Tour de France 2006

Klasyfikację generalną wygrał Amerykanin Floyd Landis, wyprzedzając Hiszpana Óscara Pereiro Sio i Niemca Andreasa Klödena. Po dyskwalifikacji Amerykanina na pierwsze miejsce awansował Pereiro Sio, drugi był Klöden, a na trzecie miejsce wskoczył kolejny Hiszpan - Carlos Sastre. Duńczyk Michael Rasmussen wygrał klasyfikację górską, Australijczyk Robbie McEwen wygrał klasyfikację punktową, a Włoch Damiano Cunego był najlepszy w klasyfikacji młodzieżowej. Najaktywniejszym kolarzem został Hiszpan David de la Fuente^[1]. W klasyfikacji drużynowej najlepsza była niemiecka drużyna T-Mobile Team.

Już przed startem wyścigowi towarzyszyły duże emocje. Na kilka dni przed prologiem ze startu wykluczeni zostali faworyci: Jan Ullrich, Ivan Basso, Francisco Mancebo i wielu innych. Miało to związek z wielką aferą dopingową (Operación Puerto), która rozpętała się kilka tygodni wcześniej w Hiszpanii wokół osoby doktora Eufemiano Fuentesa, w którego gabinecie miały się rzekomo odbywać zabiegi transfuzji krwi, a który również miał wymienionym kolarzom aplikować zabronione przez UCI środki wspomagające. Pośrednio, ofiarą tej afery padł również inny faworyt wyścigu, Aleksandr Winokurow, którego drużyna Astana-Würth została zdziesiątkowana po wykluczeniach z wyścigu. Liczba 4 zawodników, która nie została wyeliminowana z tejże drużyny, była bowiem za małą liczbą dla jednej grupy kolarskiej, aby mogła ona wystartować w wyścigu^[2].

Po 3. etapie wycofał się kolejny faworyt, Alejandro Valverde, dotychczasowy lider UCI ProTour 2006. Spowodowane to było kraksą, w jakiej uczestniczył ten kolarz i złamaniem przez niego prawego obojczyka^[3].

Ze względu na brak zawodników w peletonie uznawanych za faworytów przed startem przebieg wyścigu był zaskakujący. Po raz pierwszy od ponad dwudziestu lat koszulka lidera zmieniała właściciela dziesięć razy. Drużyny posiadające w swoim składzie aktualnego lidera nie starały się bronić tej koszulki. Na 13. etapie z Béziers do Montélimar grupa Phonak zezwoliła na ucieczkę, która uzyskała prawie 30 minut przewagi, a biorący w niej udział zawodnik Óscar Pereiro Sio odebrał żółtą koszulkę Floydowi Landisowi.

Jednak 93. Tour de France będzie kojarzony dzięki trzem innym etapom. Na 16. etapie z Bourg-d’Oisans do La Toussuire liderem był Floyd Landis. Był to ciężki etap górski: dwie premie górskie poza kategorią, i po jednej premii górskiej pierwszej oraz drugiej kategorii. Na podjeździe pod ostatnią premię górską (pierwszej kategorii) La Toussuire (gdzie kończył się etap) lider przeżył poważny kryzys, nie był w stanie odpowiedzieć na ataki innych kolarzy i powoli zaczął tracić czas do swoich głównych rywali. Na metę przyjechał ze stratą 10'04” do zwycięzcy dzięki pomocy kolegi z drużyny Axela Merckxa. Po tym etapie jego strata do głównych rywali wynosiła ponad 8 minut, zajmował 11. miejsce i nie liczył się w rywalizacji o końcowy triumf, przynajmniej nie powinien się liczyć.

Jednak następnego dnia zaskoczył wszystkich. 17. etap z Saint-Jean-de-Maurienne do Morzine również był górskim etapem. Na jego trasie znajdowały się z dwie premie górskie pierwszej kategorii i po jednej premii górskiej trzeciej, drugiej kategorii oraz poza kategorią. Floyd Landis zaatakował swoich rywali na ponad 100 km przed metą. Nie ruszyła żadna grupa zawodników by zlikwidować jego akcję. Landis dogonił i wyprzedził grupki kolarzy jadących przed peletonem, a następnie wygrał etap odrabiając prawie całą stratę do rywali i z 11. miejsca awansował na miejsce 3. mając odpowiednio 30 sekund i 18 sekund straty do Óscara Pereiro Sio i Carlosa Sastre. Następnego dnia podczas indywidualnej jazdy na czas pokonał swoich głównych rywali i zapewnił sobie wystarczającą przewagę by podczas ostatniego etapu, zwanego etapem przyjaźni, dojechać do mety bez walki na lotnych premiach, czy też na finiszu.

Dobra jazda Floyda Landisa na 17. etapie wynikała z niedozwolonego dopingu. Wyniki przebadania próbek krwi pobranych po tym etapie wykazały podwyższony poziom testosteronu (zarówno w próbce A, jak i B). Oznaczało to dyskwalifikację Amerykanina. Po zakończeniu procesu w przedmiocie dyskwalifikacji Amerykanina, 22 września 2007 roku, zwycięzcą ogłoszono drugiego w klasyfikacji Óscara Pereiro^[4].

Czterech kolejnych amerykańskich kolarzy: Levi Leipheimer, George Hincapie, Christian Vande Velde i David Zabriskie zostało w 2012 roku zdyskwalifikowanych za doping. Hincapie i Vande Velde utracili wszystkie wyniki z lat 2004–2006, Leipheimer z lat 1999–2006 i lipca 2007, a Zabriskie z lat 2003–2006^[5].

W tej edycji TdF wzięło udział 20^[6] drużyn:

• Le Dico Du Tour: Le Tour de France 2006 (fr.)
• Bike Race Info: 2006 Tour de France (ang.)