Wikipedysta:Andreypl/brudnopis

Urodził się w rodzinie Henryka i Marii Philips, córki Jana Frąckowiaka (starszy sierżant).Naukę rozpoczął w 1964 roku w Szkole Podstawowej nr 90 w Poznaniu. W 1976 roku uzyskał maturę w VIII Liceum Ogólnokształcące im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1980 ukończył studia prawnicze na Wydziale Prawa na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza.Temat jego pracy magisterskiej, obronionej z wyróżnieniem, brzmiał "Mikropaństwa jako podmiot prawa międzynarodowego publicznego” napisana pod kierunkiem profesora Jerzego Tyranowskiego.Następnie podjął pracę naukową w Urzędzie Gminy w Suchym Lesie, zdobywając jednocześnie aplikację sądową w Sądzie Okręgowym w Kaliszu. W 1982 roku zakończył pracę jako sekretarz (samorząd) https://www.search.com.vn/wiki/pl/Sekretarz_(samorz%C4%85d) Urzędu Gminy w Suchym Lesie i objął obowiązki asesora sądowego w Sądzie Rejonowym w Krotoszynie, gdzie był przewodniczącym wydziału cywilnego.Nominację sędziego Sądu Rejonowego uzyskał w 1984 roku. W 1986 roku podjął pracę sędziego w II wydziale cywilnym Sądu Rejonowego w Poznaniu.W 1989 roku uzyskał wpis na listę radców prawnych i podjął pracę w Urzędzie Miasta w Poznaniu jako radca prawny – koordynator zespołu radców prawnych. W 1989 roku uzyskał wpis na listę adwokatów i został członkiem Zespołu Adwokackiego nr 12 w Poznaniu, w którym pracował m.in. adwokat Andrzej Marcinkowski i adwokat Jan Ratajski.W 1990 roku otwarł indywidualna kancelarią adwokacką w Poznaniu. Jest autorem licznych blogów o tematyce genealogicznej, historycznej i podróżniczej. Interesuje się zwłaszcza genealogią i historią Galicji.

• Andrzej Philips, „Moje blogowanie”, Wydawnictwo Anatta, Kraków 2020, ISBN 978-83-949972-5-0
• Andrzej Marcinkowski, „Szpalty pamięci : adw. Jan Ratajski (1919-2006)”, Palestra, Tom 52, Numer 1-2(589-590) (2007) s. 380-382
• Andrzej Philips, blog Terespol, https://teresp.blogspot.com/

Kategoria:Absolwenci Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w PoznaniuKategoria:Urodzeni w 1957Kategoria:Polscy adwokaci

Andrzej Bay

Andrzej Bay-Wilski

porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia	23 listopada 1894 Dołhobrody
Data i miejsce śmierci	1 marca 1969 Warszawa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	34 Pułku Piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa
Odznaczenia

Andrzej Baj ps. „Wilski”, również używający pisowni „Bay” (ur. 23 listopada 1894^[1][2], zm. 1 marca 1969 w Warszawie) – porucznik piechoty Wojska Polskiego, członek POW, kawaler Krzyża Niepodległości i Krzyża Walecznych, burmistrz Terespola (1935–1939).

Urodził się w Dołhobrodach, w rodzinie Piotra i Anny z Patejuków. Po ukończeniu szkoły elementarnej wysłany do Warszawy do Gimnazjum Wojciecha Górskiego w Warszawie^{[potrzebny przypis]}.

Następnie trafił do Petersburga do Korpusu Kadetów. Po wybuchu I wojny światowej odkomenderowany w okolice Chełmna dezerteruje z armii rosyjskiej i ukrywa się w okolicach Dołhobród. Po wycofaniu się wojsk rosyjskich z tych terenów, wstępuje do Polskiej Organizacji Wojskowej. Mając wyszkolenie wojskowe organizuje struktury wojskowe POW, współpracując z Józefatem Błyskoszem , pułkownikiem Ratajewiczem i miejscowym aktywem narodowym. Tereny te od 1915 roku są pod okupacją austriacką (Generalne Gubernatorstwo Lubelskie). Jednak władze okupacyjne zgadzają się na otwarcie szkoły polskiej w Dołhobrodach, którą w latach 1916-1917 prowadzi Andrzej Baj. W 1918 roku uczestniczy w rozbrajaniu Austriaków w Dołhobrodach i całym powiecie włodawskim, współorganizuje struktury powiatowe Państwa Polskiego i tworzy jednostkę wojskową do obrony urzędów^{[potrzebny przypis]}.

Wiosną 1919 roku wraz z grupą mieszkańców Dołhobrodów i okolic wstąpił do organizującego się 34 Pułku Piechoty. W jego szeregach walczył na wojnie z bolszewikami. 3 lipca 1919 roku wyróżnił się męstem w boju pod Horodyszczem, w czasie którego został ranny. Dowodził wówczas plutonem, który desantował się z motorówki nr IV, której dowódcą był ppor. mar. Karol Taube z Flotylli Pińskiej^[3]. Następnie dowodził kompanią i awansował kolejno na chorążego i podporucznika^[4]. W sierpniu 1920 roku wysadził most na Bugu pod Sławatyczami przed atakiem Armii Czerwonej. W 1921 roku został przeniesiony do rezerwy.

Po przejściu do rezerwy zajmuje się gospodarstwem rolnym w Wólce Zabłockiej, nadanym mu za zasługi wojenne na prawach osadnictwa wojskowego. Zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 6278. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych piechoty^[5][6]. Posiadał przydział w rezerwie do 34 pp^[7][8][9]. W 1934 roku, jako oficer pospolitego ruszenia pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Biała Podlaska. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr IX. Był wówczas „przewidziany do użycia w czasie wojny”^[10].

W 1924 roku zawarł związek małżeński z Kazimierą Nowakowską. Małżeństwo nie miało dzieci. Żona zmarła w 1949 roku w Warszawie^{[potrzebny przypis]}.

W 1935 roku w wyborach samorządowych zostaje wybrany burmistrzem Terespola. Gospodarstwo wraz z młynem zostaje wydzierżawione, a on wraz z żona przenosi się do Terespola. Był jednym z inicjatorów budowy Hal Targowych w Terespolu^[11], nowoczesna rzeźnię miejską, wybrukowano kilka odcinków ulic oraz oświetlono miasto, przedłużając sieć elektryczną z Brześcia^[12]. Na stanowisku burmistrza pracuje do połowy września 1939 r., a następnie ukrywa się przed Gestapo. Żona przenosi się w tym czasie do rodziny do Warszawy. Na przełomie 1939 i 1940 roku, używając pseudonimów „Wujek” i „Wilski”, organizował struktury Służby Zwycięstwu Polski w powiecie bialskim^[13]. Zagrożony aresztowaniem przeniósł się do Lublina, a następnie do Warszawy, gdzie działał w Polskiej Armii Ludowej^{[potrzebny przypis]}.

W czasie powstania warszawskiego, przebywa poza stolicą, pod Warszawą. Po wojnie ukrywa się, używając nazwiska Andrzej Wilski. Młyn i gospodarstwo w Wólce Zabłockiej zostaje przejęty przez władze ludową. W 1947 w Warszawie zakłada zabawkarską Spółdzielnię Pracy „Spad”, w której zatrudniano osoby represjonowane (byłych akowców). W Spółdzielni pracuje do przejścia na emeryturę w 1965^{[potrzebny przypis]}.

Został awansowany do stopnia majora^{[potrzebny przypis]}. Zmarł w 1969 roku w Warszawie. Został pochowany na Starych Powązkach jako Andrzej Bay-Wilski (kwatera 83).

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari^{[potrzebny przypis]}
• Krzyż Niepodległości – 4 listopada 1933 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[14]
• Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918-1921” – czterokrotnie^[15]
• Odznaka za Rany i Kontuzje z jedną gwiazdką – 2 lipca 1921^[16]
• Odznaka Dywizji Podlaskiej „Za męstwo” – 1 sierpnia 1919^[17]
• Odznaka Pamiątkowa Frontu Litewsko-Białoruskiego – 21 marca 1921^[18]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
• Alfabetyczny spis oficerów rezerwy. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922-05-01.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Bolesław Górny: Monografia powiatu bialskiego województwa lubelskiego. Biała Podlaska: Bolesław Górny, 1939.
• Kazimierz Bay, Barbara Wiesława Kaźmiruk: Jubileusz 300-lecia parafii Dołhobrody 1701-2001. Wydawnictwo - Drukarnia L-Print Zbigniew Lemiech, 2001.
• Karol Taube, Olgierd Żukowski: Zarys historii wojennej flotyll rzecznych. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1931, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Dyplom nr 8 odznaki Dywizji Podlaskiej „Za męstwo” podpisany przez dowódcę dywizji gen. ppor. Antoniego Listowskiego (zob. foto).

