Stanisław Kołodziejski (oficer)
Stanisław Witold Kołodziejski (ur. 10 listopada 1891 we Lwowie[a], zm. z ran 8 sierpnia 1915 w Krakowie[b]) – podporucznik Legionów Polskich, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.
 podporucznik | |
| Data i miejsce urodzenia | 10 listopada 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 8 sierpnia 1915 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | 1914–1915 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska | dowódca plutonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  | |
.png){kind=small}
Życiorys
Syn Bolesława (urzędnika miejskiego) i Marii z domu Tetmajer[1].
Ukończył szkołę realną we Lwowie, następnie studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Od stycznia 1912 r. działał w Związku Strzeleckim, kończąc kurs oficerski tej organizacji. W sierpniu 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich, w których otrzymał przydział na stanowisko dowódcy plutonu w 4 kompanii I batalionu 1 pułku piechoty. 9 października tegoż roku został mianowany na stopień podporucznika piechoty. W grudniu 1914 r. przebywał na leczeniu w Cieplicach. Następnie (w styczniu 1915 r.) objął dowodzenie nad III plutonem 1 kompanii w VI batalionie I Brygady Legionów Polskich[c][1][2].
Wyróżnił się w dniu 1 czerwca 1915 roku podczas walk pod Żernikami, w trakcie bitwy pod Konarami. Wówczas to podczas uderzenia grenadierów rosyjskich na austriacką 25 Dywizję Piechoty, pozostał przed własnymi pozycjami dowodząc wysuniętą placówką. Okrążony przez wroga, po walce na granaty i bagnety, odrzucił go i doprowadził swych żołnierzy do macierzystego batalionu. Wielokrotnie ranny podczas tej walki, został przewieziony do szpitala garnizonowego w Krakowie, gdzie zmarł po dwóch miesiącach[2]. Za ten czyn odznaczony został w późniejszym okresie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L. 13000.VM z dnia 17 maja 1922 roku (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 1 z dnia 4 stycznia 1923 roku)[3].
Stanisław Kołodziejski nie zdążył założyć rodziny[1]. Spoczywa w kwaterze „A” cmentarza Rakowickiego w Krakowie[d].
Za pracę w dziele odzyskania niepodległości został, na mocy zarządzenia prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z dnia 15 czerwca 1932 roku, odznaczony pośmiertnie Krzyżem Niepodległości.
Ordery i odznaczenia
Uwagi
Przypisy
Bibliografia
- Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-03-15].
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
- Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. Wykaz Legionistów Polskich 1914-1918. Stanisław Witold Kołodziejski. [dostęp 2020-03-14].
- Stefan Pomarański: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. 1 Pułk Piechoty Legjonów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1931, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920. [dostęp 2020-03-14].