Szpieg, który przyszedł z zimnej strefy

Brytyjskie służby wywiadowcze planują przeprowadzenie prowokacji wywiadowczej, której celem jest skompromitowanie asa wschodnioniemieckich służb specjalnych nazwiskiem Mundt, jako agenta brytyjskiego wywiadu. Planują w tym celu posłużyć się jednym z najlepszych swoich agentów, „specem” od spraw niemieckich – Alekiem Leamasem. Misternie przeprowadzona intryga ma na celu przedstawić Leamasa jako wyrzuconego z MI6, sfrustrowanego agenta i alkoholika, który po wyjściu z więzienia, pałając żądzą pieniędzy jest gotów sprzedać swoją wiedzę enerdowskim służbom wywiadowczym. Misterny plan się udaje – Leamas nawiązuje udany kontakt z rezydentami wywiadu NRD w Wielkiej Brytanii i za obietnicę 1500 dolarów w zamian za posiadane informacje zostaje przerzucony do Holandii. Dobrze zorientowani Brytyjczycy wiedzą, że w strukturach wschodnioniemieckich służb wywiadowczych toczy się swoista walka o wpływy pomiędzy dwoma wyższymi funkcjonariuszami służb wywiadowczych – Mundtem a Fiedlerem i to właśnie temu drugiemu zostaje „podrzucony” jako zdradziecki agent Leamas. Początkowo wszystko przebiega zgodnie z planem – Leamas po krótkiej weryfikacji w Holandii zostaje szybko przerzucony do NRD, gdzie Fiedler postanawia użyć go jako głównego świadka oskarżenia o zdradę przeciwko Mundtowi. Jednak ani brytyjski wywiad, ani Fiedler nie doceniają przebiegłości Mundta, który na procesie przed trybunałem ludowym powołuje na świadka przybyłą z Anglii dziewczynę Leamasa – Nan. Jest to prosta bibliotekarka, naiwna członkini brytyjskiej partii komunistycznej, która zjawia się w sądzie na zaproszenie enerdowskiej partii, nieświadoma swojej roli. Jej szczere zeznania demaskują Leamasa jako autentycznego agenta MI6, a on sam pragnąc oszczędzić ukochaną przyznaje się do swojej podwójnej roli. Mundt zostaje oczyszczony z zarzutów, a Fiedler aresztowany. Los Leamasa i Nan wydaje się być przesądzony, jednak nieoczekiwanie Mundt obydwojgu ułatwia ucieczkę z aresztu. Leamasowi całą sytuację wyjaśnia swoją rzeczywistą współpracą z Brytyjczykami. Leamas i Nan docierają do muru berlińskiego, gdzie według wskazówek agenta Mundta mają odnaleźć bezpieczne przejście na zachodnią stronę. Tu okazuje się, że za swoją naiwną wiarę w słowa Mundta przyjdzie im drogo zapłacić. Podczas przechodzenia przez mur, obydwoje giną od zdradzieckich kul agenta Mundta.

• Richard Burton – Alec Leamas
• Claire Bloom – Nan Perry
• Oskar Werner – Fiedler
• Sam Wanamaker – Peters
• George Voskovec – adwokat Mundta
• Rupert Davies – George Smiley
• Cyril Cusack – „kontroler”
• Peter van Eyck – Mundt
• Michael Hordern – Ashe
• Robert Hardy – Dick Carlton
• Bernard Lee – Patmore
• Beatrix Lehmann – przewodnicząca ludowego trybunału
• Esmond Knight – członek trybunału ludowego
• Tom Stern – agent CIA
• Niall MacGinnis – strażnik na punkcie kontrolnym „Charlie”
• George Mikell – strażnik na punkcie kontrolnym „Charlie”
• Scott Finch – agent Mundta
• Anne Blake – Ms Crail

• Richard Marner – kapitan Vopo
• Warren Mitchell – pan Zanfrello
• Steve Plytas – członek trybunału ludowego
• Richard Caldicot – pan Pitt
• Nancy Nevinson – pani Zanfrello
• Michael Ripper – pan Lofthouse

i inni.

Film spotkał się z życzliwym przyjęciem widzów i krytyków zarówno w Europie jak i za oceanem. Był sukcesem kasowym – przyniósł ponad siedem i pół miliona dolarów zysku^[1]. Został wręcz obsypany nagrodami, spośród których warto wymienić dwie nominacje do Oscara, sześć nagród BAFTA i Złoty Glob^[2].

W Stanach Zjednoczonych film znalazł się w pierwszej dziesiątce hitów kasowych roku 1966^[3]. Krytycy czołowych pism amerykańskich tego okresu chwalili go za scenariusz, reżyserię i aktorstwo. Zwłaszcza spodobało się im zupełnie nowatorskie podejście twórców filmu do jego fabuły, opartej nie na typowych dla filmów tego gatunku bohaterskich i skrytych działaniach głównych bohaterów, ale na ich emocjonalnych przeżyciach. Według nich, czyniło to obraz Ritta „realistycznym i wiarygodnym” (The New York Times)^[4], „doskonałym dramatem szpiegowskim okresu zimnej wojny” (Variety)^[5], „absorpującym obrazem” (The Washington Post)^[6], którego zakończenie „pozostawia nas w ogromnej depresji” (Los Angeles Times)^[7].

W rankingu popularnego, filmowego serwisu internetowego Rotten Tomatoes, obraz posiada obecnie (2020) wysoką, 87-procentową, pozytywną ocenę „czerwonych pomidorów”^[8].

W Polsce, pomimo nagród i nominacji jakie otrzymał oraz udziału gwiazdy światowego formatu – Richarda Burtona – film przez całe dziesięciolecia od momentu swojej premiery pozostawał obrazem praktycznie nie znanym. Alicja Helman w swoim Małym leksykonie filmów sensacyjnych z 1974 roku, chociaż dość dokładnie opisuje w nim kilkanaście brytyjskich „klasyków” kina sensacyjnego lat 50.–70. (w tym trzy filmy z serii przygód Jamesa Bonda, które również znajdowały się na „indeksie” filmów zakazanych), ledwie napomyka o nim we wstępie^[9]. Najprawdopodobniej powodem tego był wątek wschodnioniemieckich służb wywiadowczych ukazanych w filmie w sposób zdecydowanie negatywny. Dopiero po roku 1989 w literaturze przedmiotu można natrafić na wzmianki o nim. Najczęściej są one jak najbardziej przychylne, jak choćby informacja w Kronice filmu z 1995 roku, której autorzy oceniają film o wiele wyżej niż znane dzieło Hitchcocka Rozdarta kurtyna z tego samego roku^[10].

• Marian B. Michalik (oprac.): Kronika filmu. Warszawa: Wydawnictwo KRONIKA – Marian B. Michalik, 1995, s. 363. ISBN 83-86079-03-7.

• Plakat do filmu
• Szpieg, który przyszedł z zimnej strefy w bazie IMDb (ang.)
• Szpieg, który przyszedł z zimnej strefy w bazie Filmweb