Załamek T

W prawidłowym zapisie EKG załamek T pojawia się po zespole QRS, w czasie ok. 80 ms (czas ten odpowiada odcinkowi ST). Prawidłowy czas trwania załamka T powinien wynosić 120–160 ms a jego amplituda nie powinna przekraczać 0,6 mV w odprowadzeniach kończynowych oraz 1 mV w odprowadzeniach przedsercowych^[1]. Nie są to jednak ścisłe wytyczne^[2]. U zdrowej osoby w odprowadzeniach I, II, V₂–V₆ załamki T powinny osiągać wartości dodatnie, w odprowadzeniu aVR ujemne, a w pozostałych mogą osiągać zarówno wartości ujemne jak i dodatnie.

• Wysokie załamki T mogą być oznaką:
  • pobudzenia układu przywspółczulnego,
  • podwyższonego stężenia potasu w surowicy,
  • ostrego niedokrwienia mięśnia sercowego.
• Płaskie załamki T są objawem nieswoistym. Mogą towarzyszyć:
  • uszkodzeniu serca o różnej etiologii,
  • pobudzeniu układu współczulnego,
  • niedokrwistości,
  • niedoczynności tarczycy,
  • obniżonemu stężeniu potasu w surowicy,
  • menopauzie.
• Płytkie, ujemne załamki T podobnie jak płaskie, mogą powstawać na skutek uszkodzenia mięśnia sercowego o różnorakiej etiologii.
• Głębokie, ujemne załamki T występują w zawale serca.
• Dwufazowe (ujemno-dodatnie) załamki występują w przypadku:
  • bloku odnogi pęczka Hisa,
  • zespołu preekscytacji,
  • przerostu i przeciążenia komór serca.
• Naprzemienność załamka T polega na zmieniającej się amplitudzie wychylenia krzywej EKG w co drugim cyklu pracy serca. Stwierdzenie naprzemienności wskazującej na zwiększone ryzyko napadowego częstoskurczu komorowego, migotania komór oraz śmierci sercowej, często nie jest możliwe podczas wzrokowej oceny EKG i wymaga analizy komputerowej.