimin e dytë më 15 maj 2014, përpara se të merrte vendimin përfundimtar më 28 maj 2014.^[82][83] Tre ditë më vonë, u arrit një kompromis.^[81] Kompromisi nënkuptonte që klubi duhej të rimodelonte stemën e tij dhe të siguronte që menaxhimi i klubit të ishte i pavarur nga Red Bull GmbH.^[84][85][86]

RB Leipzig ishte aktiv gjatë merkatos së verës, duke firmosur me lojtarë si Rani Khedira, Lukas Klostermann, Marcel Sabitzer, Terrence Boyd dhe Massimo Bruno. Sabitzer dhe Bruno u dërguan menjëherë në huazim te FC Red Bull Salzburg. Klubi shpenzoi 12 milion € gjatë kësaj merkatoje, më shumë se gjysmat e klubeve të 2. Bundesligës.^[87] Ekipi e nisi kampionatin me një barazim pa gola kundër VfR Aalen, e cila u pasua nga disa fitore dhe një barazim. Në tetor 2014, RB Leipzig prezantoi revistën e parë të tyre, të quajtur Klub.^[88] Me vazhdimin e sezonit ekipi pësoi rënje në formë dhe pati mungesë rezultatesh, duke zbritur deri në vendin e 8të në kampionat.^[89][90] Këto rezultate negative sollën shkarkimin e trajnerit Alexander Zorninger nga klubi, një vendim që u kritikua dhe u cilësua si i "pamëshirshëm" nga media gjermane.^[91][92] Ai u zëvëndësua përkohësisht deri në fund të sezonit nga trajneri i ekipit nën-17, Achim Beierlorzer.^[93][94] Nën drejtimin e tij, ekipi e mbylli kampionatin në vendin e 5të.

Gjatë merkatos së verës, klubi u përforcua me Davie Selken, Atınç Nukan, Marcel Halstenberg dhe Willi Orban.^[95][96] Ndërkohë, talenti Joshua Kimmich u shit te Bayern München kurse Rodnei te TSV 1860 München. Transferimi i Davie Selke u bë më i shtrenjti në historinë e klubit dhe 2. Bundesligës.^[97]

RB Leipzig pati një nisje pozitive të sezonit, duke marrë kryesimin e kampionatit në javën e 13të pas fitores 2–1 kundër SV Sandhausen në transfertë.^[98] Megjithatë, ata e humbën kreun pas një jave, duke u kaluar nga SC Freiburg dhe FC St. Pauli.^[99] Ekipi e rifitoi kreu në dhjetor dhe e mbajti deri në javën e 27të, ku u mposht nga 1.FC Nürnberg.^[100] Tre javë nga fundi, ekipi kryesonte kampionatin me katër pikë diferencë nga vendi i dytë.^[101] Më 8 maj 2016, Leipzig fitoi 2–0 kundër Karlsruher SC në ndeshjen e javës së 33të, duke u ngjitur zyrtarisht në Bundesligë.^[102] Në fund të sezonit, Ralf Rangnick dha dorëheqjen si trajneri për t'u përqëndruar te puna e tij si drejtor sportiv.^[103] Më 6 maj, ai u zëvëndësua nga Ralph Hasenhüttl.^[104][105]

RB Leipzig nuk pësoi humbje në 13 ndeshjet e para të sezonit 2016–17, duke vendosur një rekord për numrin e ndeshjeve pa humbje nga një ekip i sapo ngritur në Bundesligë.^[106] Ekipi e mbylli javën e 11të të kampionatit në vendin e parë, duke u bërë ekipi i parë nga zona e ish Gjermanisë Lindore që kryesojnë Bundesligën që nga Hansa Rostock në sezonin 1991–92.^[107] Më 15 prill 2017, RB Leipzig u bë debutuesi i parë pas bashkimit të Gjermanisë që kualifikohet në një kompeticion evropian pas fitores 4–0 kundër SC Freiburg.^[108] Ata gjithashtu u bënë klubi i parë i Gjermanisë Lindore që kualifikohet në kompeticionet evropiane që nga 1. FC Union Berlin, i cili në sezonin 2001–02 mori pjesë në Kupën UEFA. Më 6 maj, klubi siguroi pjesëmarrjen në UEFA Ligën e Kampioneve për sezonin 2017–18 pas fitores 4–1 kundër Hertha BSC 4–1 në Olympiastadion.^[109]