Kategoria:Burmistrzowie miast II RzeczypospolitejKategoria:Członkowie Polskiej Organizacji WojskowejKategoria:Członkowie Służby Zwycięstwu PolskiKategoria:Ludzie związani z TerespolemKategoria:Odznaczeni Krzyżem NiepodległościKategoria:Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)Kategoria:Odznaczeni Krzyżem Walecznych (czterokrotnie)Kategoria:Odznaczeni Odznaką za Rany i KontuzjeKategoria:Odznaczeni Odznaką Pamiątkową Frontu Litewsko-BiałurskiegoKategoria:Pochowani na cmentarzu Powązkowskim w WarszawieKategoria:Porucznicy piechoty II RzeczypospolitejKategoria:Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)Kategoria:Urodzeni w 1894Kategoria:Zmarli w 1969

Stanisławów Prywatne gimnazjum koedukacyjne, ul. Kilińskiego 7. właściciel: Prezbiterium gminy ewangelickiej w Stanisławowie

Szkoła jest typu humanistycznego, z polskim językiem nauczania, klas - 7 Oddziałów podstawowych , 8 wszystkich oddziałów , uczniów 169 w tym uczennic 108 — bez praw publiczn. Gimnazjum założone zostało w r. 1919. Dyrektorem szkoły jest od jej powstania Schmalenberg Ferdynand. •Dyr. Schmalenberg Ferdynand ewang. ur. 1883 etat II gimnazjum państwowe Historia Grecki•Fink Józeł mojż. ur. 1900 Przyrodoznawstwo Chemia•Harllinger Jnljnsz ewang ur. 1887 Niemiecki Francuski•Horowitz Eugenia mojż ur. 1896 Historia Geografia Niemiecki•Lempp Wilfrid ewang ur. 1889 Religia•Rösler Karol ewang. ur. 1892 Niemiecki Łacina Matematyka• Segal Lea mojż ur. 1894 Polski Francuski Kaligrafia•Bertisch Chaim ur.1874 etat II gimnazjum państwowe Religia •Bojcun Aleksander rzym.-kat ur. 1879 etat ruskie gimnazjum państwowe Ruski (ukraiński) •Czajkowski Julian rzym.-kat ur. 1882 etat ruskie gimnazjum państwowe Ruski (ukraiński)•Gawański Leon rzym.-kat ur. 1879 etat ruskie gimnazjum państwowe Przyrodoznawstwo•Heinz Hugo ewang ur. 1891 sn Śpiew i muzyka•ks. Horniatkiewicz Jan grecko-kat. ur. 1887 sd Religia •Kisielewski Konstanty rzym.-kat etat gimnazjum państwowe ruskie Polski•ks. Kummer Józef rzym.-kat ur. 1876 sd Religia•Lewicki Józeł ur. 1886 rzym.-kat etat gimnazjum państwowe ruskie Łacina•Muller Jan ewang ur. 1872 sn Rysunki Religia •Philipps Ernest ewang. ur. 1895 sn Gimnastyka•Rybczyn Jan ur. 1892 rzym.-kat etat gimnazjum państwowe ruskie Łacina •Sadowski Wiktor ur. 1886 rzym.-kat etat gimnazjum państwowe ruskie Historiasd - ukończenie seminarium duchownegosn – ukończenie seminarium nauczycielskiego

źródło: Spis nauczycieli szkół wyższych, średnich, zawodowych, seminariów nauczycielskich oraz wykaz zakładów naukowych i władz szkolnych zestawione pod redakcją Zygmunta ZagórowskiegoWyd. Książnica Polska, Lwów- Warszawa 1924 str. 330https://www.mtg-malopolska.org.pl/images/skany/spis_nauczycieli/spis_nauczycieli.pdf