Świstaki

Plemię obejmuje gatunki występujące w Ameryce Północnej i Eurazji^[27][28].

W 1938 roku amerykański zoolog Arthur H. Howell podjął próbę usystematyzowania susłów^[29] i połączył większość z nich w jeden rodzaj Citellus Oken, 1816 z podrodzajami^[30]:

• Ammospermophilus Merriam, 1892
• Notocitellus A.H. Howell, 1938
• Otospermophilus Brandt, 1844
• Callospermophilus Merriam, 1897
• Poliocitellus A.H. Howell, 1938
• Ictidomys J.A. Allen, 1877
• Xerospermophilus Merriam, 1892

Howell nie włączył do Citellus świstaka (Marmota) oraz nieświszczuka (Cynomys), zwanych też „pieskami preriowymi”^[30]. W 1945 roku Monroe Bryant dokonał nowego podziału, który od systematyki Howell'a różnił się tylko wyłączeniem Ammospermophilus z rodzaju Citellus grupującego susły i nadaniem mu rangi samodzielnego siostrzanego taksonu^[31]. W 1956 roku Międzynarodowa Komisja Nomenklatury Zoologicznej zakwestionowała nomenklatoryczną wartość pracy Okena, a tym samym anulowała nazwę rodzajową Citellus, włączając objęte nią gatunki do rodzaju Spermophilus^[32].

W 2005 roku Richard W. Thorington – kurator działu ssaków – oraz Robert S. Hoffmann – dyrektor Muzeum Historii Naturalnej w Waszyngtonie podjęli kolejną próbę usystematyzowania susłów. Uwzględnili w niej wyniki najnowszych badań genetycznych^[33][34]. Zaproponowali nowy podział Spermophilus na podrodzaje^[32][28]:

• Callospermophilus – 3 gatunki
• Ictidomys – 4 gatunki
• Otospermophilus – 5 gatunków
• Poliocitellus – 1 gatunek
• Spermophilus – 26 gatunków, w tym wszystkie susły euroazjatyckie
• Xerospermophilus – 2 gatunki

Wraz z rodzajem Spermophilus do Marmotini zostały zaliczone^[28]:

• Ammospermophilus
• Cynomys
• Marmota
• Sciurotamias
• Tamias

W 2009 roku amerykańscy zoolodzy Kristofer M. Helgen, F. Russell Cole, Lauren Helgen i Don E. Wilson opublikowali wyniki badań filogenetycznych z wykorzystaniem mitochondrialnego genu cytochromu b, które wskazały konieczność rewizji dotychczasowego podziału systematycznego, oraz podzielenie taksonu Spermophilus na kilka mniejszych rodzajów. Autorzy równocześnie potwierdzili, że zarówno Ammospermophilus, Cynomys, Tamias, Sciurotamias, jak i Marmota są z nimi blisko spokrewnione i należą do wspólnego plemienia^[32]. W taki ujęciu do plemienia należą następujące występujące współcześnie rodzaje^[35][27][25]:

• Marmota Blumenbach, 1779 – świstak
• Otospermophilus Brandt, 1844 – susłouch
• Callospermophilus Merriam, 1897 – pięknosuseł
• Ictidomys J.A. Allen, 1877 – paskosuseł
• Poliocitellus A.H. Howell, 1938 – preriosuseł – jedynym przedstawicielem jest Poliocitellus franklinii (Sabine, 1822) – preriosuseł trawny
• Xerospermophilus Merriam, 1892 – karłosuseł
• Cynomys Rafinesque, 1817 – nieświszczuk
• Urocitellus Obolenskij, 1927 – susłogon
• Spermophilus F. Cuvier, 1825 – suseł
• Notocitellus A.H. Howell, 1938 – szorstkogrzbiet
• Ammospermophilus Merriam, 1892 – piaszczyk

Opisano również rodzaje wymarłe:

• Arctomyoides Bryant, 1945^[36] – jedynym przedstawicielem był Arctomyoides arctomyoides (Douglass, 1903)
• Cynomyoides Korth, 1996^[37] – jedynym przedstawicielem był Cynomyoides vatis Korth, 1996
• Heterotamias Qiu Zhuding, 2015^[38] – jedynym przedstawicielem był Heterotamias sihongensis (Qiu Zhuding & Liu Yipu, 1986)
• Miospermophilus C.C. Black, 1963^[39]
• Paenemarmota Hibbard & Schultz, 1948^[40]
• Palaearctomys Douglass, 1903^[41] – jedynym przedstawicielem był Palaearctomys montanus Douglass, 1903
• Parapaenemarmota Martin, 1998^[42]
• Paratamias Tedrow, Robison & Korth, 2001^[43] – jedynym przedstawicielem był Paratamias tarassus Tedrow, Robison & Korth, 2001
• Pliocitellus Hibbard, 1942^[44]

W 1968 roku Komisja Nazewnictwa Zwierząt Kręgowych Polskiego Towarzystwa Zoologicznego nadała plemieniu Marmotini nazwę „susły i świszcze”^[26]. Zwierzęta objęte wcześniej rodzajem Spermophilus (sensu lato) są w języku polskim określane mianem susłów^[29]. W wydanej w 2015 roku przez Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk publikacji „Polskie nazewnictwo ssaków świata” plemieniu Marmotini przypisano nazwę świstaki^[25].

• J.C. Moore. Relationships among the living squirrels of the Sciurinae. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 118, s. 157–206, 1959. (ang.). 
• И.М. Громов, Д.И. Бибиков, H.И. Кaлабухов & М.Н. Мейер: Фауна СССР. Млекопитающие. T. 3: выпуск 2. Наземные беличьи (Marmotinae). Москва: Издательство «Наука», 1965, s. 1–466. (ros.).
• B. Kryštufek & V. Vohralík. Taxonomic revision of the Palaearctic rodents (Rodentia). Part 2. Sciuridae: Urocitellus, Marmota and Sciurotamias. „Lynx”. 44, s. 27–138, 2013. (ang.).