Zdzisław Baczyński
Zdzisław Jan Baczyński (ur. 12 października 1902 w Mikołajowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy.
 | |
 kapitan piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia | 12 października 1902 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca batalionu marszowego |
| Główne wojny i bitwy | bitwa o Lwów (1918–1919) |
| Odznaczenia | |
    | |
Życiorys
Urodził się 12 października 1902 w Mikołajowie, w rodzinie Karola i Bronisławy z Chmielewskich[1]. Był młodszym bratem Stanisława Tadeusza (ur. 1895).
W listopadzie 1918 we Lwowie, mając 16 lat brał udział w walkach o miasto. Absolwent Oficerskiej Szkoły dla Podoficerów w Bydgoszczy. 26 sierpnia 1924 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 31 sierpnia 1924 i 6. lokatą w korpusie oficerów piechoty[2], a minister spraw wojskowych wcielił do 3 pułku piechoty Legionów w Jarosławiu[3]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 31 sierpnia 1926. W grudniu 1932 ogłoszono jego przeniesienie do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej[4]. 27 czerwca 1935 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 133. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5]. W marcu 1939 pełnił służbę w 35 pułku piechoty w Brześciu na stanowisku dowódcy 4. kompanii[6].
W kampanii wrześniowej 1939 dowodził batalionem marszowym 35 pp, w składzie Grupy „Brześć” ppłk. dypl. Alojzego Horaka, uczestniczył w obronie twierdzy brzeskiej. Po agresji ZSRR na Polskę 2 października dostał się do niewoli sowieckiej. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[7].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[9].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[10][11]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[11]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Zobacz
Przypisy
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.