Wikipedysta:Kornick/brudnopis

RMS Lancastria (later HMT Lancastria) was a British Cunard liner requisitioned by the UK Government during World War II. She was sunk on 17 June 1940 during Operation Ariel. Having received an emergency order to evacuate British nationals and troops in excess of its capacity of 1,300 passengers, modern estimates range between 3,000 and 5,800 fatalities—the largest single-ship loss of life in British maritime history. The sinking of HMT Lancastria claimed more lives than the combined losses of the RMS Titanic (1,517 passengers and crew) and RMS Lusitania (1,198 passengers).

[tłumaczenie]

RMS Lancastria (później HMT Lancastria) był brytyjskim liniowcem pasażerskim, należącym do Cunard Line, który został zarekwirowany przez rząd brytyjski podczas II Wojny Światowej. Zatonął 17 czerwca 1940 roku podczas operacji Ariel. Po otrzymaniu nagłego rozkazu ewakuowania brytyjskich obywateli i żołnierzy z Francji, w ilości przekraczającej jego pojemność 1300 pasażerów, zatonął po zbombardowaniu przez niemieckie samoloty. Według współczesnych szacunków, liczba ofiar była pomiędzy 3000 - 5800 osób. Była to największa strata w pojedynczym zatonięciu statku w historii brytyjskiej marynarki. Zatonięcie HMT Lancastria spowodowało większą ilość ofiar niż zatonięcie RMS Titanica (1517 pasażerów i załogi) i RMS Lusitania (1198 pasażerów).

=================

The Siege of Calais (1940) was a battle for the port of Calais during the Battle of France in 1940. The siege was fought at the same time as the Battle of Boulogne, just before Operation Dynamo, the evacuation of the British Expeditionary Force (BEF) through Dunkirk. After the Franco-British counter-attack at the Battle of Arras (21 May), German units were held back to be ready to resist a resumption of the counter-attack on 22 May, despite the protests of General Heinz Guderian, the commander of the XIX Armee Korps, who wanted to rush north up the Channel coast to capture Boulogne, Calais and Dunkirk. An attack by part of the XIX Armee Korps was not authorised until 12:40 a.m. on the night of 21/22 May.

"" Oblężenie Calais (1940) była bitwą o port w Calais we Francji podczas Bitwy o Francję w 1940 roku. Oblężenie trwało w tym samym czasie jak i Bitwa pod Boulogne, tuż przed Operacją Dynamo, czyli ewakuacją Brytyjskich Sił Ekspedycyjnych (BEF) przez Dunkierkę. Po Francusko-Brytyjskim kontrataku w bitwie pod Arras (21 maja) jednostki niemieckie zostały powstrzymane, by przygotować się do oporu przed wznowieniem kontrataku 22 maja, o,imo protestów generała Heinza Guderiana, dowódcę 19 Korpusu Armii, który chciał uderzać na północ do brzegu Kanału i uchwycić Boulogne, Calais i Dunkierkę. Atak części 19 Korpusu Armii nie został zatwierdzony aż do 00:40 rano w noc z 21 na 22 maja.

By the time that the 10th Panzer Division was ready to attack Calais, the British 30th Infantry Brigade and 3rd Royal Tank Regiment (3rd RTR) had reinforced the French and British troops in the port. On 22 May, the British troops had established roadblocks outside the town and French rearguards skirmished with German armoured units, as they advanced towards Calais. British tanks and infantry had been ordered south to reinforce Boulogne but were too late. They then received orders to escort a food convoy to Dunkirk but found the road blocked by German troops. On 23 May, the British began to retire to the old Calais walls (built in the 1670s) and on 24 May, the siege began. The attacks by the 10th Panzer Division were mostly costly failures and by evening, the Germans reported that about half their tanks had been knocked out and a third of the infantry were casualties. The German attacks were supported by the Luftwaffe, while the Allied defenders were supported by their navies delivering supplies, evacuating wounded and bombarding German targets around the port.

