Wojciech Konstanty Breza

Urodzony w rodzinie francuskiego pochodzenia. Syn Mikołaja Tytusa i Zofii z d. Żychlińskiej^[5]. Wielokrotnie wybierany posłem na sejm^[5]. Poseł sejmiku średzkiego na sejm 1661 roku^[6]. W 1661 został łowczym poznańskim i starostą nowodworskim. Po abdykacji Jana Kazimierza popierał w sejmie Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Poseł sejmiku generalnego pruskiego na sejm 1664/1665 roku^[6]. Był elektorem Michała Korybuta Wiśniowieckiego z województwa poznańskiego w 1669 roku^[7]. W 1673 jako poseł próbował bezskutecznie nakłonić Szwecję do udzielenia Polsce pomocy w wojnie z Turcją. Na wieść o śmierci króla Michała wraz z Władysławem Rejem wysunął kandydaturę księcia Jerzego duńskiego do tronu polskiego^[5]. Jako poseł na sejm konwokacyjny 1674 roku z województwa poznańskiego był członkiem konfederacji generalnej zawiązanej 15 stycznia 1674 roku na tym sejmie^[8]. Zrezygnował z popierania kandydatury duńskiej, stając się zwolennikiem Jana Sobieskiego^[5]. Poseł sejmiku średzkiego na sejm koronacyjny 1676 roku, sejm 1681 roku^[9]. Poseł sejmiku średzkiego województw poznańskiego i kaliskiego na sejm 1677 roku^[10]. Poseł sejmiku płockiego na sejm 1678/1679 roku^[9]. Jako poseł wielokrotnie wybierany do komisji, szczególnie tych mających na celu rozwiązywanie spraw spornych z Brandenburgią. Był przeciwnikiem profrancuskiej polityki króla i jego planów odzyskania Prus Książęcych przy pomocy Francji^[5]. Stronnik elektora, którego informował o posunięciach Rzeczypospolitej, pobierając za to wynagrodzenie. Razem z Krzysztofem Grzymułtowskim zapewniał Hohenzollerna, że z polskiej strony nie dojdzie do ataku na Prusy Książęce^[5]. Przeciwnik planowanych przez Jana Sobieskiego reform wewnętrznych, uważał elektora za obrońcę swobód szlacheckich. W 1681, po zbliżeniu się do króla, mianowany kasztelanem poznańskim. Nie zrywając z elektorem, w 1683 poparł na sejmie politykę Jana III i sojusz z cesarzem^[5]. W 1684 pomyślnie odprawił poselstwo do Berlina w sprawie posiłków na wojnę turecką. W 1687 został wojewodą kaliskim, a w 1692 poznańskim. Ufundował kościół w Skrzatuszu koło Wałcza^[5].

Po zerwanym sejmie konwokacyjnym 1696 roku przystąpił 28 września 1696 roku do konfederacji generalnej^[11]. W 1697 roku był elektorem Augusta II Mocnego z województwa poznańskiego^[12], podpisał jego pacta conventa^[13].

Zmarł w 1698 i został pochowany w Poznaniu, prawdopodobnie w kościele karmelitów^[5].

Kolejno żonaty z Katarzyną Jadwigą Denhoffówną, Anną Konstancją Wejherówną i Teresą Konstancją Opalińską, nie doczekał się potomstwa^[5].

• Antoni Gąsiorowski, Jerzy Topolski (red.): Wielkopolski Słownik Biograficzny. Warszawa-Poznań: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1981, s. 79. ISBN 83-01-02722-3.