Siemianice (województwo pomorskie)
Siemianice (kaszb. Semiónice[5], niem. Schmaatz) – wieś sołecka w Polsce obejmująca swym obszarem miejscowości Niewierowo i Swochowo, położona w województwie pomorskim, w powiecie słupskim, w gminie Redzikowo[6][4].
| wieś | |
 Parafia pw. św. Józefa Rzemieślnika w Siemianicach | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość | 78 m n.p.m. |
| Liczba ludności (2021) | 3170[2] |
| Strefa numeracyjna | 59 |
| Kod pocztowy | 76-200[3] |
| Tablice rejestracyjne | GSL |
| SIMC | 0750830[4] |
Położenie na mapie gminy Redzikowo  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu słupskiego  | |
 54°29′52″N 17°03′38″E/54,497778 17,060556[1] | |
| Strona internetowa | |
Położenie
Miejscowość ta leży przy drodze krajowej 213 prowadzącej do Łeby oraz linii kolejowej 202 prowadzącej do Gdańska. Siemianice są oddalone 4 km na północny wschód od Słupska, leżą na pograniczu Równiny Sławieńskiej i Wysoczyzny Damnickiej i graniczą ze Swochowem na północy, z Bukówką na północnym wschodzie, z Jezierzycami na wschodzie, z Niewierowem na zachodzie i z miastem Słupskiem na południu.
Nazwa
Nazwa, wzmiankowana po raz pierwszy w 1315, ma genezę słowiańską i charakter dzierżawczy. Powstała przez dodanie do imienia Siemian formantu -ice[7]. Niemiecka nazwa Schmaatz jest adaptacją fonetyczną pierwotnej nazwy słowiańskiej[7].
Rada Języka Kaszubskiego proponuje kaszubską formę Semiónice[8].
Historia
Do 1945 r. gmina wiejska Siemianice (niem. Schmaatz) obejmowała wieś rolniczą Siemianice, majątki w Niewierowie (niem. Nipnow) i Swochowie (niem. Schwuchow) oraz osady Przeginia (niem. Prinzenhof, obecnie część Siemianic) i Żydzino (niem. Seddin). Pierwsza wzmianka o Siemianicach pojawiła się w 1315 r. w dokumencie, w którym Margrabia Waldemar Brandenburski, Kasimir Swenzo i jego spadkobiercy potwierdzili własność wsi jako lenno. Później Siemianice stały się własnością miasta Słupska.
Około 1784 roku w Siemianicach, należących do miasta Słupska, znajdował się młyn wodny, pięciu gospodarzy, nauczyciel i razem z pięcioma gospodarstwami należącymi do wsi Niewierowa łącznie 17 gospodarstw domowych. W 1925 r. we wsi znajdowało się 75 budynków mieszkalnych. Do 1945 roku gmina wiejska Siemianice należała do powiatu Słupskiego w rejencji koszalińskiej w pruskiej prowincji Pomorze. Siemianice pod koniec II wojny światowej w dniu 8. Marca 1945 r. zostały zajęte przez Armię Czerwoną. Podobnie jak całe Pomorze Tylne, po II wojnie światowej znalazło się pod polską administracją. Granice zostały ustalone przez aliantów w Jałcie i Poczdamie. Od czerwca 1945 r. rozpoczęło się przejmowanie domów i gospodarstw przez Polaków. niem. Schmaatz został przemianowany na Siemianice. Później ustalono, że 212 mieszkańców wsi zostało wypędzonych z Siemianic do Republiki Federalnej Niemiec, a 137 do NRD.
Ludność
Liczba mieszkańców Siemianic rośnie w wyniku suburbanizacji miasta Słupska. Poniżej wykres przedstawiający liczbę ludności Siemianic na przestrzeni ostatnich 2 stuleci:
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 1015021 | Przeginia | część wsi |
Do 1972 roku miejscowość ta była siedzibą gromady.
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie słupskim.
W miejscowości działał Zakład Rybacki Siemianice wchodzący w skład Państwowego Gospodarstwa Rybackiego Słupsk[9].
Zobacz też
- Zespół Szkół im. Czesława Miłosza w Siemianicach
- Parafia św. Józefa Rzemieślnika w Siemianicach
- Siemianice (przystanek kolejowy)