Turzyca rzadkokłosa

Turzyca rzadkokłosa (Carex remota L.) – gatunek rośliny z rodziny ciborowatych. Występuje w wilgotnych lasach liściastych. Zasięg tego gatunku obejmuje obszar od północno-zachodniej Afryki poprzez niemal całą Europę i Azję zachodnią, po Himalaje[5][3]. W Polsce gatunek jest rozpowszechniony, rzadszy lokalnie na północnym Mazowszu i na ziemi lubuskiej[6].

Turzyca rzadkokłosa
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

liliopodobne (≡ jednoliścienne)

Rząd

wiechlinowce

Rodzina

ciborowate

Rodzaj

turzyca

Gatunek

turzyca rzadkokłosa

Nazwa systematyczna
Carex remota L.
Fl. Angl.: 24 (1754)[3]
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Morfologia

Kłoski z kwiatami
Kłoski z owocami
Owoc z przysadką
Pokrój
Roślina trwała, kępkowa, wysokości do 60 cm.
Łodyga
Łodyga cienka, dłuższa od liści, wzniesiona lub przewisająca.
Liście
Liście o szerokości 1,5–2 mm, jasnozielone, miękkie.
Kwiaty
Zebrane w kłosy, przy czym kwiaty pręcikowe (męskie) znajdują się u ich podstawy, a kwiaty słupkowe (żeńskie) znajdują się na szczycie. W każdym kwiatostanie 6–10 kłosków, przy czym kilka dolnych kłosków jest bardzo od siebie oddalonych. U nasady kłosków, zwłaszcza dolnych, długie podsadki (najniższa dłuższa od całego kwiatostanu). Kwiaty wyrastają w kątach jajowatych, zaostrzonych przysadek. Kwiaty żeńskie ze słupkiem zakończonym dwoma znamionami.
Owoce
Orzeszek otoczony pęcherzykiem. Pęcherzyk żółtozielony, z niewyraźnymi nerwami, o długości ok. 3 mm, na szczycie wolno zwężający się w dwuzębny dzióbek.

Biologia i ekologia

Turzyca rzadkokłosa nad strumieniem w Parku Leśnym Mścięcino w Szczecinie

Bylina. Kwitnie w maju i czerwcu. Występuje w wilgotnych lasach liściastych, zwykle w łęgach nad potokami. Gatunek charakterystyczny (Ch.) dla związku zespołów (All.) Alno-Ulmion i zespołu (Ass.) subatlantyckiego łęgu jesionowego Carici remotae-Fraxinetum[7].

Przypisy

Bibliografia

  • W. Szafer, S. Kulczyński, B. Pawłowski: Rośliny Polskie. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1967.