Në sezonin 2017–18, klubi u rendit në vendin e gjashtë në kampionat si dhe arriti në çerek-finalen e Ligës së Evropës, pasi u rendit në vendin e tretë në fazën e grupeve të Ligës së Kampioneve. Më 16 maj 2018, Ralph Hasenhüttl dha dorëheqjen si trajneri pasi klubi nuk i ofroi rinovimin e kontratës.^[110] Para nisjes së sezonit të ri, Rangnick u prezantua si trajneri i ri për një sezon.^[111] Ai do të zëvendësohej nga Julian Nagelsmann për sezonin 2019–20.^[112] RB Leipzig e mbylli kampionatin e sezonit 2018–19 në vendin e 3të, duke mbledhur gjithsej 66 pikë. Ky rezultat solli kualifikimin në Ligën e Kampioneve. Më 23 prill 2019, ekipi arriti finalen e kupës pas një fitore kundër Hamburger SV, por u mposhtën nga Bayern München me rezultatin 3–0.^[113][114] Më 1 qershor, Ralf Rangnick dha dorëheqjen si trajner dhe drejtor sportiv i klubit dhe i'u bashkua kompanisë në rolin e Shefit të Sportit dhe Zhvillimit të Futbollit. Markus Krösche u emërua drejtori sportiv i ri i klubit.^[115]

Në fazën e grupeve të Ligës së Kampioneve 2019–20, RB Leipzig e mbylli grupin në vendin e parë, duke lënë mbrapa Lyonin, Benficën dhe Zenit Saint Petersburg. Pasi mposhti ekipin anglez Tottenham Hotspur me rezultatin e përgjithshëm 4–0 në raundin e 16-tave,^[116] RB Leipzig arriti një fitore historike 2–1 kundër Atlético Madrid në çerek-finale, duke u kualifikuar në gjysmë-finalen e kompeticionit për herë në histori.^[117] Në gjysmë-finale, ekipi u eliminua me rezultatin e përgjithshëm 3–0 nga Paris Saint-Germain.^[118]

Nën drejtimin e trajnerit Domenico Tedesco, ekipi arriti në gjysmë-finalen e Ligës së Evropës në sezonin 2021–22, por u eliminua me rezultatin e përgjithshëm 3–2 nga ekipi skocez Rangers.^[119] Më 22 maj, klubi fitoi trofeun e parë madhor, kupën kombëtare, duke fituar 4–2 me penallti kundër SC Freiburg.^[120] Dy muaj më pas, ata u mposhtën 5–3 nga Bayern München në ndeshjen e superkupës.^[121] Më 7 shtator, Tedesco u shkarkua nga klubi pas humbjes 4–1 kundër Shakhtar Donetsk në ndeshjen hapëse të fazës së grupeve të Ligës së Kampioneve 2022–23.^[122] Në fund të sezonit, ekipi e fitoi kupën sërisht, duke mposhtur në finale Eintracht Frankfurtin me rezultatin 2–0.^[123] Më 13 gusht, në finalen e përsëritur të superkupës kundër Bayern München, RB Leipzig u hakmorr për humbjen e vitit të kaluar, duke fituar superkupën e parë në historo me një fitore të pastër 3–0.^[124]

