Władysław Korniłowicz
Narzędzia
Ogólne
Drukuj lub eksportuj
W innych projektach
Czcigodny Sługa Boży prezbiter | |||
![]() | |||
Kraj działania | |||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 5 sierpnia 1884 | ||
Data i miejsce śmierci | 26 września 1946 | ||
Miejsce pochówku | |||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Diakonat | 2 kwietnia 1911 | ||
Prezbiterat | 6 kwietnia 1912 | ||
|
Przyczyna śmierci | |||
---|---|---|---|
Rodzice | |||
|
Władysław Emil Korniłowicz (ur. 5 sierpnia 1884 w Warszawie, zm. 26 września 1946 w Laskach) – polski ksiądz katolicki, współtwórca i kierownik duchowy Dzieła Lasek, Czcigodny Sługa Boży Kościoła katolickiego.
Urodził się jako trzeci z czterech synów Wiktorii, z domu Poll (zm. 1911) i doktora Edwarda Korniłowicza (1847–1909), znanego psychiatry i neurologa. Jego braćmi byli Rafał Marian (1876–1916), Tadeusz Edward (1881–1940), Kazimierz (1892–1939)[1]. Po maturze zdanej w szkole realnej w 1903 roku Władysław podjął studia przyrodnicze i filozoficzne wraz z Władysławem Tatarkiewiczem i Edwardem Lothem w Zurychu, gdzie przebywał jego starszy brat Rafał Korniłowicz.
W 1905 wstąpił do Seminarium Warszawskiego, z którego po roku został skierowany na studia filozoficzne i teologiczne we Fryburgu (1906–1914), gdzie zacieśnił przyjaźń z ks. Kazimierzem Lutosławskim oraz ks. Adamem Woronieckim. Władysław Korniłowicz przyjął święcenia kapłańskie 6 kwietnia 1912 w Krakowie z rąk bpa Adama Sapiehy.
Wybuch I wojny światowej zastał go w Zakopanem, gdzie w latach 1914–1916, pełnił funkcję kapelana Zakładu Jadwigi Zamoyskiej w Kuźnicach oraz podjął pracę duszpasterską wśród młodzieży pochodzącej z rozwiązanych Legionów Wschodnich i w zakopiańskiej drużynie harcerskiej, po wyjeździe Andrzeja Małkowskiego.
W 1916 powrócił do Warszawy i pełnił różne funkcje w diecezji: wikariusza m.in. w Parafii św. Stanisława Biskupa Męczennika w Siennicy, archiwisty, cenzora i katechety. Wraz z innymi kapłanami diecezjalnymi uczestniczył w pracach Stowarzyszenia Księży Charystów (Unionis Sacerdotum Saecularium Charitatis Apostolicae "Caritas Christi"). Od 1918 był asystentem grupy dyskusyjnej zwanej "Kółko", skupiającej młodzież akademicką i młodą inteligencję, niezależnie od formalnej przynależności wyznaniowej czy religijnej, w której uczestniczyli m.in. Teresa Landy, Zofia Sokołowska, Rafał Marceli Blüth, Stanisław Krzywoszewski, Eugeniusz Kłoczowski.
Podczas wojny polsko-bolszewickiej w latach 1919–1920 towarzyszył swoim uczniom, zmobilizowanym do Legii Akademickiej, jako kapelan wojskowy na froncie m.in. pod Lwowem, Sokolnikami i Skniłowem. Był kapelanem warszawskiej Szkoły Podchorążych (15 listopada 1919 – 27 września 1920) a potem garnizonu we Włocławku (27 września 1920 – 10 marca 1921). Tam był też wykładowcą liturgiki w Seminarium Diecezjalnym a do jego studentów należał m.in. ks. Stefan Wyszyński.
W latach 1922–1930 pełnił funkcję dyrektora Konwiktu Teologicznego dla Księży studiujących na KUL-u oraz był wykładowcą liturgiki. W tym czasie wspierał również lwowskie środowisko "Odrodzenia", zaprzyjaźnił się ze Stefanem Swieżawskim oraz poznał Tadeusza Fedorowicza.
W 1924 ks. Korniłowicz został poproszony przez Marię Kleniewską o głoszenie rekolekcji dla nowo powstałego Bractwa Pielgrzymstwa Polskiego. Stopniowo stał się kierownikiem duchowym zespołu, który z inspiracji ks. Ch. Journeta, w sierpniu 1937 zmienił nazwę na Bractwo Przemienienia Pańskiego i siedem członkiń podjęło decyzję życia radami ewangelicznymi w świecie, dając w ten sposób początek Instytutowi Świeckiemu Przemienienia Pańskiego.
