Witold Jełowicki
Witold Bożeniec Jełowicki herbu własnego (ur. 1874, zm. 2 maja 1927 w Ożeninie) – polski prawnik, adwokat, sędzia.
Data urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Zawód, zajęcie | prawnik, sędzia |
Narodowość | polska |
Odznaczenia | |
![]() |
Urodził się w 1874 jako syn Gracjana (1840-1916) i Eweliny z domu Sulatyckiej herbu Sas (1853-1892).
Ukończył studia prawa na Uniwersytet Kijowskim. Jego rozprawa konkursowa dotycząca eksterytorialności została odznaczona srebrnym medalem przez władze uczelni[1]. Kontynuował kształcenie prawnicze zagranicą, po czym odbył praktykę aplikancką. Został zatrudniony w Ministerstwie Sprawiedliwości Imperium Rosyjskiego w Petersburgu, gdzie pracował przy ustawodawstwie. Później przeszedł do adwokatury w tym mieście.
W 1918 był członkiem Związku Czynnej Polityki Narodowej, jednego z trzech ugrupowań Polaków na Ukrainie[2]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do służby sądowniczej II Rzeczypospolitej. Został mianowany na urząd prezesa Sądu Okręgowego w Łucku od 20 listopada 1920[3]. Był organizatorem sądownictwa polskiego na Wołyniu.
2 maja 1922 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[4].
Zmarł 2 maja 1927 w Ożeninie. Jego żoną była Maria Korwin-Piotrowska (1880-1903), z którą miał synów Stefana (1902-1942) i Witolda (1903-1977).
Przypisy
Bibliografia
- Janusz Jamontt. Romuald Jaśkiewicz (wspomnienie pośmiertne). „Gazeta Sądowa Warszawska”, s. 288-289, Nr 21 z 23 maja 1927.
- Romuald Jaśkiewicz – profil w bazie Sejm Wielki. sejm-wielki.pl. [dostęp 2015-09-28].