RB Leipzig luan me ngjyrat tradicionale bardhekuq të skuadrave të futbollit të kompanisë Red Bull.^[18][41] Të gjitha stemat e propozuara në themelimin e klubit u refuzuan nga Shoqata e Futbollit të Saksonisë (SFV), pasi ato konsideroheshin si kopje të logos së korporatës së Red Bull GmbH. Prandaj skuadra luajti sezonin e saj inaugurues 2009–10 pa stemë.^[125][126] RB Leipzig më vonë propozoi një stemë të re, e cila u pranua përfundimisht nga SFV në maj 2010. Stema ishte paksa e ndryshme nga stemat e përdorura nga ekipet e tjera të futbollit Red Bull. Dy demat kishin ndryshuar në formë dhe në mes të tyre ishte një top futbolli në mes.^[35] Stema u përdor nga sezoni 2010–11 deri në fund të sezonit 2013–14. Megjithatë, stema u refuzua nga Liga Gjermane e Futbollit (DFL) gjatë procedurës së licencës për sezonin 2014–15 në Bundesligën 2.^[70] Si pjesë e një kompromisi me DFL, klubi ra dakord të rimodelonte stemën e tij dhe prezantoi stemën aktuale.^[84] Stema aktuale është dukshëm e ndryshme nga stemat e përdorura nga ekipet e tjera të futbollit të Red Bullit, megjithëse është identike me stemën e modifikuar të përdorur nga FC Red Bull Salzburg për ndeshjet ndërkombëtare dhe për shkak të rregullores së UEFAs. Dielli i verdhë është ndryshuar në favor të një top futbolli dhe inicialet e "RasenBallsport" janë zhvendosur në fund të stemës dhe nuk janë më të theksuara me të kuqe.^[127]

Në vitin 2005, Red Bulli bleu një klub në Salzburg të Austrisë dhe e riemërtoi në FC Red Bull Salzburg (i quajtur kështu për të anashkaluar rregullat lokale për emërtimin e korporatave) me synimin për të krijuar një ekip të markës lider në atë vend.^[128][129] Gjatë dekadës së ardhshme, RB Leipzig u bë projekti kryesor i futbollit të pronarëve dhe marrëdhënia e ngushtë midis skuadrave u ilustrua nga numri i lojtarëve që lëviznin mes tyre (Georg Teigl, Marcel Sabitzer, Yordy Reyna dhe Stefan Ilsanker të gjithë të transferuar nga Salzburgu në Leipzig); kjo gjë shkaktoi mërzitje te një pjesë të tifozëve austriakë, të cilët nuk ishin dakord që lojtarët më të mirë të ekipit të tyre të kalonin te "klubi vlla" në misionin e tyre për t'u ngjitur në elitën e futbollit gjerman.^[130][131] Gjithashtu midis klubeve ka lidhje në akademitë respektive^[132] dhe rrjetin e zbulimeve të talenteve.^[133]

RB Leipzig mori pjesë për herë të parë në UEFA Ligën e Kampioneve në sezonin 2017–18, pjesë e të cilës ishte edhe Red Bull Salzburg si kampion i Austrisë.^[134] Kjo ngriti çështjen e një konflikti të mundshëm interesi mes klubeve për shkak të nivelit të ndikimit të ushtruar nga Red Bulli mbi të dyja klubet dhe marrëdhënieve të ngushta sportive mes tyre në aspekte të ndryshme.^[135][136] Pas ekzaminimit të strukturave operacionale gjatë qershorit 2017, UEFA deklaroi se rregullorja ishte zbatuar dhe se të dy klubet (veçanërisht Salzburgu) ishin të pavarura në mënyrë të përshtatshme nga kompania Red Bull dhe mjaftueshëm të dallueshme nga njëra-tjetra, duke i lejuar të dy klubet të marrin pjesë në kompeticion.^[137][138]

Të dyja ekipet u përballën për herë të parë në histori në fazën e grupeve të Ligës së Evropës 2018–19.^[139][140] Salzburgu i fitoi të dyja ndeshjet kundër RB Leipzig në Grupin B, respektivisht 3–2 në Gjermani^[141] dhe 1–0 në Austri.^[142] Në dhjetor 2020, Dominik Szoboszlai kaloi nga Red Bull Salzburg te RB Leipzig, duke u bërë lojtari i dytë brënda gjashtë muajve që e kryen ktë transferim pas Hwang Hee-chan.^[143] Në vitin 2023, Leipzigu i pagoi Salzburgut 54 milion € për shërbimet e Nicolas Seiwald dhe Benjamin Šeško.^[144][145]

