Trichlorek boru

Trichlorek boru
Nazewnictwo
	Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
konst.	trichlorek boru, chlorek boru(3+), chlorek(1−) boru(3+), chlorek boru(III)
podst.	trichloroboran
addyt.	trichlorydobor
	Inne nazwy i oznaczenia
Stocka	chlorek boru(III)
inne	chlorek boru, daw. trójchlorek boru
	Ogólne informacje
Wzór sumaryczny	BCl3
Masa molowa	117,17 g/mol
Wygląd	bezbarwny gaz
	Identyfikacja
Numer CAS	10294-34-5
PubChem	25135
InChI
	InChI=1S/BCl3/c2-1(3)4
	InChIKey
	FAQYAMRNWDIXMY-UHFFFAOYSA-N
Właściwości
	Gęstość
	0,004789 g/cm³ (25 °C); gaz
	Rozpuszczalność w wodzie
	reaguje z wodą
	w innych rozpuszczalnikach
	rozpuszczalny w dichlorometanie, heksanie, heptanie i metanolu, reaguje z etanolem
Temperatura topnienia	−107,3 °C
Temperatura wrzenia	12,5 °C
Punkt krytyczny	182 °C; 3,87 MPa; 239 cm³/mol ≈ 0,49 g/cm³
Prężność pary	153 kPa (25 °C)
Budowa
Typ hybrydyzacji i VSEPR	sp² – trójkąt płaski
Moment dipolowy	0 D
Niebezpieczeństwa
	Karta charakterystyki: dane zewnętrzne firmy Sigma-Aldrich [dostęp 2020-06-25]
	Globalnie zharmonizowany system; klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
	Na podstawie podanej karty charakterystyki
Zwroty H	H280, H300+H330, H314, H335, EUH014
Zwroty P	P260, P280, P284, P304+P340, P305+P351+P338, P403+P233
Numer RTECS	ED1925000
Stężenie śmiertelne	LC50 945 mg/m³ (szczur, inhalacja, 4 h)
	Podobne związki
Inne aniony	trifluorek boru, tribromek boru, trijodek boru
Inne kationy	chlorek glinu, chlorek galu
	Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą; stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Trichlorek boru, chlorek boru, BCl
3 – nieorganiczny związek chemiczny boru i chloru.

W wodzie ulega hydrolizie na kwas ortoborowy i kwas solny:

BCl
3 + 3H
2O → H
3BO
3 + 3HCl

Otrzymywanie

Chlorek boru otrzymuje się działając na tlenek boru (B
2O
3) węglem i chlorem:

B
2O
3 + 3Cl
2 + 3C → 2BCl
3 + 3CO

Chlorek boru stosuje się:

jako substrat przy otrzymywaniu krystalicznego boru,
w procesie oczyszczania stopów glinu, magnezu, cynku, miedzi z azotków, węglików i tlenków,
jako topnik przy lutowaniu stopów glinu, żelaza, cynku, wolframu, niklu i miedzi.

CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M.W.M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, ISBN 978-1-4987-5429-3 (ang.).