"" Do czasu aż 10 Dywizja Pancerna była gotowa do ataku Calais, brytyjska 30 Brygada Piechoty i 3 Królewski Regiment Czołgowy (Pancerny) (3 RTR) wzmocnił francuskie i brytyjskie siły w porcie. 22 maja brytyjskie oddziały ustawiły zapory drogowe na granicach miasta i francuskie oddziały tyłowe miały potyczki z niemieckimi jednostkami zbrojnymi, kiedy posuwały się w kierunku Calais. Brytyjskie czołgi i piechota dostały rozkaz posuwać się na południe, by wzmocnić Boulogne, ale przybyły zbyt późno. Wówczas otrzymali rozkazy by ochraniać konwój do Duknkierki, ale znalazły drogę zablokowaną przez siły niemieckie. 23 maja Brytyjczycy rozpoczęli wycofanie do murów starego Calais (zbudowanych w 1670-ych) i 24 maja rozpoczęło się oblężenie. Ataki na 10 Dywizję Pancerną były w większości kosztownymi porażkami i do wieczora Niemcy raportowali, że okoły połowy ich czołgów zostało wyeliminowanych i 1/3 piechoty miała straty. Niemieckie ataki były wspierane przez Luftwaffe, podczas gdy alianccy obrońcy byli wsparci przez ich marynarkę, dostarczającą zaopatrzenie, ewakuującą rannych i bombardujących cele niemieckie wokół portu.

On the night of 24/25 May, the defenders were forced to withdraw from the southern enceinte, to a line covering the Old Town and Citadel; attacks next day against this shorter line were repulsed. The Germans tried several times to persuade the garrison to surrender but orders had been received from London to hold out, because an evacuation had been forbidden by the French commander of the northern ports. More German attacks early on 26 May failed and the German commander was given an ultimatum that if Calais was not captured by 2:00 p.m., the attackers would be pulled back and the town levelled by the Luftwaffe. The Anglo-French defences began to collapse in the early afternoon and at 4:00 p.m. the order "every man for himself" was given to the defenders, as Le Tellier, the French commander surrendered. Next day, small naval craft entered the harbour and lifted about 400 men, while aircraft of the RAF and Fleet Air Arm dropped supplies and attacked German artillery emplacements.

In 1949, Churchill wrote that the defence of Calais delayed the German attack on Dunkirk, helping to save the 300,000 soldiers of the BEF, a claim that Guderian contradicted in 1951. In 1966, Lionel Ellis, the British official historian, wrote that three panzer divisions had been diverted by the defence of Boulogne and Calais, giving the Allies time to rush troops to close a gap west of Dunkirk. In 2006, Karl-Heinz Frieser wrote that the halt order issued to the German unit commanders because of the Anglo-French attack at the Battle of Arras (21 May) had a greater effect than the siege. Hitler and the higher German commanders panicked because of their fears of flank attacks, when the real danger was of the Allies retreating to the coast before they could be cut off. Reinforcements sent from Britain to Boulogne and Calais arrived in time to forestall the Germans and hold them off when they advanced again on 22 MayThe Siege of Calais (1940) was a battle for the port of Calais during the Battle of France in 1940. The siege was fought at the same time as the Battle of Boulogne, just before Operation Dynamo, the evacuation of the British Expeditionary Force (BEF) through Dunkirk. After the Franco-British counter-attack at the Battle of Arras (21 May), German units were held back to be ready to resist a resumption of the counter-attack on 22 May, despite the protests of General Heinz Guderian, the commander of the XIX Armee Korps, who wanted to rush north up the Channel coast to capture Boulogne, Calais and Dunkirk. An attack by part of the XIX Armee Korps was not authorised until 12:40 a.m. on the night of 21/22 May.

By the time that the 10th Panzer Division was ready to attack Calais, the British 30th Infantry Brigade and 3rd Royal Tank Regiment (3rd RTR) had reinforced the French and British troops in the port. On 22 May, the British troops had established roadblocks outside the town and French rearguards skirmished with German armoured units, as they advanced towards Calais. British tanks and infantry had been ordered south to reinforce Boulogne but were too late. They then received orders to escort a food convoy to Dunkirk but found the road blocked by German troops. On 23 May, the British began to retire to the old Calais walls (built in the 1670s) and on 24 May, the siege began. The attacks by the 10th Panzer Division were mostly costly failures and by evening, the Germans reported that about half their tanks had been knocked out and a third of the infantry were casualties. The German attacks were supported by the Luftwaffe, while the Allied defenders were supported by their navies delivering supplies, evacuating wounded and bombarding German targets around the port.