RB Leipzig luajti sezonin e tij inaugurues në 2009–10 në Stadion am Bad në Markranstädt. Stadiumi kishte 5,000 vende dhe ishte fusha tradicionale e klubit SSV Markranstädt.^[16] Por planet ishin që skuadra e parë të kalonte në Zentralstadion pasi të ngjitej në Regionalliga.^[25][30] Red Bull GmbH rezervoi të drejtën e emërtimit të stadiumit pas krijimit të klubit, që do të thotë se emri nuk mund t'i shitej askujt tjetër.^{[26][30][31][45]} Kompania negocioi blerjen e të drejtës së emrit gjatë sezonit 2009–10 dhe emri i ri i propozuar u miratua nga qyteti i Lajpcigut më 25 mars 2010.^{[146][147][148]} Red Bull GmbH më pas fitoi të drejtën e emrit dhe Zentralstadion u riemërua "Red Bull Arena" më 1 korrik 2010. Kontrata vlen deri në vitin 2040.^[149]

Red Bull Arena kishte një kapacitet prej 44,345 vendesh gjatë sezonit 2014–15. Në mars 2015, RB Leipzig njoftoi se do të investonte 5 milionë € në rinovimin e stadiumit,^[150] duke përfshirë një zgjerim të zonës VIP, sallës së intervistave dhe hapësirave të karrigeve me rrota.^[151] Plani përfshinte gjithashtu dy tabela LED të reja më të mëdha të rezultateve. Zona VIP u zgjerua nga 700 vende në rreth 1400 vende. Kapaciteti i Red Bull Arena u reduktua në 42,959 vende para sezonit 2015–16, për shkak të rizhvillimit të zonave të ndryshme të stadiumit.^{[152][153][154]}

Në tetor 2014, media gjermane raportoi se RB Leipzig po planifikonte të rriste kapacitetin e stadiumit në 55,000 vende kur të luante sezonin e parë në Bundesligë.^[155] Ky zgjerim do t'a bënte Red Bull Arenën një nga stadiumet më të mëdha në Gjermani. Ishte e paqartë se kush do të financonte një zgjerim të tillë. Mediat gjermane konsideruan se një opsion i mundshëm ishte që Red Bull GmbH të blinte stadiumin për të bërë vetë investimet, por gjithashtu u konsiderua e pamundur që pronari aktual do të ishte i përgatitur për të shitur stadiumin, i cili sapo ishte bërë fitimprurës.^[156]

Në mars 2015, media gjermane raportoi se klubi po konsideronte ndërtimin e një stadiumi të ri në zonën e veriut të Lajpcigut. Stadiumi mund të modelohej sipas Veltins-Arena në Gelsenkirshen ose Esprit Arena në Dyseldorf, me një kapacitet dukshëm më të madh se Red Bull Arena, ndoshta deri në 80,000 vende.^{[157][158][159][160]}

Pronari i Red Bull Arena, Michael Kölmel, komentoi planet për të ndërtuar një stadium të ri në një intervistë në gusht 2015. Ai vuri në dukje se si një stadium i ri në periferi të Lajpcigut mund të jetë i dëmshëm për kulturën e tifozëve dhe tha se Red Bull Arena mund të zgjerohet në 55,000 vende, ose më shumë.^[159] Në tetor 2015, zgjerimi i Red Bull Arena u kthye në axhendë. U bënë plane të reja për të zgjeruar stadiumin në 57,000 vende, duke përfshirë arkitektin vjenez Albert Wimmer. Rindërtimi mund të fillonte gjatë pushimeve verore të vitit 2016.^[161] Në janar 2016, klubi vendosi të pezullojë planet, të paktën deri në vitin 2017.^[162]

Në vitin 2010, kompania Red Bull njoftoi se po kërkonte një vend për të ndërtuar një qëndër stërvitore dhe akademi futbolli.^[163] Po në atë vit, klubi njoftoi se do të bënte një investim 30 milion € për qëndrën stërvitore, e cila do të kishte gjashtë fusha, zyra dhe një akademi.^[164] Pas disa negociatash me qytetin e Lajpcigut, një marrëveshje për nisjen e projektit u arrit më 15 dhjetor 2010.^[165] RB Leipzig i'u dha një tokë prej 92,000 metra katror për të ndërtuar qëndrën stërvitore.^[166]

