Zbigniew Ohanowicz
- Artykuł
- Dyskusja
Narzędzia
Ogólne
Drukuj lub eksportuj
W innych projektach
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | 7 października 1923 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | 24 grudnia 2001 |
Przebieg służby | |
Lata służby | 1944–1989 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | 2 Dywizja Zmechanizowana |
Stanowiska | dowódca dywizji |
Główne wojny i bitwy | |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Zbigniew Ohanowicz (ur. 7 października 1923 w Debesławcach w powiecie kołomyjskim, zm. 24 grudnia 2001 we Wrocławiu) – generał dywizji Wojska Polskiego.
Wywodził się ze społeczności polskich Ormian. W 1944 wstąpił do Wojska Polskiego w ZSRR. Po ukończeniu Centralnej Szkoły Podchorążych został dowódcą plutonu w Oficerskiej Szkole Piechoty nr 2. Następnie wyznaczono go na dowódcę kompanii piechoty, a potem batalionu szkolnego w 43 pułku piechoty. Od 1949 był dowódcą 32 pułku zmechanizowanego. W 1953 został zastępcą dowódcy 16 Dywizji Zmechanizowanej, a później 10 Dywizji Zmechanizowanej. Członek PPR, a następnie PZPR.
W latach 1955–1956 zajmował stanowisko dowódcy 20 Dywizji Pancernej w Szczecinku. Następnie od 1956 do 1964 był dowódcą 2 Dywizji Zmechanizowanej w Nysie.
W 1963 ukończył zaocznie Akademię Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola Świerczewskiego w Rembertowie, broniąc pracę dyplomową o przegrupowaniu dywizji zmechanizowanej na dużą odległość. W tym samym roku został mianowany generałem brygady. W 1965 został zastępcą dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego ds. liniowych. W 1968 uczestniczył jako zastępca dowódcy Armii w interwencji w Czechosłowacji. W 1971 objął obowiązki dowódcy 10 Dywizji Pancernej w Opolu. Od 1973 ponownie na stanowisku zastępcy dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego ds. liniowych. W 1975 mianowany na generała dywizji.
W związku z wypadkiem samochodowym jakiemu uległ gen. dyw. Henryk Rapacewicz, w okresie od 13 października 1977 do 26 lutego 1978 czasowo pełnił obowiązki dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego. W latach 1978–1979 był I zastępcą szefa Głównego Zarządu Szkolenia Bojowego WP. W 1979 przekazał obowiązki służbowe gen. bryg. Kazimierzowi Makarewiczowi po czym objął stanowisko attaché wojskowego i lotniczego przy Ambasadzie PRL w Budapeszcie. Na przełomie 1985 i 1986 pozostawał w dyspozycji Ministra Obrony Narodowej. W 1986 został pełnomocnikiem Rządu PRL do spraw pobytu Armii Radzieckiej w Polsce. 28 lutego 1989 został przeniesiony w stan spoczynku. W latach 1993–1994, już jako pracownik cywilny, był pełnomocnikiem dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego do spraw przejęcia i zagospodarowania mienia po wojskach Federacji Rosyjskiej.
27 sierpnia 2003 Minister Obrony Narodowej nadał Ośrodkowi Szkolenia Poligonowego Wojsk Lądowych Żagań imię patrona - generała dywizji Zbigniewa Ohanowicza[1].
W trakcie wieloletniej służby w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[2]: