Yannick Noah
Yannick Noah (ur. 18 maja 1960 w Sedanie) – francuski tenisista, zwycięzca French Open 1983 w grze pojedynczej i French Open 1984 w grze podwójnej, lider rankingu deblowego, reprezentant w Pucharze Davisa.
 Hélène Ségara i Yannick Noah | |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 18 maja 1960 |
| Wzrost | 193 cm |
| Gra | praworęczna, jednoręczny backhand |
| Status profesjonalny | 1977 |
| Zakończenie kariery | 1996 |
| Gra pojedyncza | |
| Wygrane turnieje | 23 |
| Najwyżej w rankingu | 3 (7 lipca 1986) |
| Australian Open | SF (1990) |
| Roland Garros | W (1983) |
| Wimbledon | 3R (1979, 1985) |
| US Open | QF (1983, 1985, 1989) |
| Gra podwójna | |
| Wygrane turnieje | 16 |
| Najwyżej w rankingu | 1 (25 sierpnia 1986) |
| Australian Open | 2R (1990) |
| Roland Garros | W (1984) |
| Wimbledon | QF (1987) |
| US Open | F (1985) |
| Strona internetowa | |
Po zakończeniu kariery sportowej rozpoczął karierę muzyczną. Jest wykonawcą piosenek reggae.
Yannick Noah jest ojcem koszykarza zawodowej ligi NBA Joakima Noaha[1].
Kariera tenisowa
Jako zawodowy tenisista startował w latach 1977–1996.
W grze pojedynczej wygrał 23 turnieje rangi ATP World Tour i osiągnął 13 finałów. W 1983 roku był najlepszy podczas wielkoszlemowego French Open, po pokonaniu w finale Matsa Wilandera.
W grze podwójnej odniósł 16 triumfów turniejowych z cyklu ATP World Tour i 9 razy uczestniczył w finale. W 1984 roku zwyciężył we French Open, podczas którego tworzył parę z Henrim Lecontem. Wspólnie z Lecontem awansował w 1985 roku do finału US Open, a w 1987 dotarł, tym razem z Guym Forgetem do finału Rolanda Garrosa.
W latach 1978–1990 Noah reprezentował Francję w Pucharze Davisa. Zagrał łącznie w 61 meczach, z których w 39 zwyciężył. W 1991 roku został kapitanem reprezentacji i doprowadził Francuzów do zwycięstwa w zawodach, pierwszego od 49 lat. W finale pokonali 3:1 Stany Zjednoczone. Sukces ten Francuzi powtórzyli w 1996 roku, tym razem po finale zwycięskim ze Szwecją.
W rankingu gry pojedynczej Noah najwyżej był na 3. miejscu (7 lipca 1986), a w klasyfikacji gry podwójnej na 1. pozycji (25 sierpnia 1986). Jako lider w zestawieniu deblistów znajdował się przez 19 tygodni.
W 2005 roku został włączony do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
Od sezonu 2016 jest kapitanem reprezentacji Francji w Pucharze Davisa[2]. Podczas edycji 2017 doprowadził reprezentację do pierwszego triumfu w turnieju od 2001 roku, a w finale Francuzi pokonali 3:2 Belgię[3].
Finały w turniejach wielkoszlemowych
Gra pojedyncza (1–0)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 5 czerwca 1983 | French Open, Paryż | Ceglana |  Mats Wilander | 6:2, 7:5, 7:6 |
Gra podwójna (1–2)
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 9 czerwca 1984 | French Open, Paryż | Ceglana |  Henri Leconte |  Pavel Složil Tomáš Šmíd | 6:4, 2:6, 3:6, 6:3, 6:2 |
| Finalista | 1. | 7 września 1985 | US Open, Nowy Jork | Twarda | Henri Leconte |  Ken Flach Robert Seguso | 7:6, 6:7, 6:7, 0:6 |
| Finalista | 2. | 6 czerwca 1987 | French Open, Paryż | Ceglana | Guy Forget | Anders Järryd Robert Seguso | 7:6, 7:6, 3:6, 4:6, 2:6 |
Kariera muzyczna
Wziął udział w nagraniu singla charytatywnego "Je reprends ma route" wspierającego organizację UNITAID, który ukazał się 24 września 2012, wykonanego przez formację Les Voix de l'Enfant (Głos dziecka)[4] w towarzystwie takich wykonawców jak Quentin Mosimann, Matt Pokora, Emmanuel Moire, Joyce Jonathan, Gérard Lenorman, Florent Mothe, Mikelangelo Loconte, Pedro Alves, Merwan Rim i Marie Myriam.
Nagrał albumy solowe:
Przypisy
Bibliografia
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-10-12] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-10-12] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-10-12] (ang.).