Ndërtimi do të kryhej në dy faza dhe filloi në mars 2011.^[167] Gjatë fazës së parë, u ndërtuan tre fusha me terren natyror, një fushë me terren artificial dhe një kodër artificiale për ushtrime fizike.^[168] Të katër fushat u instaluan me prozhektor, sistem vaditjeje dhe ngrohje dheu. Fusha e parë u pajis gjithashtu me katër shtylla 38 metra të gjata që prodhonin rrufe të përputhshme me HD për transmetime optimale televizive. Dhomat e zhveshjes, ambientet sanitare dhe dhomat e peshave u vendosën në 60 kontenjerë, me një sipërfaqe totale prej 720 metrash katrorë.^[169] Sektori i parë i qendrës stërvitore u hap në gusht 2011.^[170]

Faza e dytë e ndërtimit filloi në janar 2014.^[167] Planet për fazën e dytë ishin vendosur për të krijuar një nga qendrat më të mëdha të trajnimit në Gjermani për një kosto të vlerësuar prej 35 milionë euro.^[171] I përfshirë në projekt ishte arkitekti me bazë në Dortmund, Christoph Helbich, i cili më parë ishte përfshirë në ndërtimin e një qendre të re trajnimi për Borussia Dortmundin.^[172] Për fazën e dytë, qendra stërvitore do të zgjerohej me dy fusha, një zonë për praktikat e portierit dhe një kompleks sportiv trekatësh 13,500 metra katrorë, që synonte të ofronte komoditete për të gjitha ekipet e RB Leipzig, nga ekipi U8 deri tek ekipi profesionist.^[166][173] Përveç kësaj, fusha e parë do të pajisej me një tribunë të mbuluar me të paktën 1000 vende, për ndeshjet A- dhe B-junior.^[174]

Kompleksi i ri sportiv u hap në shtator 2015 dhe u mor në përdorim nga ekipi profesionist dhe gjashtë ekipe të të rinjve, nga U14 deri tek ekipi rezervë.^[167][175] Ai përmban një sallë të brendshme prej 800 metrash katrorë, një pistë të brendshme me tartan për ushtrime sprinti, dhoma peshe, dhoma të ftohta, një zonë spa, ambiente mjekësore dhe dhoma individuale relaksi për çdo lojtar profesionist. Kompleksi gjithashtu përmban një qendër mediatike, zyra të reja, një shkollë me konvikt për 50 lojtarë të rinj dhe një kafene për prindërit dhe tifozët.^{[173][172][174][176]} Qendra stërvitore e RB Leipzig me kompleksin e saj sportiv konsiderohet një nga më uniket dhe modernet në Gjermani.^[172]

E ndërtuar në pranverën e vitit 2016 ishte një tribunë e mbuluar me 1000 ulëse, një zonë për trajnimin e aftësive motorike dhe një zonë parkimi.^[167] Kodra artificiale për ushtrime fizike, e quajtur me humor "Kodra Përkujtimore e Felix Magath",^[177] gjithashtu u rindërtua.^[167]

RB Leipzig ka 68 klube zyrtare tifozësh që nga gushti 2023.^[178] Dy të parët që u regjistruan si klube zyrtare të tifozëve ishin L.E Bulls dhe Bulls Club, të dyja të regjistruara në vitin 2009. L.E Bulls është klubi më i vjetër zyrtar i tifozëve,^[179] por Bulls Club pretendon të jetë më i madhi.^[180] Ka gjithashtu disa klube jozyrtare të tifozëve, si Rasenballisten dhe Fraktion Red Pride. RB Leipzig ka gjithashtu një skenë të vogël të ultrave, me grupe të tilla si Red Aces dhe Lecrats.^[181][182] Gazeta gjermane Mitteldeutsche Zeitung raportoi se RB Leipzig kishte 5,000 tifozë të organizuar deri në mars 2016.^[183]

