Que din os rumorosos na costa verdecente, ó raio transparente do prácido luar? Que din as altas copas de escuro arume harpado co seu ben compasado monótono fungar?
Do teu verdor cinguido e de benignos astros, confín dos verdes castros e valeroso chan, non deas a esquecemento da inxuria o rudo encono; desperta do teu sono fogar de Breogán.
Os bos e xenerosos a nosa voz entenden, e con arroubo atenden o noso rouco son, mais só os iñorantes, e féridos e duros, imbéciles e escuros non nos entenden, non.
Os tempos son chegados dos bardos das idades que as vosas vaguidades cumprido fin terán; pois onde quer, xigante a nosa voz pregoa a redenzón da boa nazón de Breogán. | Que dizem os rumorosos na costa verdecente, ao raio transparente do plácido luar? Que dizem as altas copas de escuro arume serrado com o seu bem compassado monótono fungar?
Do teu verdor cingido e de benignos astros, confim dos verdes castros e valoroso solo, não dês a esquecimento da injúria o rude rancor; desperta do teu sono lar de Breogán.
Os bons e generosos a nossa voz entendem, e com arroubo atendem o nosso rouco som, mas só os ignorantes, e ásperos e duros, imbecis e escuros não nos entendem, não.
Os tempos são chegados dos bardos das idades que as vossas vaguidades cumprido fim terão; pois onde quer, gigante a nossa voz pregoa a redenção da boa nação de Breogán. | ¿Qué dicen los rumorosos, en la costa enverdecida al transparente rayo de la plácida luz de luna? ¿Qué dicen las altas copas de oscuro follaje arpado con su bien acompasado monótono zumbar?
De tu verdor ceñido y de benignos astros, confín de los verdes castros y del valeroso suelo, no des al olvido de la injuria el rudo enconamiento; despierta de tu sueño Hogar de Breogán.
Los buenos y generosos, nuestra voz entienden y con devoción atienden nuestro ronco sonido, pero solo los ignorantes y los salvajes y los duros, imbéciles y oscuros, no nos entienden, no.
Ya llegaron los tiempos de los bardos de las edades en que vuestras vaguedades cumplido fin tendrán; pues, por doquier, gigante nuestra voz pregona la redención de la buena Nación de Breogán. | What do the murmurers say on the lush coast under the clear shaft of the serene moonlight? What do the soaring treetops of dark bent pine twigs say in their musical monotonous hum?
Girded by Thy greenness, and by benign stars, bound of the green hill forts and O worthy land, Let not thyself into oblivion the harsh rancour of scorn; awaken from Thy slumbers, O hearth of Breoghan.
The good and generous understand our voices, and eagerly they hearken to our coarse sounds; But only the ignorant, barbaric and acerbic, those foolish and benight'd understand us not.
The times are now upon us sung by the ancient bards, when all Thy wanderings shall promptly meet their cease; For everywhere, gigantic, our voice proclaimeth aloud The redemption of the good nation of Breoghan. |