Władysław Wolter
Władysław Alfred Aleksander Adolf Wolter[1] (ur. 5 lutego 1897 w Wiedniu, zm. 18 marca 1986 w Krakowie[2]) – polski prawnik, karnista, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego.
| Data i miejsce urodzenia | 5 lutego 1897 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 18 marca 1986 |
| Profesor nauk prawnych | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Polska Akademia Nauk / Umiejętności | |
| Status PAN | członek rzeczywisty |
| Status PAU | członek krajowy |
| Doktor honoris causa Uniwersytet Jagielloński – 1985 Uniwersytet Gdański – 1986 | |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. | 1920-1967 |
| Odznaczenia | |
   | |
Życiorys
Młodość
Urodził się w rodzinie Władysława (1861–1928), sędziego Sądu Najwyższego w Wiedniu i prezesa Sądu Apelacyjnego w Krakowie, i Aleksandry z Kamienobrodzkich[3] (1868–1936)[4], był bratem Jadwigi (s. Marii Relindy, franciszkanki) (1892–1927)[4] i Aleksandra[2]. W 1915 ukończył gimnazjum pijarów w Wiedniu[2]. W tym samym roku został wzięty do wojska austriackiego. W 1917 został ciężko ranny na froncie[2].
Wykształcenie i działalność naukowa do wybuchu II wojny światowej
Studia prawnicze rozpoczął w 1917 na Uniwersytecie Wiedeńskim, kontynuował je na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, absolutorium z wynikiem celującym uzyskał w 1920[2]. W 1920 uzyskał w UJ stopień naukowy doktora, zaś w 1925 stopień doktora habilitowanego[2]. W 1928 został mianowany profesorem nadzwyczajnym i objął po swoim mistrzu prof. Edmundzie Krzymuskim Katedrę Prawa Karnego i Postępowania Karnego[2]. W 1936 prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go profesorem zwyczajnym[2]. W latach 1937–1939 sprawował funkcję dziekana Wydziału Prawa UJ[2]. Był członkiem Towarzystwa Biblioteki Słuchaczów Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego, kuratorem Towarzystwa w latach 1934–1939 a następnie 1945–1947[5].
Okres okupacji
6 listopada 1939 został aresztowany w ramach Sonderaktion Krakau i był więziony przez hitlerowców w Krakowie, Wrocławiu i w obozie koncentracyjnym Sachsenhausen[2]. 8 lutego 1940 wraz z grupą 101 innych więźniów został zwolniony[2]. Po powrocie do Krakowa zaangażował się w działalność Rady Głównej Opiekuńczej[2].
Działalność po wojnie
Po ustaniu działań wojennych powrócił do pracy na Wydziale Prawa UJ i w styczniu 1945 został jego pierwszym powojennym dziekanem[2]. Kierował Katedrą Prawa Karnego, od 1945 był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności[2]. W latach 1953–1962 pracował w Instytucie Nauk Prawnych Polskiej Akademii Nauk[2] W 1967 odszedł na emeryturę i został członkiem rzeczywistym PAN[6][2].
Był promotorem doktoratu m.in. Tadeusza Zielińskiego (14 lutego 1950)[7], Marii Szewczyk oraz Andrzeja Zolla. Jednym z jego wychowanków był prof. Andrzej Gaberle[2].
Działalność społeczna
Od 1981 uczestnik prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności[2]. Członek Społecznej Rady Legislacyjnej – agendy/jednostki COIU[8][9][10].
Życie osobiste
Był żonaty z Marią z domu Kulinowską (1905–1993). Miał syna Władysława Marię (ur. 1930) oraz córki bliźniaczki Katarzynę Aleksandrę i Małgorzatę Marię (ur. 1938)[1][2].
Miejsce śmierci i pochówku
Zmarł w Krakowie, pochowany w grobowcu rodzinnym na cmentarzu Salwatorskim w Krakowie[2][11] (kwatera SC8-A-1)[4].
Wybrane publikacje
- Zarys systemu prawa karnego, 1933–1934
- Studia z zakresu prawa karnego, 1947
- Prawo karne. Zarys wykładu systematycznego, 1947
- Kumulatywny zbieg przepisów ustawy, 1960
- Reguły wyłączania wielości ocen w prawie karnym, 1961
- Funkcja błędu w prawie karnym, 1964
- Nauka o przestępstwie, 1973
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski[2] (2 maja 1923)[12]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski[2]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (15 stycznia 1955)[13]
Wyróżnienia
- Doktor honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego (1985)[2]
- Doktor honoris causa Uniwersytetu Gdańskiego (1986)[2]