Trot
Trot (kor. 트로트 teuroteu)[a] – gatunek koreańskiej muzyki rozrywkowej, znany z używania powtarzalnych rytmów i modulacji wokalnych. Jest uznawany za najstarszą formę koreańskiej muzyki popowej[1]. Sformułowany w czasie japońskich rządów na początku XX wieku, gatunek ukształtował się pod wpływem japońskich, koreańskich i amerykańskich elementów muzycznych[2][3]. Choć popularność gatunku spadła w latach 90. XX w., wraz z rozwojem K-popu, został on przywrócony przez współczesnych koreańskich artystów popowych, takich jak Jang Yun-jeong, Super Junior-T, Daesung (z Big Bangu), Lizzy (z After School)[3] oraz Joy (członkini Red Velvet).
| Nazwa koreańska | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| |||||||
Mimo że gatunek powstał przed podziałem półwyspu koreańskiego, gatunek jest wykonywany głównie w Korei Południowej; powiązana popkultura w Korei Północnej już nie istnieje, ponieważ muzyka propagandowa wyparła inne formy muzyczne[4][5].
Etymologia
Nazwa wywodzi się od fokstrota, amerykańskiego tańca towarzyskiego o parzystym metrum, który wpłynął na prosty, dwudzielny rytm tego gatunku (od którego pochodzi nazwa dźwiękonaśladowcza ppongjjak)[6].
Nazewnictwo
Nazwa „trot” jest szeroko stosowana od lat 80. XX wieku, mimo że samo określenie pochodzi z lat 50. XX wieku[7]. W latach 20. XX w. używana była nazwa „yuhaengchangga” (kor. 유행창가)[8]: yuhaeng (kor. 유행) oznacza „trend/moda/popularność”, a wszelkiego rodzaju muzyka zachodnia (np. hymny, rymowanki, piosenki ludowe itp.) oraz japońska muzyka enka, która została wprowadzona do Korei pod koniec XIX wieku, nosiły nazwę changga (kor. 창가)[9]. Nazwa była także skracana jako yuhaengga (kor. 유행가). Oprócz trotu, niektóre inne nazwy używane są bardziej potocznie: najczęstszym jest onomatopeja ppongjjak (kor. 뽕짝) – w metrum parzystym, które jest typowe dla trotu, pierwsza miara akcentowana jest tonem ppong (/ˈpɔːŋ/), po którym występuje miara nieakcentowana jjak (/tʃɒk/).
Tło
Muzyka trot została sformułowana w czasie kolonialnych rządów Japonii w Korei od 1910 do 1945 roku. Początkową formą trotu były tłumaczenia Zachodnich i japońskich popularnych piosenek (głównie z gatunku enka), nazywanych yuhaeng changga (hangul: 유행창가, hancha: 流行唱歌, dosł „popularne piosenki”)[3]. Piosenka Yun Sim-deok z 1926 roku, „Sa-ui chanmi”, jest często uważana za pierwszą yuhaeng changga. Później, w latach 30. XX w., yuhaeng changga zaczęły być komponowane przez koreańskich artystów. Nowo skomponowane koreańskie popularne piosenki znane były jako yuhaengga (hangul: 유행가; hancha: 流行歌, dosł. „modne piosenki”)[3]. W owym czasie powstał także nowy termin daejung gayo (hangul: 대중 가요; hancha: 大衆 歌謠, dosł. „popularna muzyka”), nawiązujący ogólnie do muzyki popularnej. Piosenka Kim Yong-hwana, „Nakhwa Yusu” (hangul: 낙화 유수; hancha: 落花流水), stała się symbolem wzrostu koreańskich kompozytorów i artystów produkujących popularne piosenki[10]. Oba utwory reprezentują tematy poruszane w yuhaengga, których tematy zazwyczaj dotykają osobistych emocji, miłości i życia[6].
Po zakończeniu II wojny światowej i kolonialnych rządów Japonii w Korei, muzyka trot zaczęła bardziej przypominać Zachodnią[3]. Złożyły się na to głównie obecność amerykańskich żołnierzy sprzyjająca popularyzacji jazzu i rocka, a także rozwój rynku muzycznego w celu ułatwienia dostępu do tej muzyki w kraju[10]. W tym czasie popularność zdobyły Siostry Kim, których występy przyciągały uwagę amerykańskich żołnierzy i publiczności, i które błyskawicznie zdobyły sławę po występie w The Ed Sullivan Show w latach sześćdziesiątych[10]. W tym okresie zadebiutowało wielu południowokoreańskich muzyków, takich jak Lee Mi-ja, Patti Kim, Tae Jin-ah, czy Na Hoon-a.