Wiktor Czopp
Wiktor Wilhelm Czopp (ur. 11 czerwca 1891 we Lwowie, zm. 1969) – podpułkownik dyplomowany artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, wyznania mojżeszowego[1].
![]() | |
Data i miejsce urodzenia | 11 czerwca 1891 |
---|---|
Data śmierci | 1969 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska | dowódca pułku |
Główne wojny i bitwy | I wojna światowa |
Odznaczenia | |
![]() ![]() ![]() ![]() ![]() ![]() |
Życiorys
Urodził się 11 czerwca 1891 we Lwowie, w rodzinie Adolfa (Abrahama) i Laury (lei) z Goldstaubów[2][1][3]. W 1910 ukończył naukę i złożył egzamin maturalny w c. k. Gimnazjum VI we Lwowie[4]. Następnie ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Franciszkańskiego we Lwowie[2]. W międzyczasie (1912) został członkiem Związku Walki Czynnej i Związku Strzeleckiego[5].
6 sierpnia 1914 wstąpił do oddziałów strzeleckich[3]. Początkowo służył w 4. kompanii III batalionu, a od 28 lutego 1915 w I batalionie 1 Pułku Piechoty[3]. 29 września 1914 został mianowany chorążym[6]. Z dniem 1 lipca 1915 Komenda Legionów Polskich mianowała go podporucznikiem[3]. Od 4 lutego 1915 przebywał w Szpitalu Rezerwowym mieszczącym się w Szkole Ludowej w Kętach[7]. Po wyzdrowieniu wrócił do I batalionu, a następnie został przeniesiony do 6 Pułku Piechoty[3]. 31 stycznia 1916 został przeniesiony do 1 Pułku Artylerii[3]. 21 kwietnia 1916 został przydzielony z macierzystego pułku na stanowisko dowódcy Kolumny Amunicyjnej PA/2 w Dywizyjnym Parku Amunicyjnym[3]. 1 kwietnia został mianowany podporucznikiem artylerii[6]. 13 sierpnia 1917, po kryzysie przysięgowym, został zwolniony z Legionów Polskich[3]. Później służył w Polskim Korpusie Posiłkowym jako I oficer baterii haubic. Po bitwie pod Rarańczą (15–16 lutego 1918) został internowany w Szeklence, a następnie sądzony w procesie legionistów w Máramarossziget (8 czerwca–2 października 1918)[3].
25 października 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podporucznika[8]. 8 listopada 1918 Rada Regencyjna mianowała go porucznikiem ze starszeństwem z 12 października 1918[9]. 28 maja 1919 został odkomenderowany z 9 Pułku Artylerii Polowej do Oddziału III Naczelnego Dowództwa Wojska Polskiego[10]. 9 września 1920 jako oficer Naczelnego Dowództwa WP został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w artylerii, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[11]. Był także oficerem sztabu 17 Dywizji Piechoty[3].
2 stycznia 1921 został przydzielony do Szkoły Sztabu Generalnego w Warszawie, w charakterze słuchacza II Kursu. Jego oddziałem macierzystym był nadal 9 Pułk Artylerii Polowej[12]. 6 września 1921, po ukończeniu kursu i otrzymaniu „pełnych kwalifikacji do pełnienia służby na stanowiskach Sztabu Generalnego”, został przydzielony do Inspektoratu Armii Nr 2 na stanowisko II referenta[13][14][15]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 13. lokatą w korpusie oficerów artylerii[16]. Z dniem 15 października 1922 został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego w Warszawie[17]. W 1923 pełnił służbę w 2 Dywizji Piechoty Legionów w Kielcach na stanowisku szefa sztabu[18]. 31 marca 1924 prezydent RP nadał mu stopień majora ze starszeństwem z dnia 1 lipca 1923 i 10. lokatą w korpusie oficerów artylerii[19]. Z dniem 15 października 1924 został przeniesiony do 2 Pułku Artylerii Polowej Legionów w Kielcach na stanowisko dowódcy III dywizjonu[20][21]. Później został przeniesiony do kadry oficerów artylerii i ponownie przydzielony do Oddziału IV SG[22], a w październiku 1926 przydzielony do 8 Dywizji Piechoty na stanowisko szefa sztabu[23][24]. W grudniu 1929 został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr V w Krakowie na stanowisko szefa Oddziału Ogólnego[25][2]. We wrześniu 1930 został przeniesiony do 5 pułku artylerii ciężkiej w Krakowie na stanowisko dowódcy dywizjonu[26][27]. W październiku 1931 został przeniesiony do 3 Pułku Artylerii Ciężkiej w Wilnie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[28][29]. 14 grudnia 1931 prezydent RP nadał mu stopień podpułkownika z dniem 1 stycznia 1932 i 1. lokatą w korpusie oficerów artylerii[30][31]. W 1938 został przeniesiony do 5 pac na stanowisko I zastępcy dowódcy pułku[32]. 24 sierpnia 1939 objął dowództwo tego pułku i na jego czele walczył w kampanii wrześniowej[33][34][35]. 20 września 1939, po bitwie pod Tomaszowem Lubelskim, na czele grupy oficerów i żołnierzy zdołał wyjść z okrążenia[36]. Przedostał się do Francji, a następnie Wielkiej Brytanii. Zmarł na emigracji[3].
4 grudnia 1919 ożenił się z Wandą Eberhardt[2] (1897–1968)[37], z którą miał córkę.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Niepodległości – 16 września 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[38]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[39]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 16 marca 1928 „za zasługi na polu wiedzy wojskowej”[40][39]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[5]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[5]
- Medal Zwycięstwa[5]
Przypisy
Bibliografia
- Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum VI. we Lwowie za rok szkolny 1909/10. Lwów: Nakładem Funduszu Naukowego, 1910.
- Lista Chorych, Rannych, Zabitych i Zaginionych Legionistów do Kwietnia 1915 roku. Piotrków: Centralny Oddział Ewidencyjno-Werbunkowy Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego, 1915-08-01.
- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Lista oficerów Sztabu Generalnego (stan z dnia 31 grudnia 1925 roku). Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1926.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Lista oficerów dyplomowanych (stan z dnia 15 kwietnia 1931 roku). Warszawa: Sztab Główny, 1931.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Stanisław Łoza: Czy wiesz kto to jest?. Warszawa: Główna Księgarnia Wojskowa, 1938.
- Ludwik Głowacki: Działania wojenne na Lubelszczyźnie w roku 1939. Wyd. 2. Lublin: Wydawnictwo Lubelskie, 1986. ISBN 83-222-0377-2.
- Władysław Steblik: Armia „Kraków” 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07434-8.
- Piotr Zarzycki: 5 Pułk Artylerii Ciężkiej. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1996, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 83-87103-18-7.
- Piotr Stawecki: Oficerowie dyplomowani wojska Drugiej Rzeczypospolitej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1997. ISBN 83-04-04390-4.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Andrzej Wszendyrówny. II kurs Wojennej Szkoły Sztabu Generalnego w budowaniu bezpieczeństwa państwa (1920–1921). „Bellona”. 4 (687), 2016. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej. ISSN 1897-7065.