Klubet e tifozëve dhe grupet mbështetëse janë të organizuara në një union të quajtur Fanverband RB Leipzig Fans, i cili u themelua në vitin 2013.^[184] Kjo është një organizatë ombrellë për klubet zyrtare të tifozëve, klubet jozyrtare të tifozëve dhe grupe të tjera. Që nga viti 2016, në atë union janë organizuar 25 grupe tifozësh.^[185] Çdo grup në sindikatë përfaqësohet nga dy përfaqësues. Përfaqësuesit e grupeve mbështetëse takohen çdo 4 deri në 6 javë. Sindikata gjithashtu mban një mbledhje të përgjithshme një herë në vit. Unioni përfaqësohet nga pesë tifozë, të cilët kanë të drejtë të bisedojnë me zyrtarët e klubit.^[186] Mbledhja e parë midis unionit dhe klubit ndodhi në nëntor 2014, ku morën pjesë 350 tifozë. I pranishëm në mbledhje ishte menaxheri i përgjithshëm i klubit, Ulrich Wolter.^[184][187]

Yussuf Poulsen është lojtari me më shumë ndeshje për RB Leipzig me 358 në të gjitha kompeticionet.^[188] Në vendin e dytë është suedezi Emil Forsberg, i cili në periudhën 2015–2023 u aktivizua në 325 ndeshje.^[189] Pas tij renditet kapiteni aktual i ekipit, hungarezi Willi Orbán, i cili ka luajtur 288 ndeshje.^[190] Një tjetër hungarez, Péter Gulácsi, ka luajti 284 ndeshje, gjë që e bën portierin me më shumë ndeshje në historinë e klubit.^[191]

Timo Werner është golashënuesi më i mirë i të gjitha kohërave i klubit me 112 gola në të gjitha kompeticionet.^[192] Ai ndiqet nga Daniel Frahn në vendin e dytë me 93 gola.^[193] Yussuf Poulsen është golashënuesi i tretë më i mirë me 85 gola si dhe lojtari i huaj me më shumë gola.^[193] Suedezi Emil Forsberg është mesfushori me më shumë gola në histori (68).^[193]

Më 2 nëntor 2019, RB Leipzig fitoi 8–0 kundër Mainz 05, duke arritur fitoren më të madhe në histori.^[194] Në ndeshjen e dytë të raundit të 16-tave të Ligës së Kampioneve 2022–23, klubi pësoi humbjen më të madhe në histori kundër Manchester Cityt me rezultatin 7–0.^[195]

Lojtari	Kombësia	Periudha	Ref.
Ingo Hertzsch	Gjermania	2009–2010	[196]
Tim Sebastian	Gjermania	2010–2011	[196]
Daniel Frahn	Gjermania	2011–2015	[197]
Dominik Kaiser	Gjermania	2015–2017	[198]
Willi Orbán	Hungaria	2017–2020	[199]
Marcel Sabitzer	Austria	2020–2021	[200]
Péter Gulácsi	Hungaria	2021–	[201]

RB Leipzig ka fituar gjithsej 7 trofe. Trofeu i parë, NOFV-Oberliga Süd, erdhi në sezonin e parë të ekipit. Pas ngjitjes në Bundesligë, klubi fitoi dy kupa dhe një superkupë.^[202]

Redaktuar më 31 janar 2024^[203]

Nr. Kombësia Poz. Lojtari 1 Pt Péter Gulácsi 2 Mb Mohamed Simakan 3 Mb Christopher Lenz 4 Mb Willi Orbán (kapiten) 5 Mb El Chadaille Bitshiabu 6 Mf Eljif Elmas 7 Mf Dani Olmo 8 Mf Amadou Haidara 9 Sm Yussuf Poulsen 13 Mf Nicolas Seiwald 14 Mf Christoph Baumgartner 16 Mb Lukas Klostermann (kapiteni i 3të)

Nr. Kombësia Poz. Lojtari 17 Sm Loïs Openda 20 Mf Xavi Simons (në huazim nga Paris Saint-Germain) 21 Pt Janis Blaswich 22 Mb David Raum 23 Mb Castello Lukeba 24 Mf Xaver Schlager 25 Pt Leopold Zingerle 30 Sm Benjamin Šeško 39 Mb Benjamin Henrichs 44 Mf Kevin Kampl (zëv-kapiten)

