Wacław Szperber

Jego rodzicami byli Salomon Stefan i Franciszka z Barberów^[3]. Miał starszego brata – Józefa, artystę-malarza i bohatera szarży pod Rokitną.

Studiował prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, kończąc naukę uzyskaniem tytuł doktora. Był także absolwentem Akademii Eksportu w Wiedniu.

W 1910 zadebiutował na łamach „Ilustrowanego Kuryera Codziennego” (IKC) jako dziennikarz. Początkowo zajmował się sportem, był m.in. inicjatorem corocznych biegów o puchar IKC. W 1918 wskutek konfliktu między konkurującymi wydawcami przeniósł się do powstałej wtedy gazety „Nowy Kuryer Krakowski”, wkrótce przemianowanej na „Gońca Krakowskiego”^[4]. Relacjonując na jego łamach jeden z meczów rozgrywanych w ramach Pucharu Żeleńskiego (1912–1925) – Lwów kontra Kraków, podjął ostrą polemikę z przedstawicielem przeciwnego obozu oraz dziennikarzem lwowskiej „Gazety Wieczornej” – Rudolfem Wackiem. Prawdopodobnie był to jeden z pierwszych kibicowskich sporów sportowo-medialnych, powodowanych patriotyzmem lokalnym^[5]. Jednocześnie redagował wydawane dwa razy w tygodniu pismo „Informator – Zawodowy Organ Przemysłu Gosp.–Szynk. w Krakowie”^[6]. Z czasem swoje zainteresowania dziennikarskie przeniósł na zagadnienia ekonomiczno-gospodarcze. M.in. publikował i analizował ceduły giełdowe.

Po kilkuletniej pracy w „Gońcu” powrócił na łono IKC. W latach 1929–1933 kierował poznańskim oddziałem „Kuryera”. Następnie kolejny raz zmienił pracę, otrzymując angaż w „Gazecie Polskiej” w Warszawie. W 1935 ponownie wrócił do Krakowa, aby objąć stanowisko naczelnego sekretarza („dyrektora pracy”) w IKC^[2], które piastował do 1939. Pisarz i dziennikarz Jalu Kurek tak opisał jego pozycję w redakcji: W. Szperber – o wyniosłej postawie i gładkiej wymowie – był może raczej sekretarzem (czy adiutantem) szefa. W samym dzienniku nic właściwie nie robił, tzn. nie pisał, reprezentował tylko pismo (czy koncern) na zewnątrz, w instytucjach, ambasadach, to lubił^[7].

Był żołnierzem Legionów Polskich. W Roczniku oficerskim 1923 figuruje w stopniu kapitana rezerwy 2 Pułku Piechoty (LP)^[8] ze starszeństwem od 1 czerwca 1919^[9].

Po wybuchu II wojny światowej przekroczył 16 września 1939 granicę polsko–rumuńską w Zaleszczykach^[10] i skierował się do Francji, gdzie przebywał do 1940. Kiedy Niemcy wkroczyli do Francji, ewakuował się do Wielkiej Brytanii. W 1940 ponownie założył mundur WP. Wstąpił w randze pułkownika do 10 Brygady Kawalerii Pancernej Polskich Sił Zbrojnych^[2]. Od 1942 był członkiem sztabu naczelnego gen. Władysława Sikorskiego w Londynie. Za zasługi w okresie wojennym został kilkakrotnie odznaczony. Współpracował wówczas z „Dziennikiem Żołnierza”. Korespondencje o życiu żołnierza polskiego w Szkocji zamieszczał również w amerykańskiej prasie polonijnej. Ponadto publikował w „Polsce Walczącej – Żołnierzu Polskim na Obczyźnie” i później w „Wiadomościach”.

Po zakończeniu wojny zajmował się głównie działalnością adwokacką i konsultacyjną^[11]. M.in został prezesem sądu koleżeńskiego emigracyjnego Związku Dziennikarzy RP w Londynie.

Był żonaty z Krystyną z d. Naiemską (1898–1992)^[12]. Miał z nią syna – Adama Wacława (1920–1944), podporucznika 2 pułku pancernego, poległego podczas wyzwalania Belgii^[13], pośmiertnie odznaczonego Orderem Virtuti Militari.

• Złoty Krzyż Zasługi
• Kawaler Legii Honorowej (Francja)
• Kawaler Orderu Palm Akademickich (Francja)
• Krzyż Złoty Orderu Zbawiciela, 1931 (Grecja)

• „Zeszyty Prasoznawcze”, nr 5/6, 1960, mbc.malopolska.pl
• Rocznik oficerski 1923, s. 129, Ministerstwo Spraw Wojskowych, wbc.poznan.pl
• Lista starszeństwa oficerów pospolitego ruszenia – kapitanowie, Rocznik oficerski rezerw 1934, s. 253, Ministerstwo Spraw Wojskowych, wbc.poznan.pl