Zofia Lejmbach

Naukę rozpoczęła w Kijowie w szkole sanitariuszek; w ukończeniu tej szkoły przeszkodziła jej I wojna światowa. Jako absolwentka Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Warszawskiego odbyła staż medyczny w szpitalach warszawskich, poznańskich, w Paryżu, Rzymie i Strasburgu. Po powrocie do kraju pracowała w Szpitalu im. Karola i Marii^[3]. Ze szpitalem tym związana była przez większość swojego życia. Była ordynatorem tego szpitala od września 1939^[4]. Po wojnie pełniła funkcję kierownika Kliniki Diagnostycznej Szpitala Klinicznego przy ul. Działdowskiej, będącego kontynuatorem Szpitala Karola i Marii. Była wieloletnim sekretarzem Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego.

W latach 1915–1918 była aktywnym członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej na Kresach. W czasie okupacji pełniła funkcję szefa Służby Sanitarnej Okręgu Warszawskiego AK, w powstaniu warszawskim była szefem Służby Sanitarnej okręgu „Śródmieście”. We wrześniu 1944 roku ciężko ranna trafiła do Szpitala Powstańczego. Ewakuowała się z tego szpitala wraz z grupą kilkudziesięciu rannych do domu rodzinnego w Skoroszach pod Warszawą.

Była aktywnym członkiem Kościoła Ewangelicko-Reformowanego w Polsce; pierwszą kobietą wybraną na prezesa Konsystorza tego Kościoła^[5] w roku 1961, którą to funkcję pełniła przez dwie kadencje^[6].

Zofia Lejmbach była współautorką kilku wydawnictw z zakresu medycyny^[7]. W artykule z 1949 roku jako pierwsza opisała przypadki mukowiscydozy w Polsce, wówczas określanej jako dysporia enterobronchopancreatica congenita familiaris^[8].

W młodości w tragicznym wypadku utraciła ukochanego. Nie wyszła za mąż i nie miała własnych dzieci. Natomiast całe swe życie poświęciła dzieciom chorym i upośledzonym. Mieszkała w Warszawie, przy ulicy Górskiego^{[potrzebny przypis]}.

Zmarła w Warszawie, pochowana na cmentarzu ewangelickim przy ul. Żytniej (kwatera W-3-8)^[9].

• Lejmbach Zofia, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2009-03-24] .
• Warszawski Uniwersytet Medyczny. [dostęp 2009-03-24]. (pol.).