Springer spaniel walijski
Springer spaniel walijski – rasa psów należąca do grupy psów aportujących, płochaczy i psów wodnych. Zaklasyfikowana do sekcji płochaczy.Według FCI podlega próbom pracy[1]. Typ wyżłowaty[2].
 Springer spaniel walijski | |
| Inne nazwy | Welsh Springer Spaniel |
|---|---|
| Kraj patronacki | |
| Wymiary | |
| Wysokość | |
| Masa | ok. 16-20 kg |
| Klasyfikacja | |
| FCI | Grupa VIII, Sekcja 2, wzorzec nr 126 |
Rys historyczny
Dawną różnorodną grupę psów określanych „spanielami lądowymi” podzielono na dwie grupy, ze względu na wielkość. Te większe nazwano springer spanielami (z ang. spring - płoszyć), gdyż służyły głównie do płoszenia zwierzyny dla sokolników; z momentem wprowadzenia broni palnej zaczęto od tych psów wymagać również aportowania.
Wygląd
Budowa
- głowa jest dość szeroka, stop wyraźnie zaznaczony, bruzda pomiędzy oczami.
- oczy są ciemnoorzechowe, wadą jest widok trzeciej powieki.
- uszy są osadzone blisko głowy, na linii oczu, zwisające.
- tułów jest silnie umięśniony, z dobrze rozwiniętą, głęboką klatką piersiową.
- ogon jest nisko sadzony, noszony poziomo, dobrze owłosiony, tradycyjnie - przycięty.
Szata i umaszczenie
Sierść jest odporna na niepogodę, przylegająca, nie może być szorstka. Maść jest rudo-biała.
Użytkowość
Springer spaniel walijski to pies myśliwski, aportujący. Dzisiaj raczej wykorzystywany do towarzystwa[2].
Zachowanie i charakter
Springer spaniel walijski jest psem posłusznym i wiernym. Lubi towarzystwo, panicznie boi się samotności. Jest bardzo przywiązany do rodziny, bardzo czuły i cierpliwy w stosunku do dzieci, uwielbia się bawić[3]. Łatwo można go przestraszyć. Serdeczny i tolerancyjny wobec innych psów.
Zdrowie i pielęgnacja
Wymaga regularnego ruchu - spaceru i wybiegania.
Sierść należy regularne rozczesywać sierść twardą szczotką ze szczeciny. Dodatkowe zabiegi potrzebne są tylko podczas linienia. Kąpać psa należy jak najrzadziej, ale regularnie kontrolować uszy. Sprawdzać, czy nie wczepiły się w nie nasiona traw i nie wystąpił stan zapalny. Włoski między palcami należy wyskubywać, a pazury regularnie przycinać[4].
Jak wszystkie psy długouche podatny jest na stany zapalne uszu[4]. Zdarzają się także przypadki dysplazji stawu biodrowego i chorób oczu[4].
Przypisy
Bibliografia
- Alain Fournier: Ilustrowana encyklopedia psów rasowych. Warszawa: Carta Blanca. Grupa Wydawnicza PWN, 2012. ISBN 978-83-7705-179-5.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998, s. 133. ISBN 83-7073-122-8.
- Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
- Wzorzec rasy. Ostatni dostęp: 2012-01. zkwp.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-21)].