W 1930 ks. Korniłowicz zamieszkał w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach, który stał się odtąd centrum jego życia i apostolstwa. Znajomość ze środowiskiem rozpoczęła się w 1918 spotkaniem z Matką Elżbietą Czacką, niewidomą Założycielką Towarzystwa Opieki nad Ociemniałymi i Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża. W 1920 został poproszony o kierownictwo duchowe i wkrótce stał się Ojcem całego Dzieła Lasek, skupiającego różne placówki opieki i szkolenia niewidomych oraz związane z nimi apostolstwo wobec ludzi poszukujących wiary (Biblioteka Wiedzy Religijnej, wydawnictwo, księgarnia i pismo „Verbum” oraz dom rekolekcyjny).
Udzielił sakramentu Ostatniego Namaszczenia umierającemu marszałkowi Józefowi Piłsudskiemu (Goniec Częstochowski 1935/111)
Podczas II wojny światowej zmuszony był do ukrywania się przed poszukującymi go Niemcami za odezwę do chrześcijan niemieckich o zaniechaniu przemocy. Przebywał w Żułowie na Lubelszczyźnie wraz z ewakuowanymi z Lasek dziećmi i siostrami. Tam też wraz z ukrywającym się również ks. Wyszyńskim, prowadził wykłady dla sióstr i grupy świeckich, w tym dla kilku przygotowujących się do kapłaństwa młodych ludzi. Mimo zagrożenia prowadził też rekolekcje w okolicznych dworach i w Warszawie.W 1942 pojawiły się pierwsze objawy choroby nowotworowej – guz na głowie. Działania wojenne opóźniły badania i leczenie. W 1944 dokonano w Warszawie pierwszej operacji, po której wrócił jeszcze do pracy. W kwietniu 1946 nastąpiła druga operacja, po której nastąpił stopniowy zanik mowy. Zmarł w Laskach 26 września 1946.
Tablica rodowodowa[2] | ||||
Pradziadkowie | ? ? | ? ? | ? ? | ![]() (1765–18.07.1848) Karolina Domejko (?–?) |
Dziadkowie | Eliasz Korniłowicz (?–?) Emilia Umińska (?–1883) | Fortunat Poll (6.11.1815–3.08.1879) ![]() (?–5.03.1905) | ||
Rodzice | Edward Antoni Franciszek Korniłowicz (13.11.1847–15.11.1909) Wiktoria Apolonia Poll (1856–21.03.1911) | |||
Czcigodny Sługa Boży ks. Władysław Emil Korniłowicz (5.08.1884–26.09.1946) |
Z inicjatywy Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża oraz archidiecezji warszawskiej, przekonanych o świątobliwości jego życia podjęto starania celem wyniesienia go na ołtarze[3]. 13 kwietnia 1978 Stolica Apostolska wydała zgodę tzw. nihil obstat na rozpoczęcie procesu jego beatyfikacji, po czym 27 września tegoż roku kard. Stefan Wyszyński rozpoczął proces informacyjny, który zakończył się w czerwcu 1995[3]. Odtąd przysługiwał mu tytuł Sługi Bożego. 11 listopada 1978, po rozpoczęciu procesu beatyfikacyjnego, jego szczątki zostały przeniesione z cmentarza zakładowego w Laskach do warszawskiego kościoła św. Marcina.
Akta procesu zostały po zakończeniu procesu informacyjnego przekazane Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych do Rzymu, która po zapoznaniu się z tą dokumentacją, 16 stycznia 1998 wydała dekret o ważności procesu informacyjnego[3]. Postulator generalny (obecnie – po zmianach – jest nim bp Sławomir Oder) w 2008 złożył tzw. Positio wymagane w dalszej procedurze beatyfikacyjnej[3]. 5 lipca 2019 papież Franciszek promulgował dekret o heroiczności jego życia i cnót[4]. Odtąd przysługuje mu tytuł Czcigodnego Sługi Bożego.
Postać księdza Władysława Korniłowicza występuje w serialu historycznym Marszałek Piłsudski (2001) w reżyserii Andrzeja Trzosa-Rastawieckiego. Rolę tę zagrał Kazimierz Orzechowski (odc. 8)[5].