On the night of 24/25 May, the defenders were forced to withdraw from the southern enceinte, to a line covering the Old Town and Citadel; attacks next day against this shorter line were repulsed. The Germans tried several times to persuade the garrison to surrender but orders had been received from London to hold out, because an evacuation had been forbidden by the French commander of the northern ports. More German attacks early on 26 May failed and the German commander was given an ultimatum that if Calais was not captured by 2:00 p.m., the attackers would be pulled back and the town levelled by the Luftwaffe. The Anglo-French defences began to collapse in the early afternoon and at 4:00 p.m. the order "every man for himself" was given to the defenders, as Le Tellier, the French commander surrendered. Next day, small naval craft entered the harbour and lifted about 400 men, while aircraft of the RAF and Fleet Air Arm dropped supplies and attacked German artillery emplacements.

In 1949, Churchill wrote that the defence of Calais delayed the German attack on Dunkirk, helping to save the 300,000 soldiers of the BEF, a claim that Guderian contradicted in 1951. In 1966, Lionel Ellis, the British official historian, wrote that three panzer divisions had been diverted by the defence of Boulogne and Calais, giving the Allies time to rush troops to close a gap west of Dunkirk. In 2006, Karl-Heinz Frieser wrote that the halt order issued to the German unit commanders because of the Anglo-French attack at the Battle of Arras (21 May) had a greater effect than the siege. Hitler and the higher German commanders panicked because of their fears of flank attacks, when the real danger was of the Allies retreating to the coast before they could be cut off. Reinforcements sent from Britain to Boulogne and Calais arrived in time to forestall the Germans and hold them off when they advanced again on 22 May

By the time that the 10th Panzer Division was ready to attack Calais, the British 30th Infantry Brigade and 3rd Royal Tank Regiment (3rd RTR) had reinforced the French and British troops in the port. On 22 May, the British troops had established roadblocks outside the town and French rearguards skirmished with German armoured units, as they advanced towards Calais. British tanks and infantry had been ordered south to reinforce Boulogne but were too late. They then received orders to escort a food convoy to Dunkirk but found the road blocked by German troops. On 23 May, the British began to retire to the old Calais walls (built in the 1670s) and on 24 May, the siege began. The attacks by the 10th Panzer Division were mostly costly failures and by evening, the Germans reported that about half their tanks had been knocked out and a third of the infantry were casualties. The German attacks were supported by the Luftwaffe, while the Allied defenders were supported by their navies delivering supplies, evacuating wounded and bombarding German targets around the port.

On the night of 24/25 May, the defenders were forced to withdraw from the southern enceinte, to a line covering the Old Town and Citadel; attacks next day against this shorter line were repulsed. The Germans tried several times to persuade the garrison to surrender but orders had been received from London to hold out, because an evacuation had been forbidden by the French commander of the northern ports. More German attacks early on 26 May failed and the German commander was given an ultimatum that if Calais was not captured by 2:00 p.m., the attackers would be pulled back and the town levelled by the Luftwaffe. The Anglo-French defences began to collapse in the early afternoon and at 4:00 p.m. the order "every man for himself" was given to the defenders, as Le Tellier, the French commander surrendered. Next day, small naval craft entered the harbour and lifted about 400 men, while aircraft of the RAF and Fleet Air Arm dropped supplies and attacked German artillery emplacements.

In 1949, Churchill wrote that the defence of Calais delayed the German attack on Dunkirk, helping to save the 300,000 soldiers of the BEF, a claim that Guderian contradicted in 1951. In 1966, Lionel Ellis, the British official historian, wrote that three panzer divisions had been diverted by the defence of Boulogne and Calais, giving the Allies time to rush troops to close a gap west of Dunkirk. In 2006, Karl-Heinz Frieser wrote that the halt order issued to the German unit commanders because of the Anglo-French attack at the Battle of Arras (21 May) had a greater effect than the siege. Hitler and the higher German commanders panicked because of their fears of flank attacks, when the real danger was of the Allies retreating to the coast before they could be cut off. Reinforcements sent from Britain to Boulogne and Calais arrived in time to forestall the Germans and hold them off when they advanced again on 22 May

The Hunt for Red October was Tom Clancy's 1984 debut novel.

Książka opowiada historię analityka CIA, który przewodzi grupie oficerów marynarki Stanów Zjednoczonych, dążących do przejęcia najnowocześniejszej radzieckiej atomowej łodzi podwodnej z 26 dezerterującymi radzieckimi oficerami, przeplecionymi przygodami kapitana radzieckiej łodzi podwodnej, Marko Aleksandrowicza Ramiusa i Jacka Ryana, byłego analityka CIA.

Powieść została pierwotnie opublikowana w Prasowym Instytucie Marynarki Stanów Zjednoczonych - jako jedna z pierwszych prac fabularnych, jakie kiedykolwiek opublikował i nadal jest jej największym sukcesem.