Nr. Kombësia Poz. Lojtari Pt Tim Schreiber (te 1. FC Saarbrücken deri më 30 qershor 2024) Mb Angeliño (te Roma deri më 30 qershor 2024) Mb Sanoussy Ba (te LASK deri më 30 qershor 2024) Mb Frederik Jäkel (te SV Elversberg deri më 30 qershor 2024) Mb Hugo Novoa (te Villarreal B deri më 30 qershor 2024)

Nr. Kombësia Poz. Lojtari Mf Ilaix Moriba (te Getafe deri më 30 qershor 2024) Sm Dennis Borkowski (te Dynamo Dresden deri më 30 qershor 2024) Sm Fabrice Hartmann (te Sligo Rovers deri më 30 qershor 2024) Sm André Silva (te Real Sociedad deri më 30 qershor 2024) Sm Timo Werner (te Tottenham Hotspur deri më 30 qershor 2024)

Trajneri i parë në historinë e klubit është Tino Vogel. Ai e drejtoi ekipin në sezonin 2009–10 dhe më pas u zëvëndësua nga Tomas Oral. Austriaku Peter Pacult u bë trajneri i parë i huaj i klubit në sezonin 2011–12.^[204] Në korrik 2021, Jesse Marsch nga Shtetet e Bashkuara u bë trajneri i parë jo-evropian i klubit.^[205]

Nr.	Trajneri	Kombësia	Nga	Deri më	Ditë	Ref
1	Tino Vogel	Gjermania	1 korrik 2009	30 qershor 2010	364	[206]
2	Tomas Oral	Gjermania	1 korrik 2010	30 qershor 2011	364	[206]
3	Peter Pacult	Austria	1 korrik 2011	30 qershor 2012	365	[206]
4	Alexander Zorniger	Gjermania	1 korrik 2012	11 shkurt 2015	954	[206]
5	Achim Beierlorzer	Gjermania	11 shkurt 2015	30 qershor 2015	139	[206]
6	Ralf Rangnick	Gjermania	1 korrik 2015	30 qershor 2016	365	[206]
7	Ralph Hasenhüttl	Austria	1 korrik 2016	16 maj 2018	684	[206][207]
8	Ralf Rangnick	Gjermania	9 korrik 2018	30 qershor 2019	356	[206]
9	Julian Nagelsmann	Gjermania	1 korrik 2019	30 qershor 2021	730	[206]
10	Jesse Marsch	SHBA	1 korrik 2021	5 dhjetor 2021	157	[206]
11	Achim Beierlorzer	Gjermania	5 dhjetor 2021	9 dhjetor 2021	4	[206]
12	Domenico Tedesco	Italia	9 dhjetor 2021	7 shtator 2022	272	[206]
13	Marco Rose	Gjermania	8 shtator 2022		518+	[206]

Redaktuar më 5 mars 2022^[208][209]

Pozicioni	Emri	Ref.
Trajneri	Marco Rose
Ndihmës-trajneri	Frank Geideck Alexander Zickler
Ndihmës-trajneri	Marco Kurth
Trajneri i portierëve	Frederik Gößling
Trajneri atletik	Daniel Behlau
Trajneri atletik	Ruwen Faller
Trajneri atletik	Kai Kraft
Kordinator sportiv	Felix Krüger
Menaxher i ekipit	Babacar N'Diaye
Analisti i ndeshjeve	Fabian Friedrich
Kryedoktori	Dr. Helge Riepenhof
Head of sports science	Jack Nayler
Doktori i ekipit	Dr. Robert Percy Marshall
Doktori i ekipit	Dr. Frank Striegler
Doktori i ekipit	Jan-Niklas Droste
Mental performance coach	Peter Schneider

• Uebfaqja zyrtare
• RB Leipzig te Bundesliga
• RB Leipzig te UEFA
• Profili i RB Leipzig te Weltfussball.de
• RB Fans.de