Gatunek ten po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1776 roku Peter Simon Pallas, nadając mu nazwę Charadrius mongolus. Jako miejsce typowe wskazał słone jeziora w okolicach granicy z Mongolią[1][2]; w 1919 roku Ridgway zawęził to do Kulussutai, prawdopodobnie nad rzeką Onon[2].
Obecnie (2024) przynależność rodzajowa sieweczki syberyjskiej wciąż jest sporna, niektórzy autorzy zaliczają ją do rodzaju Charadrius[6], inni do rodzaju Anarhynchus[4][7][8].
W tradycyjnym ujęciu systematycznym wyróżniano 5 podgatunków[9][10][11]. W 2022 roku Wei et al. w oparciu o badania filogenetyczne i różnice w wokalizacji zaproponowali podział tego taksonu i wydzielenie trzech podgatunków (atrifrons, pamirensis i schaeferi) do osobnego gatunku o nazwie sieweczka tybetańska (Anarhynchus atrifrons)[12]. W nowym ujęciu systematycznym A. mongolus obejmuje już tylko dwa podgatunki – nominatywny i A. m. stegmanni[12]. Zmiana ta została już zaakceptowana przez większość ornitologicznych autorytetów[4][6][7][8].
W szacie godowej samiec ma boki i przód głowy oraz gardło, brzuch i podogonie białe. Przód ciemienia i kantarek oraz pokrywy uszne czarne (na czole pozostaje jednak biała plama). Wierzch głowy, kark i wole jasnordzawe. Grzbiet i skrzydła szare z brązowym odcieniem. Dziób czarny, nogi ciemne. Samiec w szacie spoczynkowej, samica i osobniki młodociane mają barwy bardziej stonowane. Bardzo podobna sieweczka pustynna jest nieco większa, ciemniejsza, bardziej kontrastowa oraz ma dłuższy, grubszy dziób i dłuższe nogi.
Wymiary średnie
długość ciała 18–21 cm[11] rozpiętość skrzydeł 45–58 cm[11] masa ciała 39–110 g[11]
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) od 2023 roku uznaje sieweczkę syberyjską za gatunek zagrożony (EN – Endangered)[3]. Wcześniej była zaliczana do kategorii najmniejszej troski (LC – Least Concern), jednak dotyczyło to gatunku w starszym, szerszym ujęciu systematycznym[9]. W 2023 roku organizacja BirdLife International szacowała populację na 18–50 tysięcy dorosłych osobników. Trend liczebności populacji jest uznawany za silnie spadkowy[3].