Litewska wojna domowa (1381-1384)

Konflikt pomiędzy Jagiełłą a Kiejstutem i Witoldem
Czas	1381–1384
Miejsce	Żmudź, Litwa
Przyczyna	walka o władzę nad Wielkim Księstwem Litewskim pomiędzy Jagiełłą a Kiejstutem i Witoldem
Wynik	Tymczasowe porozumienie między Jagiełłą a Witoldem
Strony konfliktu
Zakon Krzyżacki Wielkie Księstwo Litewskie
Dowódcy
Kiejstut Witold Kiejstutowicz Winrich von Kniprode Konrad Zöllner von Rothenstein Jagiełło

Marko Aleksandrowicz Ramius, litewski dowódca łodzi podwodnej Marynarki Radzieckiej, zamierza zdezerterować ze swoimi oficerami na pokładzie eksperymentalnej atomowej łodzi podwodnej Czerwony Październik, okrętu klasy Tajfun, wyposażonego w rewolucyjny system niewykrywalnego napędu, który powoduje, że akustyczne wykrycie przez sonar jest niezmiernie trudne. Rezultatem jest strategiczna platforma rakietowa, zdolna niezauważenie prześlizgnąć się na wody amerykańskie i wystrzelić rakiety nuklearne bez ostrzeżenia.

Strategiczna wartość Czerwonego Października nie została niezauważona przez Ramiusa, ale inne fakty dały impuls do jego decyzji ucieczki. Jego żona, Natalia, zmarła w rękach lekarza, który był niekompetentny i nietrzeźwy, jednakżę lekarz uniknął kary z powodu swego statusu syna członka Politbiura. Przedwczesna śmierć Natalii, w połączeniu z długotrwałym niezadowoleniem Ramiusa z bezduszności radzieckiej władzy i jego obawą, że Czerwony Październik zdestabilizuje sytuację światową, wyczerpały tolerancję Ramiusa dla wad radzieckiego systemu.

Kiedy okręt opuścił stocznię w porcie Polarny, Ramius zabił Iwana Putina, swego oficera politycznego, żeby zapewnić, by Putin nie przeszkodził w jego ucieczce. Przed rejsem Ramius wysłał list do admirała Jurija Padorina, wuja Natalii, bezczelnie oznajmiając zamiar ucieczki. Radziecka Flota Północna wypłynęła by zatopić Czerwony Październik, pod pretekstem misji ratunkowej.W międzyczasie, Jack Ryan, wysokiej rangi analityk CIA, leci z Londynu do Langley w Wirginii, by wręczyć zdjęcia Czerwonego Października, wykonane przez MI6, zastępcy dyrektora wywiadu. Ryan konsultuje się z przyjacielem z Akademii Marynarki USA, byłym podwodniakiem Skipem Tylerem i odkrywa, że nowe zmiany konstrukcyjne w Czerwonym Październiku to niewykrywalny napęd.

Litewska Wojna Domowa w latach 1381-1384 była pierwszym zmaganiem o władzę pomiędzy kuzynami: Jagiełłą, Wielkim Księciem Litewskim późniejszym Królem Polski a Witoldem. Rozpoczęła się po tym, jak Jagiełło podpisał Traktat w lasach dawidyskich z Zakonem Krzyżackim, który był wymierzony przeciwko Kiejstutowi, ojcu Witolda. Kiejstut na krótko przejął władzę w Wielkim Księstwie, ale został zdradzony przez zwolenników Jagiełły, w większości z Wilna. Podczas negocjacji rozejmu Kiejstut i Witold zostali aresztowani i odtransportowani do zamku w Krewie. Kiejstut zmarł tam tydzień później, ale Witold zdołał zbiec i następnie zawarł przymierze z Krzyżakami. W konsekwencji ich połączone siły najechały ziemie litewskie.

Ostatecznie kuzyni pogodzili się, ponieważ Jagiełło potrzebował ustabilizowania sytuacji w kraju wobec spodziewanych negocjacji z Wielkim Księstwem Moskiewskim i Królestwem Polskim w sprawie możliwej chrystianizacji Litwy. Wojna nie zakończyła walki o władzę; walka była kontynuowana w czasie następnej Litewskiej wojny domowej (1389-1392, która została zakończona Ugodą w Ostrowie. Po ponad 10 latach zmagań Witold ostatecznie został Wielkim Księciem Litwy i rządził krajem przez ponad 38 lat.