Tinko Simow

Z ruchem rewolucyjnym związany co najmniej od drugiej dekady XX wieku. W czasie I wojny światowej więziony w Płowdiwie, gdzie pozostawał w kontakcie z innymi anarchistami^[1]. Po wojnie zamieszkał i podjął pracę w Gornej Orjachowicy, włączając się w wartko rozwijającą się w tamtym regionie działalność anarchistyczną^[2]. Wskutek jednak walk wewnętrznych, w październiku 1920 roku komisja śledcza II konferencji anarchistów w Bułgarii wykluczyła Simowa i kilku innych działaczy z Federacji Anarchokomunistycznej^[3].

Po upadku krwawo stłumionego powstania wrześniowego z 1923 roku, nasiliły się represje skrajnie prawicowego reżimu Aleksandra Cankowa przeciwko lewicy. W tym okresie, nazywanym w literaturze czasem „białego terroru”, siły rządowe i popierające ich grupy białogwardzistów i prawicowych czetników macedońskich wymordowały kilka tysięcy osób podejrzewanych o związki lub sprzyjanie lewicowej opozycji^[4]. Prześladowania spowodowały wśród działaczy rewolucyjnych masową ucieczkę z kraju, głównie do Jugosławii. Na emigracji znalazł się też Simow, który kilkakrotnie wracając nielegalnie do Bułgarii, włączył się tu w organizację walki partyzanckiej^[5]. Walczył w kilku różnych oddziałach, głównie w okolicach Łowecza, gdzie wraz ze swoją czetą wsławił się pojmaniem sędziów z Sewliewa i powołaniem trybunału rewolucyjnego, przed którym publicznie, w obecności kilkuset chłopów, sędziów osądzono i dokonano ich egzekucji za skazywanie na śmierć działaczy rewolucyjnych^[6].

Zginął śmiercią samobójczą, otoczony przez policję, 25 listopada 1935 roku^[7].

Jako reprezentant starego pokolenia rewolucyjnego wywarł pewien wpływ na kształtowanie się przekonań i postaw kolejnych generacji w tym ruchu^[8].