Wikipedysta:Kubaj98/Stosunki polsko-serbskie
Stosunki polsko-serbskie - stosunki funkcjonujące pomiędzy Polską i Serbią. Stosunki dyplomatyczne pomiędzy Rzeczpospolitą Polską i Królestwem Serbów, Chorwatów i Słoweńców rozpoczęły się w 1919 roku. Oba kraje posiadają ambasady w swoich stolicach.
Średniowiecze
Wśród przodków królowej Jadwigi (król Polski w latach 1384-1399) doszukać się można króla Serbii Stefana Dragutina[1].
Niektóre źródła wzmiankują obecność Serbów na dworze króla Władysława II Jagiełły (król Polski w latach 1386-1434)[2].
Polski szlachcic Zawisza Czarny uczestniczył w oblężeniu fortecy Gołubiec w 1428 roku u boku Króla Czech[3].
Serbowie, razem z Polakami uczestniczyli także w kampanii przeciwko Ottomanom w latach 1443-1444 (zakończonej bitwą pod Warną)[4].
Czasy nowożytne
Po zajęciu Serbii przez Ottomanów, wielu serbskich skrzypków trafiło do Polski, gdzie byli doceniani przez poetów XVII i XVIII-wiecznych, jako bardzo utalentowani[5][6].
XIX wiek
Po upadku Powstania Listopadowego w 1831 roku, wielu uczestników popowstaniowej emigracji trafiło do Księstwa Serbii. Między innymi serbski polityk Ilija Garašanin nawiązał kontakty z księciem Adamem Jerzym Czartoryskim, który miał wesprzeć go w tworzeniu projektu Wielkiej Serbii[7].
Zarówno Polacy uczestniczyli w Pierwszym Powstaniu Serbskim (1803-1813), jak i Serbowie uczestniczyli w Powstaniu Styczniowym (1863-1864)[8].
Adam Mickiewicz wspominał często o literaturze serbskiej podczas swoich prelekcji dotyczących literatury słowiańskiej w College de France, poświęcając serbskim eposom poetyckim osobne wykłady[9].
Polacy i Serbowie współtworzyli organizacje o charakterze panslawistycznym[10].
Wojny światowe
W marcu 1914 roku między innymi polskie i serbskie siły wylądowały w Odessie jako siły sprzymierzone do walki z Państwami Centralnymi. Siły utworzone przez przedstawicieli tych narodowości wspólnie działały na Syberii, dochodząc aż do Harbinu, gdzie stanowili trzon sił białych w wojnie domowej w Rosji[11].
Podczas II Wojny Światowej zarówno Polacy jak i Serbowie, będąc Słowianami, doświadczali zbrodni wojennych i Holocaustu. W jugosłowiańskiej partyzantce w latach 1942-1943 służyły trzy osobne oddziały złożone z Polaków[12].
Polskie stanowisko ws. Kosowa
Rzeczpospolita Polska uznała niepodległość Kosowa 26 lutego 2008 roku, podczas gdy deklarację uznano 17 lutego[13]. Jednak uznanie tej niepodległości nie spotykało się z pełnym poparciem społeczeństwa polskiego. Polska pozostawiła także siły w Kosowie w ramach NATO-wskiej stabilizacji tego miejsca.
Przypisy
Kategoria:RelacjeKategoria:PolskaKategoria:SerbiaKategoria:Dyplomacja III RzeczypospolitejKategoria:Stosunki polsko-serbskie